Oscar is al bijna zes weken bij ons, zes weken mama van twee. Het is eigenlijk nog allemaal vrij nieuw en ik stoot nog elke dag op “oh tiens, was dat bij Mona ook zo?” en “Is dat normaal?” vragen. Ik merk in die eerste weken kraamperiode ook al heel wat verschillen.

Ik ben veel ongeruster

Gek hé? Been there, done that zou je denken. Niet dus. Misschien had ik bij Mona nog niet zo een besef van wat er allemaal kon gebeuren. RSV enzo, ik had daar nog nooit van gehoord. Ondertussen ben ik al 2,5 jaar ondergedompeld in dat moederen. Ik weet dus meer, maar er is dus ook meer om mij zorgen om te maken. Wanneer Oscar hoest of eens wat piepend ademt zou ik ermee naar de spoed rijden.

De borstvoeding verloopt totaal anders

Ik vertelde jullie eerder al dat de start van de borstvoeding veel beter loopt dan bij Mona. Dat is gelukkig nog steeds zo. Bij Mona was ik rond 4 weken aan het kolven en was ik stiekem al een beetje aan het aftellen naar de overschakeling naar flesjes. Ik zag toen vooral de nadelen (dat veranderde na enkele weken wel). Dat ligt nu helemaal anders. Ik ga wel stilaan wat beginnen kolven maar aan stoppen denk ik nog lang niet. En ik zie nu enkel maar de voordelen.

Ik vergelijk minder

Bij Mona vergeleek ik. Voor zover het kan, want let’s face it, op zes weken kunnen die baby’s absoluut nog niets. Maar wanneer ik een mama hoorde vertellen dat haar baby al bijna doorsliep was ik een beetje jaloers. Wanneer ik nu zulke verhalen hoor vind ik dat erg fijn voor die mama maar voel ik mijzelf niet slechter of ga ik niet twijfelen aan de slaapcapaciteiten van mijn kind. Oké, ik ben misschien wel nog een klein beetje jaloers, zo een heel klein beetje. Want ja kijk, ik slaap graag.

Ik relativeer veel meer

Aansluitend op het vorige plaats ik alles meer in een “ja maar het is nog maar een baby” context. Om de twee uur eten, ’s nachts vaak wakker worden, bij mama of papa willen liggen, … Ik maak mij er niet druk in. Hij is nog zo klein en het hoort er gewoon bij.

Ik plan veel minder

Bij Mona maakte ik vaak de fout om vanalles te willen doen. Een bad nemen, stofzuigen, naar de winkel, naar de post, koffie drinken met een vriendin en een blog schrijven. Dat doe ik nu niet meer. Ik maak wel plannen en spreek wel af, maar als er iets tussen komt of het lukt me niet dan is het ook zo. Dan is het voor morgen, overmorgen of misschien gewoon volgende week.

Ik geniet meer

Niet dat ik niet van baby Mona heb genoten, integendeel. Maar ik herinner me die eerste weken meer als overleven dan genieten. Dat is anders nu. Ik geniet veel meer van die kleine platte baby. Van hem op mij in slaap te zien vallen. Want ik besef nu dat dat van zeer korte duur is. Ik kan me zelfs niet meer herinneren wanneer Mona het laatst in mijn armen in slaap is gevallen.