Zaterdagavond 30 juni, de vooravond van mijn 32e verjaardag. We hebben een reservatie met een bevriend koppel in ons favoriete restaurant in Antwerpen. Mijn broer, schoonzus en hun zoontje van tien maanden komen babysitten. We leggen nog even alles uit, geven Ozzy eten en vertrekken. We spreken af op de carpool parking van Wommelgem, we rijden met één auto door naar het restaurant.

We zitten net aan het aperitief hapje wanneer mijn broer me belt. “Hij zal iets van Mona niet vinden of ze zal niet willen slapen” denk ik, terwijl ik mijn GSM uit mijn handtas zoek.

“Annelies, Ozzy is heel slecht. Hij is neergegaan, ligt op de grond en ademt niet meer.” Ik panikeer niet. Ozzy heeft een voorgeschiedenis. Ik zeg hem Ozzy in de auto te zetten en naar de dierenarts te rijden. We hebben vlakbij een dierenkliniek met spoeddienst. Ik bel hen en zeg dat mijn broer eraan komt.

Maar tegen dat ik de telefoon afleg heeft mijn man mijn broer opnieuw aan de lijn. Ik hoor hem zeggen: “Het is te laat.” Onze vrienden staan intussen recht om ons opnieuw naar de carpool parking te brengen. Onderweg belt mijn broer terug. Hij is aangekomen bij de dierenarts. “Sorry zus, ze konden niets meer doen. Ozzy is dood.” Ik zeg dat we onderweg zijn en leg op.

Ik krijg de woorden amper herhaald. Mijn hart doet pijn, ik kan moeilijk ademen, ik voel de warme tranen over mijn wangen rollen. Eén na één, dan heel veel. Mijn man knijpt in mijn hand en huilt mee.

Aangekomen bij de dierenkliniek vinden we Ozzy slapend met zijn dekentje bij hem op de tafel. Mijn broer en de dokter laten ons even alleen.

Hoe kan dit nu? Wat is er gebeurd? We krijgen geen sluitend antwoord. Een autopsie gaan we hem niet meer aandoen. Omdat het zo snel is gegaan denkt de dokter aan een probleem aan zijn hart. Hij heeft niet geleden, geen pijn gehad. Een troost.

We brengen de papieren voor zijn crematie in orde en rijden naar huis. Naar Mona. We leggen haar te slapen, gaan in de zetel zitten en zeggen niets meer. Ik kan alleen nog maar huilen. De baby in mijn buik gaat wild tekeer, de buik gaat alle kanten op.

Bedankt voor alles lieve vriend, jij maakte van ons een gezin

We adopteerden Ozzy in maart 2012. Hij was een goeie zes jaar bij ons en zou in oktober 11 jaar geworden zijn. Een mooie leeftijd voor zijn ras, zeker wanneer je zijn tracheotomie en behandelingen van de laatste maanden mee in acht neemt. Maar toch niet het goede moment, te vroeg, om zo plots van hem afscheid te moeten nemen.

Ik snapte dat vroeger niet, mensen die huilden om een huisdier. “Je weet toch dat dat maar enkele jaren leeft. En het is maar een hond hé.” Maar vanaf het moment dat die kleine haarbal zijn plekje in ons appartement en hart opeiste begreep ik het. Ik wist dat de dag dat ik afscheid van hem zou moeten nemen heel erg veel pijn zou zijn.

En die pijn is intens. ’s Nachts word ik wakker en hoop ik dat ik het droomde. Ik kan er niet over praten zonder in tranen uit te barsten. Ook bij het schrijven van deze blog lopen de tranen over mijn wangen. Er mist een schakel in ons gezin. Want niet Mona maakte van ons een gezin, Ozzy deed dat zes jaar geleden al. Hij was ons eerste kindje. Door hem op 10 mei 2016 op te heffen brak trouwens mijn water en zou Mona een dag later geboren worden.

