Vandaag, exact 14 jaar geleden kuste hij me voor het eerst.
Vandaag, exact 5 jaar geleden werd hij mijn man.

Het lijkt soms alsof het gisteren was. Ik, 19 jaar en stapelverliefd op de kok van het restaurant waar ik opdiende. Ik vertelde mijn collegaatjes voorzichtig dat we een koppel waren. Nog heel pril. Zij die reageerden met een “alé, dat hadden we nu echt niet zien aankomen se.”

Niemand die het langer gaf dan enkele maanden. Want dat was voor ons beiden de gemiddelde levensduur van een relatie geweest. Mijn mama die me voor gek verklaarde toen we na vijf maanden op een studio in Mechelen gingen samenwonen.

En kijk ons nu. Van verliefde jeugd naar een getrouwd koppel dertigers met twee prachtige kindjes.

Al vrij snel voelde het juist. Dit is hem. Hier trouw ik mee.

En zo geschiedde.

Viertien jaar. Kan je het geloven? Dat is lang. Net niet de helft van mijn leven (geef of neem een paar jaar).

Er is zoveel gebeurd op die tijd. We studeerden af en vonden een eerste, tweede, derde, … job. We verhuisden opnieuw naar de (schoon)ouders, dan naar Heist-op-den-berg. We adopteerden onze mops en verloren hem twee jaar geleden. We deden prachtige reizen. Hij vroeg me op één van die reizen om zijn vrouw te worden. We waren acht jaar samen en ik wachtte al ongeveer even lang op dat aanzoek. Maar dan, tijdens een avondwandeling over het dek van een cruiseschip onder de sterrenhemel in de Bahama’s ging hij op zijn knie.

We trouwden. Op 4 juni voor de wet, op 5 juni met de vrienden en familie erbij. Ik genoot, van de eerste tot de laatste seconde. In mijn witte droomjurk onder een blakerende zon bij 36°C.

Enkele maanden later was ik zwanger van Mona. We kochten een huis en verhuisden naar Booischot. Eindelijk ons eigen plekje. Met een slaapkamer extra die even later werd ingenomen door een zoon, Oscar.

Maar het was niet altijd rozengeur. Het ging niet altijd allemaal maar vanzelf. Meestal door externe factoren waar we zelf weinig vat op hadden. En dan was hij er. Mijn rots. Mijn safe haven. Altijd.

Het laatste jaar was niet ons makkelijkste jaar. Ik was mijzelf een beetje kwijt en liep kei hard tegen de muur. Meer dan eens. Ik maakte het hem verdomd moeilijk om me graag te zien. Maar hij bleef, hij vocht en twijfelde geen seconde. Nooit.

Ik ben niet meer het meisje die hij 14 jaar geleden kuste. Ik ben niet meer de vrouw met wie hij 5 jaar geleden trouwde. Dure levenslessen, tegenslagen, meevallers, kinderen dragen en mama worden. Mensen kwamen en gingen. Er is veel veranderd. En tegelijk ook niet. Doorheen al die tijd was er één constante. Hij.

Wat zou ik doen zonder hem. Mijn privé chef voor mijn gebrek aan kooktalent. Mijn geduld als het mijne op is. Mijn relativering als ik dramatiseer. Mijn ‘je bent perfect’ als ik weer focus op de mindere punten. Mijn positivisme als ik het even niet meer zie zitten. Mijn schouder om op te huilen. Mijn bevestiging als ik twijfel. Mijn boom die mijn wind vangt en zwaarste stormen trotseert. Hij kent me beter dan wie ook. Beter dan ik mijzelf ken.

Ze zeggen wel eens dat ik een sterke vrouw ben. Maar eerlijk, ik kan alleen maar sterk zijn omdat hij veel sterker is dan ik.

Veertien jaar mijn lief, vijf jaar mijn man, vier jaar papa van mijn kindjes. Wat een avontuur is het al geweest. Ik ben waar ik moet zijn, doe wat ik graag doe met de mensen die ik graag zie. Ik ben thuis.

Voor mijn man. Die meer is dan ik verdien.
Ik hou van je. Voor eeuwig en altijd.