Ik ga het hier even in de groep gooien: ik ben moe. Meer dan vier maanden van onderbroken nachten beginnen hier zijn sporen na te laten (in de vorm van donkere kringen onder mijn ogen). En nu ik toch eerlijk ben ga ik ook even zeggen dat ik tegen dat slaaptekort niet zo heel goed tegen kan. Ik hou van slaap. Liefst minstens negen uur, ononderbroken, aan één stuk door. Mona respecteerde dat ondertussen (meestal). Maar Oscar lapt de rust van moeder en vader serieus aan zijn laars. En nog een bekentenis: ik ben dan niet de meeste aangename persoon in het gezelschap, zeker ’s nachts niet.

Dus bij deze, sorry voor wat ik zei in het midden van de nacht.

Sorry lieve Oscar,

voor wanneer ik je al zeurende bij me neem met de “wat heb je nu weer nodig” woorden. Van zodra ik je bij me heb, heb ik al snel spijt. Maar eerlijk, honger, aandacht, een knuffel, … ik weet het soms allemaal niet goed meer. En ja, dan geef ik al eens dezelfde borst als de vorige keer. Mama kan ’s nachts niet zo helder meer nadenken en eigenlijk mogen we allemaal heel blij zijn dat ik je nog niet heb proberen aan te leggen bij je vader.

Sorry lieve Mona,

voor wanneer ik net op het moment dat jij aan je poortje op mama staat te roepen terug in slaap ben gevallen met je broer. En jij wil dan dat mama je komt halen, niet papa. Ik weet dat het dan tijd is om op te staan maar die twee minuten extra slaap wil ik dan toch graag even meepikken. Dus dan doe ik soms héél eventjes alsof ik je niet hebt gehoord.

Sorry lieve man,

voor wanneer ik je afsnauw en zeg “ik zal het zelf wel doen” of “kom geef hier” wanneer je me wil helpen. Voor alle keren dat ik bij mijzelf verwijten naar je hoofd gooi waarom je me niet komt helpen, terwijl jij je uiterste best doet om me te helpen waar je kan. Voor mijn “ik hou dit niet meer vol” gezeur en stille tranen in de nacht wanneer ik het weer even niet meer zie zitten. Voor mijn “mannen zouden ook borstvoeding moeten kunnen geven” betoog waar niemand een boodschap aan heeft. Voor alles wat niet helemaal loopt zoals het moet ’s nachts en ik jou daar de schuld van geef. Oscar is nog te schattig en te klein, je trekt dus altijd aan het kortste eind.

Sorry lieve kindjes en lieve man. Mama is moe en dan ben ik niet altijd helemaal mijzelf. Maar beloof me dat, wat ik ’s nachts zeg, jullie dat niet serieus nemen. Want ik meen het echt allemaal niet. Eens het zonnetje opkomt en ik een koffietje (of drie) binnen heb is het weer oké en zie ik jullie weer allemaal heel erg graag.

Sorry voor wat ik zei in het midden van de nacht.
Alvast sorry voor wat ik nog ga zeggen in het midden van de nacht.