En ik weet dat een hond geen kind is. Ik ken de verschillen. Maar ik besef ondertussen ook wel dat het niet “maar” een hond of huisdier is. Hij was een deel van het gezin en groeide mee met ons leven. Hij was erbij op alle grote momenten. De verjaardagen en feestdagen, onze verloving, ons huwelijk. De zwangerschapsaankondiging en hij liet zijn hoofd meermaals rusten op mijn zwangere buik. Hij verwelkomde Mona op fantastische wijze. Die twee waren twee handen op één buik. Mona die haar eten doorsluisde naar Ozzy en hij die het luid kauwend verklapte. Wat had ik hem graag nog voorgesteld aan onze zoon.

Wat nu overblijft is een leegte. Er vallen plots zoveel routines weg en dat maakt me ongemakkelijk. Er moet niemand meer buiten gelaten worden, geen hondeneten meer in de kom, geen verzorging en medicatie meer. Je komt ’s morgens beneden en ’s avonds thuis in een leeg huis. Niemand die je komt verwelkomen, geen “tot straks en slaapwel Ozzy” meer. De dingen die ik het vervelendste vond (zoals de hoeveelheid haar) lijk ik nu plots enorm te missen.

Verloofd (met mijn man uiteraard)

Zwangerschapsaankondiging hond

De zwangerschapsaankondiging

Mona komt thuis

Komt er opnieuw een hond in huis?

Ja. Maar de tijd zal uitwijzen wanneer. Als ik naar mijn hart luister liever gisteren dan morgen. Maar dat zou een impulsieve en emotionele beslissing zijn. We wachten de komst van ons tweede kindje af en we zien wel wanneer het een goed moment is om opnieuw een hond aan het gezin toe te voegen. Al denk ik dat we dit keer wel voor een ander ras gaan.

Tot slot

Lieve vriend,

je ietswat impulsieve adoptie heeft ons leven veranderd, een eerste levend wezen om voor te zorgen. Je bracht ons vele zorgen, immens veel haar maar ook enorm veel liefde en dankbaarheid. Je was stoer, enorm dapper en ook een platte mus. De meest fantastische hond die ons gezin zich kon wensen.

We hebben veel gepraat, veel geknuffeld. De laatste weken en maanden ging het moeilijker. Maar ik beloof je, we hebben tot het einde onze uiterste best gedaan om je zo lang mogelijk op een comfortabele manier bij ons te houden. Omdat je hier hoort, bij ons.

Je hebt je strijd gestreden, alles gegeven. Je hebt je rust verdiend. Ik hoop dat je nu op een plek bent waar je weer op een normale manier kan ademen en je weer kan rondhuppelen als een jong veulen. Geen eeuwige jachtvelden, want ik betwijfel of dat je sterkste punt is.

De leegte, het gemis en de pijn zullen vervagen met de tijd. Al wat overblijft zijn dan herinneringen, mooie herinneringen waarover we gaan vertellen tegen Mona en haar broer.

Op die manier zal je altijd je plekje in ons gezin blijven hebben, altijd een beetje blijven leven.

Slaapwel lieve vriend en dank je wel. Je hebt ons leven mooier gemaakt.

Intussen hebben wij afscheid genomen van Ozzy. Dankzij de fantastische zorgen van Nathalie van Mea Memoria werd hij gecremeerd en is hij terug thuis. Ik ben er mij van bewust dat deze blog raar kan overkomen. En ik heb daar alle begrip voor. Ik zou dit zelf ook niet begrepen hebben enkele jaren geleden. Maar ‘Annelies beleeft’ is een gezinsblog en Ozzy maakte deel uit van dit gezin en verdient hier daarom een plekje en een passend afscheid. En misschien is het verdriet om het verlies van een huisdier voor een aantal onder jullie net wel heel herkenbaar. 

3 maart 2012, Ozzy komt thuis

Selfie van man en Ozzy

Ozzy vindt die buik wel handig

“Gaat die hier blijven?”

Hun eerste dutje samen

En niet het laatste dutje samen

Samen TV kijken

Knuffels!

Nog meer knuffels!

Schattig toch?

Ons gezin mist een stukje