Ik vertelde jullie tijdens mijn zwangerschap dat ik te maken kreeg met zwangerschapdiabetes. Je kan erger nieuws krijgen tijdens een zwangerschap, maar leuk om te horen was het op dat moment niet.

Mijn zwangerschap verliep tot dan vrij goed. Ik had weinig tot geen kwaaltjes en een heel bewegelijke baby. Ik wou graag in alle rust mijn termijn uit doen om dan weer zo vlotjes en op natuurlijke wijze te bevallen zoals dat bij Mona was gelukt. Maar bij zwangerschapsdiabetes komt heel wat kijken.

Er gaat vanalles door je hoofd

In eerste instantie was er de angst mijn ongeboren baby in de problemen te brengen. Mijn lichaam had me in de steek gelaten. Of zo voelde het toch. Er was ook de teleurstelling dat ik mogelijks niet zou kunnen bevallen zoals ik dat wou. De mogelijkheid tot inleiding of zelfs keizersnede spookte door mijn hoofd. Toen mijn baby op 34weken ook nog eens een groeiachterstand bleek te hebben was het helemaal chaos in mijn hoofd. Het opzet van dat dieet was nu net om een te zware baby te vermijden. En de mijne woog te weinig. Ik werd extra opgevolgd en moest wekelijks voor een monitor gaan.

Maar eigenlijk viel het allemaal best mee

De diagnose van zwangerschapsdiabetes komt hard aan. Ik gok dat dat bij elke mama zo is. De eerste twee dagen moest ik daar serieus van bekomen. Er ging vanalles door mijn hoofd en ik heb heel wat tranen gelaten. Ik heb de diabetes onder controle kunnen houden door op mijn eten te letten. At ik teveel brood of paste of snoepte ik, dan zag ik dat direct aan mijn waarden. Al voelde ik lichamelijk eigenlijk weinig tot geen verandering.

Ik heb dus gedurende drie maanden suiker vermeden. Dus naast alcohol mocht ik ook al niet meer snoepen. Veel leuker wordt het leven niet meer hoor 🙂

Nacontrole

Zwangerschapsdiabetes verdwijnt meestal vanzelf na de bevalling. Placenta weg, diabetes weg. Maar dat is niet altijd het geval. Zes weken na de bevalling moest ik opnieuw die suikertest doen. Maar een baby en een kleuter in huis in combinatie met mijn uitstelgedrag brachten me pas 12 weken na de bevalling tot die suikertest. En echt, die smaakte nog slechter dan in me herinnerde.

Eerlijk, ik was echt bang voor het resultaat. Diabetes hebben was “goed” voor even maar dat hoefde nu niet de rest van mijn leven te duren. Respect trouwens voor mensen die hier wel dagelijks mee te maken hebben want dat is echt niet eenvoudig.

Mijn resultaat was gelukkig goed. Ik was opgelucht. Een pot ijs had ik verdiend. Maar het blijft wel door mijn hoofd spoken. Mijn gynaecoloog zei me dat tijdens een zwangerschap de zwakheden van een lichaam worden bloot gelegd. Het feit dat ik zwangerschapsdiabetes had kan erop wijzen dat ik toch ooit opnieuw last ga krijgen met mijn suiker. Ik wil dus graag, net zoals die drie maanden tijdens mijn zwangerschap, minder suiker eten en meer bewegen. Ik doe mijn best maar dat lukt dus niet elke dag even goed.

Pankeer niet te hard

Maar wat ik eigenlijk wil zeggen aan toekomstige mama’s die de diagnose krijgen, het suckt. Ik weet het. Een zwangerschap vraagt al zoveel van je lichaam en dat kan er gewoon niet meer bij. Maar het kan ook goed gaan. Zoals bij mij. Ik heb het onder controle kunnen houden met aangepaste voeding. Ik ben niet ingeleid, ik ben zelf drie dagen overtijd gegaan en mijn bevalling is spontaan gestart. Gelukkig moest ik geen insuline krijgen, want daar was tijdens de bevalling ook geen tijd meer voor.

En net zoals alle anders kwaaltjes en de pijn tijdens de bevalling is die zwangerschapsdiabetes ook iets wat je vrij snel vergeet.

Wanneer je de diagnose krijgt heb je dus het volle recht om je rot te voelen en eens goed te janken. Ook zagen omdat je niets mag eten is zeker toegestaan. Maar al bij al vast het wel mee. Het belangrijkste is een gezonde baby en een gezonde mama.

Succes!