“Als ze mij nu drie weken gaan binnen houden met mijn kinderen en man kan je mij wegsteken.” Exact – mijn – woorden aan het begin van de lockdown. En zie mij nu eens, zeven weken verder en nog steeds in uitstekende fysieke en mentale gezondheid. Meestal dan toch.

Dat die lockdown wat doet met een mens. Het is hier een serieuze rollercoaster aan gedachten en emoties. Waar ik me in het begin luidop afvroeg hoe ik dat ging overleven lijkt het nu, in week acht, al stilaan een gewoonte te worden. We hebben ons aangepast. Zo goed als het kon. En stiekem geniet ik zelfs van die tijd met mijn gezin. Zonder agenda, zonder rush, zonder verplichtingen. Gewoon wij in onze bubble. En ik weet zeker dat ik het nog ga missen.

Hoe ik er nu over denk

Al zie ik het niet altijd zo rooskleurig. Ik zucht, vloek en zucht dan nog eens wat dieper.

In het begin was het zwaar aanpassen voor mij. Ik, de persoon bij uitstek om niet thuis te zitten. Ik, diegene van de activiteiten, de uitstappen en de volgepropte agenda. De brunches en de bbq’s met vrienden. En wat hebben we al bbq weer gehad. En hier zit ik dan. Thuis met de melding ‘geen verdere activiteiten vandaag’ op de iWatch. Alsof ik daar nog een herinnering voor nodig had.

Wat heb ik al gevloekt op die lockdown

Gevloekt – in stilte- op te luide kinderen tijdens de zoveelste videocall. Net gepoetst en overal in huis kleine vuile voeten omdat ze in het zwembad zat en pipi moest doen. Omdat ‘snel even naar de winkel’ geen uitspraak meer is om te doen. Integendeel. Wel aanschuiven buiten om dan binnen te komen, vergeten te zijn wat je eigenlijk moest hebben of dat het uitverkocht was.

Gevloekt op die spagaat tussen huishouden, gezin en werk. Nergens in die spagaat tijd en ruimte om iets voor mijzelf te doen. Zelfs een toiletbezoek of een douche nemen gebeurt met publiek. Of de 500e ‘mamaaaaa’ als het nog maar 11 uur is. En omdat ze misschien toch wel wat veel tv kijken.

Gevloekt om het gevoel dat ik alle bordjes in de lucht wil houden en ik daar grandioos in faal. Op het gevoel veel te doen maar alles maar half z’n gat.

Gevloekt omdat ik soms verloren loop in mijn eigen huis. Duizend dingen te doen en nergens tijd voor. De strijk die blijft liggen. De badkamer die dringend gepoetst moet worden en een slaapkamervloer waar je ‘poets mij’ in kan schrijven met je vinger.

Gevloekt omdat ik een sociaal beestje ben. Omdat ik mijn familie mis. Mijn vrienden. Ergens gaan wandelen met de kindjes en nadien een happeke eten.

Gevloekt omdat ik moe ben. En omdat er geen plan b is. Geen ‘we doen ze eens een nachtje naar de grootouders om bij te slapen.’ En geen ‘we vragen de babysit en gaan met twee op datenight.’

Gevloekt omdat ik een kind grootbreng met smetvrees. En dochter die haar handen altijd en overal wil wassen en ontsmetten, afstand houdt en niemand aanraakt ‘want dat mag niet met het virus.’ Voorbeeldig gedrag van die dochter van mij, ik weet het. Maar ik hoop dat we het er ook nog terug uit krijgen.

Gevloekt omdat ik mijn dochter geen antwoord kan geven op de vraag wanneer ze weer naar school kan. En omdat ik moet uitleggen dat we twee verjaardagsfeestjes geven. Eentje onder ons vier en eentje met mensen die nu niet mogen komen omwille van het ‘stomme virus’. Als compromis voegde ze eraan toe dat ze dan wel iedereen wil uitnodigen die ze wil. Ik wacht nog even op de richtlijnen tot wat nu onder ‘massabijeenkomst’ valt vooraleer toe te zeggen.

Gevloekt omdat acht weken echt wel lang is. En omdat ik het beu ben. Ik heb het gehad. Ik wil perspectief.

