Mama worden, het doet wat met een mens. Je denkt dat je voorbereid bent, je denkt dat je alle boeken hebt gelezen, dé gesprekken met je vriendinnen hebt gevoerd, de prenatale lessen hebt gevolgd, je kent de weg in het ziekenhuis. Je bent er klaar voor, denk je. Maar dat ben je niet. Er is niets wat je kan voorbereiden op het moederschap.

Mama worden is het meest ingrijpende wat er in mijn leven is gebeurd. Maar eigenlijk ook niet. De eerste weken waren heavy. Maar echt, zwaar. Doodmoe was ik. Denk vermoeidheid en doe dat maal 1.000. Nee 10.000. Ik weet nog altijd niet hoe we daar zijn doorgekomen. Ik wist niet dat ik op zo weinig slaap kon functioneren. Als je het zo kon noemen. Maar het werd makkelijker, leuker. Ons leven is eigenlijk mooier geworden. Zoveel is er niet veranderd. Er is een persoontje en veel liefde bijgekomen.

Mama worden heeft me veranderd. Ik maak me minder druk over kleine dingen. “Er zijn belangrijkere dingen in het leven.” Ik ben een pak emotioneler geworden als het op mijn dochter of kinderen in het algemeen aankomt. Ik ben sterker geworden, maar tegelijk ook heel erg kwetsbaar. Ik ben geen FOMO meer. Of jawel, maar dan eentje die bang is om de eerste stapjes te missen. Niet meer eentje die per sé naar dat festival moet gaan. Ik kom nog altijd overal te laat, maar een baby blijkt een veel beter excuus te zijn.

Mama worden heeft me veel geleerd. Over mijzelf, over het moederschap. Ik heb tonnen meer respect gekregen voor mijn eigen mama (die heeft er 4!) en voor alle andere mama’s. Want verdekke, het is niet altijd gemakkelijk hoor. Ik heb geleerd dat je voorzichtig moet zijn met de uitspraak  “er mag iets inzitten.” Voor je het weet heb je een spook dat je geen seconde meer alleen kan laten.

Mama zijn kan me alles doen vergeten. Files, discussies, problemen. Mijn baby beseft het niet. Zij ziet me, strekt haar armen, zegt “mama” met een smile tot achter haar oren. En dan besef je weer dat dit het belangrijkste is in heel je leven. De reden van alles.

Ik ben een mama (een melige mama)