Overweeg je om een hondje in huis te halen? Vergeet niet dat er ook zoiets bestaat als adoptie. Dat geldt natuurlijk ook voor bv een kat (maar waarom zou je nu een kat in huis willen).

Dit gaat geen pleidooi worden waarom we nu met z’n allen een huisdier in huis moeten halen, en dan liefst nog een geadopteerd. Want ik denk dat er de laatste jaren best al wel wat initiatieven zijn geweest tot sensibilisering. Mensen die dag in, dag uit, kei hard werken om die beestjes op te vangen en aan een nieuwe thuis te helpen. Ik heb er ontzettend veel respect voor. Maar dit is ons persoonlijk verhaal. Want eigenlijk verdient onze hond dat zijn verhaal wordt verteld.

Het begon een 4-tal jaar geleden. In januari 2012 zijn we gaan samenwonen. Mijn man had altijd een hondje thuis gehad. Ik nooit. Mocht niet. Mama was allergisch (WAS, want ze heeft nu al 3 jaar een hond in huis. Allergie is miraculeus verdwenen, hallelujah)
Mijn man had in ons gezinnetje dus ook graag een hondje gezien. Hij miste dat. Ik zag dat niet helemaal zitten. Ik zie graag beestjes, maar vooral op een ander. En wanneer zouden we daar tijd voor hebben? Lange werkdagen, weekendwerk, gedaan met de spontane etentjes + bioscoop na het werk. Je kan zo een hond toch niet van 7u ’s morgens tot ’s avonds laat alleen laten.

Mijn man volgde mijn redenering voor een stuk. Een klein stukje toch. Plots verscheen er op de Facebook pagina van The English Bulldog resort een mops ter adoptie. Een ras waar ik altijd al een zwak voor gehad heb. “Kom we gaan eens kijken” zei mijn man. “Oke, maar alleen kijken hé. Er komt geen hond in huis” antwoordde ik naïef.

Zijn vorige baasjes gingen scheiden en geen van de twee wilde hem nog hebben. Als wij zouden scheiden, wordt er gevochten voor die hond. Bovendien was Ozzy niet zo goed behandeld door z’n eerste baasjes. Hij is blind geworden aan 1 kant door slechte oogverzorging. En in het asiel is hij binnen gebracht met een vergevorderde liesbroek.

Ondertussen is Ozzy 4 jaar een onmisbaar deel van ons gezin geworden. Een ongelofelijk lief, grappig en dankbaar manneke. De beste beslissing die we samen genomen hebben (ik hoop echt dat ik over enkele maanden hetzelfde over de baby kan zeggen).

Ozzy1

Links: Dag 1 met Ozzy. Rechts: No comment

 

Was het altijd makkelijk? Nee. Absoluut niet.
De eerste weken waren moeilijk. Plots een levend wezen in huis waar je rekening mee moet houden. Ik wist wel dat hondjes ruiven, maar bij Ozzy kwam alles er gewoon in plukken af. Alles en iedereen hing vol hondenhaar. Ik wist ook niet goed wat te doen met hem. De eerste dagen heb ik overwogen hem terug naar het asiel te brengen. Dit was echt niets voor mij. We hadden hier echt niet goed over nagedacht. Er was geen klik. Maar 1 zondag samen met hem (mijn man was werken) heeft alles veranderd. Ik ben als een blok voor z’n charmes gevallen. We hadden besloten hem in huis te halen, hij was nu onze verantwoordelijkheid en die moesten we maar nemen. Ook al betekende dat het aanpassen van de planning en 3x per dag stofzuigen. (Dat ruiven is trouwens wel beter geworden. Met momenten toch).

En toen ging het mis.
De eerste jaren verliepen prima. Tot augustus 2014. We hadden die namiddag foto’s gaan nemen voor onze ‘Save the date’. Ozzy was er uiteraard ook bij. Maar na een drukke namiddag kwam hij niet meer in zijn normale ritme. Hij had het moeilijk met ademen. Een mops is nu wel een ras dat zo ‘miskweekt’ is dat ze vaker problemen hebben met de luchtwegen, maar het ging maar niet over. Die zondagavond nog naar de dierenarts gereden, kalmeermiddel gekregen en het advies om snel met hem naar een chirurg te gaan. We hebben die nacht samen met Ozzy in de zetel doorgebracht en de volgende ochtend meteen contact opgenomen met de dierenkliniek. Het begin van een lange en dure weg om onze mops weer oke te krijgen.

