Enkele maanden na de bevalling van Mona deelde ik met jullie een mama bekentenis. Zo eentje waarover je even nadenkt vooraleer je op de ‘publiceren’ knopt duwt maar nadien wel blij bent met de reacties. Want ik bleek niet de enige te zijn die wat in haar zwangerschapsondergoed was bijven steken. Maar ondertussen zijn we bijna drie jaar na die bewuste blog en ik was het eigenlijk al een beetje vergeten. Tot hij enkele weken geleden plots ergens opdook en ik bij mijzelf dacht “tijd voor een vervolgske”.

Na Mona

Eerst misschien kort een terugblik. Want wat gebeurde er nu met ons Mady na die bewuste blogpost?

Wel, dat afscheid was geen plots abrupt gebeuren. Eigenlijk een geleidelijk loslaten. We hadden heel wat meegemaakt en ze had voor de nodige steun gezorgd. We hadden wat tijd nodig. Het werd geen rituele verbranding en ze eindigde ook niet in de vuilbak. Mijn Mady’s gingen mee in een doos op de zolder met de rest van de zwangerschapskledij. Je wist maar nooit dat we elkaar nog zouden nodig hebben.

En met Oscar kwam ook Mady terug

Toen ik mijn zwangerschapskoffertje aan het klaarmaken was haalde ik Mady terug uit de doos. Ik wist dat ze van pas ging komen na die bevalling. Weet je nog, dat moment waarop je met twee van die mega dikke maandverbanden moet rondlopen. Maar ook de dagen en weken na de bevalling, wanneer dat verband al lang verdwenen is, zorgde ze voor wat steun en comfort (lees: ze houdt de blubber wat in bedwang).

En hoe is het nu met ons ‘Mady’?

De zwangerschap en bevalling van Oscar ligt intussen al acht maanden na ons en ik vertel met enige trots dat ik volledig ‘Mady’ vrij ben. Al enkele maanden eigenlijk. Deze keer heb ik het dus niet zo lang laten aanslepen.

Ik verloor intussen ook al wel mijn zwangerschapskilo’s. Dat komt doordat ik nu maar negen kilo was bijgekomen tegenover zestien bij Mona, het positieve van zwangerschapsdiabetes. En ik ben al enkele maanden terug aan het sporten met de ‘start to run’ app. Dat lopen zorgt er dan weer voor dat ik nog amper snoep (weet je hoe lang je moet lopen om een Snickers eraf te krijgen!). En door de drukte van werk en gezin eet ik eigenlijk ook gewoon minder. Dat resulteert dan ook in nieuw ondergoed.

Maar Mady ligt nog wel altijd in mijn schuif, plaats in te nemen. Ik draag haar niet meer, maar afscheid nemen lukte me nog niet. Het is immers ook meteen het afsluiten van een hoofdstuk. Geen zwangerschap meer, geen bevalling meer, geen baby mee, geen Mady meer.

Maar het is tijd om elkaar los te laten. Het moment is gekomen, ik voel het. En aangezien er niemand op een Mady op de tweedehandsmarkt zit te wachten vrees ik dat het een onrespectvol einde in de vuilbak zal worden. Sorry Mady, je verdient beter. Maar is nog altijd beter dan de rituele verbranding die mijn man wil doorvoeren denk ik dan.

Ben je zwanger? Ga dan nu naar de Zeeman voor Mady onderbroeken hé. Het is een van de beste tips die ik ooit kreeg en ik geef hem graag door. En zo leeft Mady toch ook nog een beetje verder 🙂