Dinsdagavond 23 oktober 2018. Mijn laatste bezoek, Mona en Wesley zijn net naar huis. Oscar heeft gegeten en ligt naast me te slapen. Na een zwangerschap van 40+2 weken en drie dagen onafscheidelijk geweest te zijn, gaan wij morgen naar huis, naar onze thuis. Van die laatste avond op de materniteit in Lier maak ik nog even gebruik om mijn bevallingsverhaal neer te schrijven.

Overtijd

Het is zaterdag 20 oktober. Mijn uitgerekende datum was 18 oktober en ik ben intussen 2 dagen overtijd. Maar vandaag is een oké dag. Donderdag en vrijdag was ik niet meteen het meest aangename gezelschap maar vandaag lijk ik me verzoend te hebben met de “nog steeds zwanger” status. Hij komt wel als hij er klaar voor is. Ik heb een leuke dag gehad met Mona en mijn man. Mijn man zou vanavond met collega’s naar een event gaan op 20 minuten van bij ons. Maar ik heb hem gevraagd thuis te blijven. Té zwanger. We kijken ’s avond nog even tv en rond 22u45 gaan we slapen. Ik val als eens blok in slaap.

Middernacht en mijn vliezen breken

Ik word wakker. “Ai, in bed geplast. Nu is het helemaal compleet” denk ik wanneer ik wakker word met nattigheid. Er komt meer water. Euhm, misschien toch niet incontinent dan? Ik maak mijn man wakker: “Schat, mijn water is gebroken. Denk ik.”. Hij vraagt hoe laat het is.

Ik ga richting toilet maar voel het water lopen. Eens aan het toilet is er geen twijfel mogelijk. De plas op de vloer bevestigt mijn vermoeden: mijn vliezen zijn gebroken. Ik steek een handdoek tussen mijn benen en droog samen met mijn man de gang op.

Ik ga naar beneden en bel met het verloskwartier. Ik heb krampjes maar nog geen weeën, mijn vruchtwater is helder, mijn wisser test was goed, ik hoef me niet te haasten. Ik mag nog een douche nemen of zelfs nog even gaan slapen. Als de situatie niet verandert kom ik best rond 7u binnen.

Prima denk ik. Dan gaan we terug slapen. Mijn man heeft aan een half woord voldoende en ligt alweer in bed. Ik leg een handdoek in bed en probeer hetzelfde te doen maar een stevige wee doet me van mening veranderen. Ik loop boven wat rond en kijk op de klok. Om de vier minuten en heel stevig. We gaan niet wachten.

We laden de auto in, ik vul een valiesje met kleren voor Mona en we bellen de grootouders. We zetten Mona bij hen af en omstreeks 00:47u bel ik opnieuw met de verloskamer om te zeggen dat we eraan komen.

bevallingsverhaal

“Tijd om aan de slag te gaan” zegt mijn Apple Watch. 00u37, mijn man haalt Mona uit bed.

De weg naar Lier

Het is midden in de nacht en het verkeer valt gelukkig mee. Ik heb weeën om de drie-vier minuten die meteen heel pittig zijn. Elke put in de weg, elke rotonde doet pijn. Ik werp een blik op elk rood licht en kijk naar de snelheid van mijn man. “Schat, steek deze aub voorbij als je kan.” De pijn is hevig maar tussen de weeën door kan ik recupereren. Ik panikeer niet.

1u11, we komen toe op spoedgevallen. De handdoek die ik onder mij heb gelegd neem ik mee binnen. Tussen twee weeën door melden we ons aan. Andere patiënten laten ons voor, “dat lijkt dringend” hoor ik hen zeggen. En ik hoor in de verte ook enkele wensen tot succes.

Ik moet even wachten op een verpleegster die me met een rolstoel komt halen. Stappen lukt niet meer. Ik steek de handdoek in mijn mond om de weeën al staand op te vangen. Die handdoek zou ik niet meer lossen het komende half uur.

De rit richting verloskamer lijkt een lange donkere gang. Ik zit vreselijk slecht in de stoel maar heb niet de kracht om mijzelf beter te zetten, zelfs niet om te zeggen dat ik niet goed zit. Elke extra spanning op mijn lichaam is teveel. Ik probeer te ontspannen en te blijven ademen.

01:20u aankomst op het verloskwartier

De vroedvrouw verwelkomt me. Ik herken haar van één van de monitors die ik had. Ze vraagt om de hoeveel minuten mijn weeën komen. “Om de drie-vier minuten denk ik” vertel ik haar. Ik heb het niet meer bijgehouden.

“Wil je graag in bad bevallen?” vraagt ze. Waarop ik antwoord dat ik heel graag in bad mijn weeën wil opvangen, bevallen zien we nog wel. De verpleegster rijdt me binnen in verloskamer 1 en de vroedvrouw vraag me plaats te nemen op het bed. Ik krijg opnieuw een wee en moet even wachten alvorens ik me kan verplaatsen. Ik raap mijzelf bij elkaar en zet me op het bed. Mijn man helpt me.