Geen regenboog zonder regen

Ik kan nog wel even doorgaan met het uiten van mijn ongenoegen over die lockdown. Maar ik moet ook eerlijk toegeven dat ik ondertussen wel mijn draai lijk gevonden te hebben. Ik heb nog moeilijke momenten. Ik vloek en zucht nog regelmatig. Maar het merendeel van de tijd ben ik oprecht gelukkig en dankbaar voor de tijd die we hebben gekregen.

De eerste dagen en weken was het voor mij zoeken. Zoeken naar balans en prioriteiten. Zoeken naar entertainment en bezigheid voor de kindjes. Een gevoel van beklemming ook. Met nood aan tijd voor mijzelf. Maar we zaten erin, moesten erdoor en we konden er dan maar beter het beste van maken.

En ergens onderweg vond ik mijn draai. Door deeltijdse werkloosheid ging er wat druk van de ketel. En ik geniet.

Het is ook genieten

Ik geniet van onze omgeving en de bossen die in het begin van die lockdown nog kaal en bruin waren. We gingen wandelen tussen de bloesems en de bossen kleuren hier prachtig groen. Zonder die lockdown was die transformatie me nooit opgevallen.

Ik geniet van het buiten zijn. Nooit van mijn leven heb ik zoveel gewandeld en gefietst als de afgelopen weken. We ontdekten de mooiste plekjes en lekkerste ijsjes in onze buurt.

Ik geniet van het sporten. Ik liep 10 miles en doe wekelijks yoga en pilates. Nooit eerder maakte ik zoveel tijd om te sporten en genoot ik meer van een uurtje me-time.

Ik geniet van mijn man. In niet-lockdown periodes is het soms ‘makkelijk’ elkaar wat uit het oog te verliezen. Nooit eerder moesten we zoveel tijd samen doorbrengen. Nooit eerder zagen we elkaar zo vaak als nu. Slechte nachten, uitstapjes, discussies, troosten, knuffelen, plezier maken, lachen, zuchten. We doen het samen. En het werkt hier wel. Mijn privé-chef, mijn schouder, mijn klankbord, mijn steun, mijn bevoorrading, mijn aanmoediging, mijn stamp onder mijn gat.
Schat, als je dit leest, zet aub nog wel die deurklinken vast tegen het einde van die lockdown!

Ik geniet van mijn kinderen. Van hun fratsen, hun deugnieterij. Hun gelach, het samen spelen en hun geruzie. Van alle keren dat Mona al zei dat ze het super leuk vindt thuis met z’n viertjes. Van al die knuffels, zoenen en dat snot aan mijn trui. Van hen deze weken ontzettend hard te zien groeien. Letterlijk en figuurlijk. Van meer stil te staan bij die groei. Te zien hoe klein ze nog zijn, maar tegelijk ook al zo groot. Ik geniet van de tijd die ons – noodgedwongen – gegeven is. Omdat ik besef dat ik nooit nog zoveel tijd met hen ga kunnen doorbrengen als nu. En dat ik daar ontzettend dankbaar om ben.

Ik ga het nog missen

Voorlopig verandert er hier voor ons nog niets. Wij werken nog zeker tot 18 mei thuis, samen met de kindjes. Wat het daarna gaat worden bekijken we de komende weken wel.

Het is niet altijd makkelijk. Maar dat is het leven in normale – niet lockdown- situaties ook niet. Maar ik besef dat we niet mogen klagen. We hebben de luxe om deze bijzondere tijd door te brengen in onze eigen warme en veilige thuis. Er zijn ontzettend veel zaken die ik mis, maar ook dingen waarvan dat niet het geval blijkt te zijn.

We zijn deze weken verplicht geweest om op een andere manier te leven. En dat was en is een zoektocht naar balans op elk front. Met vallen en opstaan. Blutsen en builen. Tranen en plezier. Ik kan niet echt zeggen dat we trager hebben geleefd, of meer tijd hebben. Want er zijn hier nog altijd tientallen klusjes waarvan ik dacht ze in week één van de lockdown gedaan te hebben waar ik nog steeds niet zo gekomen ben. Maar wel anders.

En hoe vaak ik nu soms vloek, zucht en wens dat het over is. Diep vanbinnen weet ik zeker dat ik deze periode, deze tijd, nog ga missen. Dat ik een aantal gevoelens, ervaringen en lessen uit deze periode moet meenemen voor de toekomstige ik. En dat die toekomstige ik misschien op tijd en stond een eigen lockdown (light) moet inlassen.