Ozzy had een probleem met een spier in zijn keel die te dik was. Die zorgde ervoor dat hij eigenlijk moest zien te ademen door een ‘rietje’. Bij stress, warmte, … zou dat fataal kunnen aflopen. De chirurg heeft tijdens een 1e operatie geprobeerd de spier opzij te trekken en zo de opening te vergroten. Die operatie had niet het gehoopte resultaat. Integendeel. De dag nadien zijn we in topsnelheid terug naar de dierenkliniek moeten rijden. Ozzy was aan het stikken. Na enkele dagen in de dierenkliniek is hij naar huis gekomen met een tijdelijk oplossing, een buisje in de keel. Het zag er niet alleen zielig uit, het betekende voor ons ook de start van weken slapeloze nachten. Dat buisje moest elke 3uur worden vervangen, de wonde verzorgd. Dag en nacht. We wisselden af. Elk om beurt uit bed. Of elk om beurt bij de hond op de zetel. Telkens in een poging hem zo te leggen dat hij kon slapen en ademen. Overdag hebben vrienden ons geholpen om de verzorging over te nemen als wij moesten werken. Dit heeft een 3-tal weken geduurd.

Ozzy2

Ozzy kort na de eerste operaties en met zijn buisje

 

Na deze periode was het de bedoeling dat het buisje eruit zou gaan en hij dus opnieuw normaal zou kunnen ademen. Toen de dokter ons belde op het moment dat de operatie voorzien was, wisten we eigenlijk al dat dat geen al te goed nieuws ging zijn.
Ozzy zijn keel was ‘ingezakt’. Het buisje eruit halen zou zijn dood betekenen. We hadden nog 2 opties: hem laten inslapen of een permanente tracheotomie. Na overleg met de chirurg en het bespreken van Ozzy zijn levenskwaliteit kozen we voor het laatste. Noch wij, noch Ozzy waren klaar om afscheid te nemen.

En nu hebben wij een hond met een tracheotomie.
We zijn nu bijna anderhalf jaar verder sinds die zondagavond bij de dierenarts. En Ozzy is nog altijd bij ons. Hij is nog altijd zijn vrolijke, speelse, luie zelve. Maar hij vraagt natuurlijk wat extra verzorging. We gaan om de twee maanden op controle. Zijn tracheotomie verzorgen en ontsmetten we min. 3x per dag. ’s Morgens moet hij puffen om slijmvorming te voorkomen. Zijn blinde oog verzorgen we 3x per dag met (dure) oogzalf. Een verzorgingsritueel dat we met z’n allen gewend zijn. En het helpt. Want in al die tijd heeft hij 1 infectie gehad die snel verholpen was met antibiotica. Blaffen is vervangen daar blazen. Maar geloof me, ook daar word je wakker van. We hebben geen idee wat de levensverwachting is van een hond met een tracheotomie. Zoveel lopen er immers niet rond op deze aardbol. Maar we hopen hem nog jaren bij ons te hebben. Momenteel heeft hij een redelijk normaal leven.

Ozzy3

Ozzy werd op een 5 weken tijd een 5-tal keer geopereerd, bracht enkele dagen in de dierenkliniek door en wij zijn gestopt met tellen rond de €2.000. Was het al die tijd, al die tranen, de slapeloze nachten en al dat geld waard? Ja.

Ozzy is een adoptiehond. We kennen z’n verleden niet. We wisten niet wat voor karakter het zou zijn. Maar ik zou zo opnieuw adopteren. Ook mijn mama heeft enkele jaren geleden een mops, Wannes, uit het asiel gehaald. En ook dat gaat helemaal prima (en met “slechts” 1 operatie).

Ik val een beetje in herhaling, ik weet het. Maar overweeg je om een huisdier in huis te halen. Denk dan zeker eens aan adoptie. Er zijn zoveel schattige snoetjes op zoek naar een liefdevol en warm nest. Maar maak je geen illusies, een hondje als dat van ons ga je nooit meer vinden. Hij is is de liefste, stoerste en absoluut dapperste mops van de hele wereld.

Ozzy4