Het zal hier een rare week worden. Ik ga Mona enkele dagen moeten missen, de eerste keer sinds haar geboorte, en dat voelt echt vreemd aan.

Vanavond vertrekken we tem vrijdag met het werk op seminarie. Ik weet enkel dat we in Nederland moeten zijn en wat we moeten meenemen. Verder is het een totale verrassing. En ik haat verrassingen. Van zaterdag tot zondagochtend staat de vrijgezellen van mijn nichtje op het programma.

Ik ben dus deze week alleen maandag- en dinsdagavond thuis geweest en komende zondag. Dat wil zeggen dat ik deze week 3 nachten alleen slaap en dat mijn man dus het huishouden voor zijn rekening moet nemen (en hopelijk ook alleen slaapt). Vooral in de ochtend is dat een rush. Mona moet klaargemaakt worden voor de crèche, de hond moet buiten en verzorgd worden en het is toch de bedoeling dat hij voor de middag op het werk is. Ik heb alle vertrouwen in mijn man, maar hij zal weten wat te doen.

En ik? Ik zit met een vreemd gevoel

Want ik ben nog nooit zo lang weggeweest van mijn dochter. Ik heb haar nog nooit zo weinig gezien in een week tijd. Begrijp me niet verkeerd, ik kijk uit naar de activiteiten deze week. Het zal ongetwijfeld leuk worden. Maar wat ga ik mijn gezinnetje missen!

Geen gebrabbel in de ochtend, geen blokkentorens bouwen na het werk, geen baby uit de kasten halen, geen badkamer onder water. Geen Mona.

Ik ben ook al een beetje in paniek. Wat als ze me niet meer herkent als ik haar vrijdag op de crèche ga halen?
Ik overdrijf zeg je? Misschien wel. Ik hoop het.

Maar ik ga compenseren

Want weet je wat, er komt en een extra lang weekend aan voor ons. Maandag is voor iedereen een feestdag, yey! Maar ook dinsdag en woensdag hebben wij verlof genomen. We trekken er met z’n drietjes op uit naar Nederland. We gaan fietsen, wandelen, uitwaaien, eten in Noordwijk. Een extra lang weekend quality time met manlief en de dochter. En ja, ik kijk daar echt al ontzettend naar uit.

Maar de komende dagen zal het even balanceren zijn op plezier en het missen van mijn dochter (en natuurlijk ook mijn man en de hond, maar dat is anders). Misschien moet ik donderdag maar even Facetimen.