Zwangerschapsdiabetes. En nu?

Vorige week donderdag kreeg ik onverwacht te horen dat ik de komende tien weken van mijn zwangerschap onder het label van zwangerschapsdiabeet zal vallen. Paniek, angst, onzekerheid en vooral heel veel verdriet volgden.

Op maandagavond ging ik langs in het Heilig-Hartziekenhuis van Lier voor mijn suikertest en gesprek met de vroedvrouw. Ik voelde me helemaal prima en begon al wat te denken aan die bevalling over enkele weken. De dag nadien kreeg ik telefoon van de materniteit. Mijn waarde was te hoog en ik moest zo snel mogelijk terugkomen voor de uitgebreide suikertest. Geen stress. Bij Mona had ik dat ook voor en was er uiteindelijk niets aan de hand. Geen moment heb ik erbij stilgestaan dat het deze keer anders zou zijn. Ik zag het vooral als een vreselijk tijdverlies en nog eens een opdracht om dat vreselijke vieze drankje te drinken. In dubbele portie zelfs!

En plots zat ik in de diabeteskliniek

Rond de middag waren de testen afgelopen en mocht in eindelijk iets eten. Ik nam nog snel een broodje in de cafetaria van het ziekenhuis en kon nog net weerstaan aan een mattentaartje. Ik stond op het punt naar het werk te vertrekken wanneer ik telefoon kreeg van de materniteit. Nu al? Twee van de vier metingen waren verhoogd. Ik moest doorgaan naar de diabeteskliniek voor een babbel met de diëtiste.

Daar zat ik dan. In wachtzaal vijf van de polykliniek. Ik was voorzien op een uitleg over een mogelijk kans op zwangerschapsdiabetes en enkele tips om dit te vermijden. Dat draaide anders uit.

Ik kwam binnen en kreeg te horen dat ik geen kans heb op, maar wel zwangerschapsdiabetes héb. Ik kreeg een hoop folders en brochures mee en een hele uitleg over de diagnose. De mogelijke problemen, risico’s, de begeleiding en de opvolging. Mijn eetgewoontes werden onder de loep genomen en alsof dat allemaal nog niet genoeg was kreeg ik ook een toestel mee om vier keer per dag mijn suiker mee te gaan prikken. Uiteraard moest ik dat ook meteen doen en dat liep niet super vlot. Door mijn tranen heen zag ik amper dat naaldje steken.

Ik was compleet de kluts kwijt

Ik wist echt niet meer waar ik het had. Een groot deel van de uitleg heb ik niet opgenomen. Ik ging in een soort cocon en ik kon alleen nog maar denken aan mijn baby, het verdere verloop van de zwangerschap en de bevalling. Een bevalling waar ik zo naar uit keek en misschien helemaal anders zou gaan verlopen.

Vernemen dat je lichaam dingen doet die de gezondheid van je baby in gevaar kan brengen is echt niet tof om te horen.

Ik belde huilend mijn man in de wagen. Ik huilde zowat de eerstvolgende 24 uur. Ik had dit niet zien aankomen.

En wat is dat nu eigenlijk, zwangerschapsdiabetes?

“Zoveel snoep ik toch niet, en zoveel ben ik nu toch ook nog niet bijgekomen, ik voldoe aan geen enkele van de voorbeelden van risicogroepen…”. Allemaal argumenten die ik had om aan te tonen dat ik toch geen zwangerschapsdiabetes kon hebben. Maar daar heeft het dus blijkbaar allemaal niets mee te maken.

De pancreas staat in voor de productie van insuline. Tijdens de zwangerschap kunnen hormonale factoren, afkomstig van de placenta, ervoor zorgen dat het lichaam relatief ongevoelig wordt voor insuline waardoor het glucosehalte in het bloed kan stijgen.

Basicly ben ik door de hormonen van de zwangerschap, de placenta, ontregeld. Normaal gezien zou dit zich moeten herstellen na de bevalling.

Wat zijn de risico’s voor mijn kindje?

Als ik niets met de adviezen zou doen en gewoon doe/eet waar ik zin in heb riskeer ik een grote/zware baby. Dat zou kunnen resulteren in een inleiding of keizersnede. Mijn baby zou ook op couveuse terecht kunnen komen waar hij extra suiker zou moeten krijgen omdat hij hypo’s krijgt. En op latere leeftijd ook meer kans maken op diabetes type twee.

Mijn hart brak in 1.000 stukken. Dat wil ik mijn kind niet aandoen!

Wat moet ik nu doen?

