De afgelopen weken was ik aan heel wat blogberichten gestart. De ene al meer afgewerkt dan de andere maar ik zat opnieuw in een blog flow, als dat een ding is. Maar door de hele situatie waarin we vandaag de dag zitten lijken al die blogberichten plots peanuts. En dan vroeg ik me af : ‘Corona, moet ik daar nu iets over schrijven.’ Of niet. Moeten zeker niet. Mogen misschien wel. Maar wat dan.

Ik liet het even bezinken maar toen maakte ik voor mijzelf de bedenking dat dat hier mijn blog is, mijn plekje dat ik me jullie deel. Annelies beleeft. En Annelies beleeft vandaag, net zoals jullie, onzekerheid, angst, paniek en moet zichzelf heruitvinden. Annelies beleeft Corona. Of toch de crisis. Het virus nog niet. Gelukkig.

Want ik moet iets bekennen, met rode kaken

Amper twee weken geleden was ik één van die mensen die de ernst rond het virus niet zag. “Zijn ze daar nu weer met hunne Corona. Dat is toch maar een griep gelijk een ander. Binnenkort hoor je daar weer niets meer van.” Mijn woorden. Erg hé. Wist ik veel.

Maar mid vorige week begon ik mijne boot toch wat te keren. De berichtgeving uit Italië was een wake-up call. De professoren en artsen die streng waarschuwden drongen door. De lockdown van enkele rusthuizen en de maatregelen die donderdagavond werden afgekondigd zorgden voor een harde confrontatie met de realiteit. De echte realiteit van de ernst van het virus en de gevolgen.

Alles is anders

Op nog geen week tijd ziet mijn huis, mijn dorp, mijn land en mijn wereld er helemaal anders uit. Twee weken geleden gleden we nog zorgeloos de besneeuwde bergen naar beneden. Vandaag ben ik blij met zon zodat we naar buiten kunnen. In onze eigen tuin.

Op zulke zonnige dagen als nu zouden de terrassen vol zitten en zouden wij ergens een ijsje gaan eten. Of twee. Misschien zelfs een last minute “Hé, BBQ vanavond bij ons?” berichtje naar vrienden en hun kindjes. De meest simpele, logische dingen zijn er vandaag niet meer. Alleen nog het hoogst noodzakelijke. Met heel veel regels. En terecht.

En wat nog wel kan, is ook niet meer zoals het was. Gaan lopen kan nog, gelukkig. Al heb ik het voor de zekerheid even opgezocht voor ik vertrok. Maar de straten waarin ik loop zijn leeg. Amper auto’s op de baan en de weinige andere wandelaars die ik passeer, daar loop ik in een bochtje rond. Van ongeveer anderhalve meter. Ik betrap mijzelf erop dat ik mijn adem inhoud. Om toch maar geen toevallige hoest of nies in te ademen. Maar bij elke passage delen we wel een vriendelijke knik uit, een lach. Een “hé, jij bent ook even thuis ontsnapt. Hou je goed!” blik. Dat doen we hier op den buiten. En dat is fijn.

Alles wat we als normaal, logisch en vanzelfsprekend beschouwden is er niet meer.

Het zijn harde maatregelen die ons en jullie leven compleet veranderen. Maar we zijn mensen. We zagen, we klagen, we proberen. Maar we passen ons ook heel snel aan. Dus ja, we kunnen dit. We hebben al erger moeten overwinnen.

Bang voor wat zal komen

En eigenlijk, dit is nog maar het begin. Het einde is nog lang niet in zicht.

Ja ik ben bang voor wat nog komen gaat. Bang voor de piek, bang dat mijn gezin, familie, vrienden, kennissen, collega’s, … ziek worden. Bang om zelf ziek te worden. Bang dat mijn man ziek wordt. Want dan zit ik hier schoon, met die twee …

Maar die angst gaat verder dan het virus. Ik ben bang van de lege agenda want ik plan elk weekend vol. Bang van eenzaamheid. Bang om mijzelf te verliezen. Bang van hoe mijn kinderen hierop de komende weken verder gaan reageren. Gaan die dit zo plezant blijven vinden. Bang dat mijn man mij wat beu gezien gaat zijn. Als ik dat hier zo neerschrijf ziet het er zelfs wat onnozel uit.

En wat erna?

De komende weken zal de volle focus gaan naar het wegdrijven van het virus, terecht. Maar wat erna? Dit heeft vreselijke gevolgen voor onze economie. Al die zelfstandigen die weken geen inkomsten gaan hebben. Maar ook grote bedrijven krijgen rake klappen.

It’s always darkest before the dawn

zingt Florence and the machine

Maar ik ben een positief persoon. Voor mijzelf, anders zou ik gek worden. En voor mijn kindjes. Mona & Oscar hebben geen flauw idee van wat er gaande is. Mona reist momenteel in haar speelgoedauto en rijke fantasie de wereld rond. Ze wil het virus niet krijgen omdat ze denkt dat ze dan helemaal groen gaat zijn. Geen idee van waar dat komt maar ik laat haar. Oscar, hem moet je gewoon op tijd zijn eten geven en verder heeft dat manneke geen zorgen.

We komen hier wel door. Omdat het moet. We zitten hier allemaal in, we moeten er met z’n allen door en we komen er allemaal wel weer uit. Alles zal weer normaal worden. Een ander normaal. Een nieuw normaal. Maar normaal.

Lieve lezers en volgers, zorg goed voor jullie zelf, zorg voor elkaar. Blijf positief & blijf gezond.

Tot gauw.