Ik leg me op mijn rug, nog steeds met de handdoek in mijn mond. “De weeën komen heel snel” zegt de vroedvrouw. “Ik ga eerst de monitor aansluiten om te kijken hoe je baby het doet.” Elke aanraking aan mijn lichaam voelt als een enorme belasting. Mijn baby beweegt en is duidelijk te zien in mijn buik. Dit merkt ook de vroedvrouw op. Ze doet een inwendig onderzoek.

“Ik voel enkel nog een boordje” zegt ze. “Dat betekent dat je negen centimeter hebt en dat je gaat bevallen” antwoordt ze op mijn vraag wat dat betekent.

bevallingsverhaal

Ik vang mijn weeën op met gesloten ogen, diep in en uit ademen en ondertussen op mijn handdoek te bijten.

De gynaecologe gaat het niet halen

De vroedvrouw belt de gynaecologe van wacht op voor de bevalling en een vroedvrouw om te komen helpen. Van zodra ze de telefoon oplegt krijg ik persweeën. Ik maak dit duidelijk zo goed ik kan.

“De gynaecologe gaat het niet halen, wij gaan het samen doen en je doet het geweldig. Nog niet te hard meepersen, ik moet nog alles klaar zetten.”. De eerste keren lukt dit aardig. Dan niet meer. De persdrang is zo sterk, ik kan dit niet meer tegenhouden. Mijn hele lijf ligt bij elke perswee te bibberen op het bed. Adrenaline, zo blijkt.

Ik volg de instructies van de vroedvrouw op zo goed ik kan en vraag haar of hij nog ver is. Ik hoor mijn man naast me lachen. “Het hoofdje is er al” zegt ze. En dat voel ik, the ring of fire heet dat blijkbaar. Een herkenbaar gevoel van mijn vorige bevalling.

Mijn wee valt weg en het lijkt een eeuwigheid te duren alvorens er een nieuwe komt. Er valt een ongemakkelijke stilte. De tweede vroedvrouw drukt wat op mijn buik en ik voel de wee stilaan komen. Ik maak mijzelf klaar en wacht op het juiste moment om te persen.

“Kijk naar voren en neem hem er maar uit.”. Ik draai mijn hoofd, open mijn ogen en zie mijn zoon, ik strek mijn armen en neem een glibberige baby aan. Mijn baby. Ik voel dat hij mijn lichaam verlaat en leg hem op mij. Overdonderd. Hij is perfect.

Bevallingsverhaal

“Kijk eens voor je. Neem hem maar aan.” Het allermooiste moment ooit.

Een bevalling in topsnelheid

Omstreeks 00:04u zijn mijn vliezen gebroken, om 01:42u is Oscar geboren. Ik was amper 22 minuten op het verloskwartier. Ik kan nog steeds niet geloven hoe snel dit plots is gegaan. Ik zou gebruik maken van alle faciliteiten van de vernieuwde verloskamers: de douche, het bad, de bal en linialen om weeën op te vangen. Ik heb geen van die dingen gezien en in het bad is geen druppel water geraakt.

Ondanks de snelheid is alles prima verlopen. Geen knip, geen scheurtje, niets. Wat de recuperatie nadien vergemakkelijkt heeft.

Ondertussen voel ik me prima. Fysiek voel ik me goed. De borstvoeding verloopt super vlot. Ik betrap mijzelf er wel op dat ik soms teveel wil doen en dan protesteert dat lichaam wel.

Ik ben nu twee keer mogen bevallen. Twee verschillende bevallingen maar beiden fantastisch. Dat moment waarop je je kindje aanneemt is veruit het meest intense en mooie moment dat ik in mijn leven heb mogen meemaken. En ik ben daar zo ontzettend dankbaar voor.

Ik ben dolverliefd en enorm gelukkig. Ik zit in een “ik maak er nog 10” status. Al zal mijn man dan wel een snelcursus vroedkunde moeten volgen.

Dankwoordje

Ik wil nog graag de fantastische vroedvrouwen van het Heilig Hart Ziekenhuis in Lier bedanken. En mijn man. Om niet te panikeren, naast mij te staan en mij te motiveren. Om mij twee fantastische kinderen te geven. Ik hou van je.

bevallingsverhaal

Onze eerste selfie met zn drie

bevallingsverhaal

Het bad waar ik niet ben in geraakt

bevallingsverhaal

Smelt

bevallingsverhaal

Liefde op het eerste gezicht

bevallingsverhaal

Enkele uren na de bevalling, het werd licht buiten

bevallingsverhaal

Oscar Verbruggen, 21 oktober 2018