Ik heb een bloedsuikermeter (volledig gratis uitgeleend trouwens) meegekregen waarmee ik nu vier keer per dag in mijn vinger moet prikken, het bloed op een mini-stripje moet opvangen om mijn suikerwaarde te meten. Met dat prikken was ik trouwens snel vertrouwd. Al moet ik wel reminders in mijn agenda zetten, anders vergeet ik dat dus.

Die waarden noteer ik netjes in een boekje en donderdag word ik opnieuw in de diabeteskliniek verwacht voor een tussentijdse evaluatie. Afhankelijk van de resultaten tijdens die eerste week ga ik ofwel te horen krijgen dat ik het momenteel onder controle lijk te hebben met mijn voeding aan te passen of dat ik insuline moet bij krijgen. Dat laatste hoop ik echt te vermijden.

Wat zei de gynaecoloog?

De dag na de diagnose had ik mijn 30 weken controle gepland. Ik was nog altijd onder de indruk van de diagnose en had heel veel vragen over het verdere verloop van mijn zwangerschap, de gevolgen voor de bevalling en het huidige gewicht van de baby.

Mijn gynaecoloog stelde me gelukkig wel snel gerust. Ik moest gewoon doen wat me opgedragen werd en netjes de adviezen volgen. Als ik dat zou doen is er niets aan de hand en kan mijn zwangerschap verder normaal verlopen. Zonder insuline is er van inleiden geen sprake en zal mijn bevalling gewoon verlopen zoals ze dat anders zou doen. Met insuline laat ze niet overtijd gaan.

De baby doet het verder gewoon helemaal prima. Met een 42cm en 1kg500 zit hij op het gemiddeld en is er momenteel dus geen sprake van een te grote of te zware baby. Oef!

Ze vertelde me er wel bij dat een zwangerschap een serieuze test voor het lichaam is en vaak de zwakkere punten van dat lichaam op latere leeftijd bloot legt. Bij mij zal dat zwak punt dus die suiker zijn.

En waarop moet ik nu precies letten?

Suiker, koolhydraten. De snelle en de trage. Denk aan brood, pasta, aardappelen. Maar natuurlijk ook snoep, koekje en fruit.

Het probleem is dat nu elke patiënt op alle suiker reageert. De ene kan geen brood meer eten, de andere dan weer geen fruit maar wel een hele pizza. Het is dus een beetje zoeken en testen waarop ik nu precies zo reageer. Of mijn suiker.

Na enkele dagen prikken lijkt ik alles behoorlijk onder controle te hebben. Mijn machientje toont vooral te hoge waarden na het eten van snelle suikers. Brood, aardappelen en fruit lijken momenteel oké te zijn.

Tot slot, ja het suckt!

Ik heb gehuild, gezaagd en de “waarom heb ik dat nu voor” is hier ook gepasseerd. En ja, ik weet heus wel dat er ergere dingen zijn die je tijdens een zwangerschap te horen kan krijgen. En ja ik weet dat ik dit, mits wat geluk, volledig onder controle kan houden. En ja, het zijn nog maar 10 weken. En nee, ook zonder zwangerschapsdiabetes zou ik wat op die suikers moeten letten.

Maar toch. Het is echt niet fijn om te horen. Het is weer iets extra om mee rekening te houden tijdens die zwangerschap. Niet iets om af en toe eens aan te denken maar quasi op elk moment van de dag moet je ermee bezig zijn. Naast alcohol en rauw eten mag ik nu ook geen suiker meer eten. Zaterdag dronk ik een alcoholvrije en suikervrije gin-tonic. Echt, beter dan dat word het niet meer hoor.

Maar ik ben niet alleen

Vrijdag deelde ik de diagnose in mijn instatories en ik kreeg ontzettend veel reactie. Veel steun en een hart onder de riem. Maar ook mama’s die zelf de diagnose hadden gekregen of er mee geconfronteerd werden in het verleden. Ik kreeg tips, veel blijken van medeleven en goeie moed. Ik was echt niet alleen.

Een aantal van die mama’s vroegen me ook om erover te blijven schrijven de komende weken. Om mijn verhaal te delen op mijn blog en social media. Want heel veel mama’s voelen zich blijkbaar alleen in hun verhaal. Er wordt zo weinig over gepraat. Dus ik ga dat proberen te doen. Al is het dat ik één mama een “hé, ik heb het ook zitten”-schouderklop kan geven, dan ben ik al heel tevreden. Maar ik moet het mijzelf dus ook nog wat eigen maken en kan zelf dus ook nog heel veel tips, recepten en ervaringen gebruiken.

Van de “help wat nu?” fase ben ik ondertussen in de “deal with it” fase gekomen. Maar donderdag dus eerst op controle. En ja, dat is met een heel klein hartje.