De overgang van één naar twee kindjes, je leest en hoort er vanalles over. De meningen zijn verdeeld en voor iedereen is het anders. Begin dit jaar waagde ik me voor het eerst aan een uitspraak. Oscar was toen drie maanden en ik genoot nog van mijn zwangerschapsverlof. Ondertussen zijn we een aantal maanden verder en moet ik mijn mening toch een beetje herzien.

Even een terugblik

Voor diegene die geen tijd/zin hebben om die blog te herlezen, even een korte recap. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik jullie vertelde dat ik die overgang van één naar twee kindjes helemaal niet zo zwaar vond. En ik meende dat ook. Ik herinner me nog levendig hoe smooth het allemaal ging. Maar dat was wel met één heel groot voordeel, ik zat toen nog thuis, op een giga suikerspin roze wolk. Oscar was een redelijk makkelijk ventje, de borstvoeding ging vlot en ik stond elke dag op tijd aan de schoolpoort om Mona te gaan halen. Ze was toen net gestart met school en die eerste weken ging ik haar dan ook ’s middags halen.

Het was peis en vree ten huizen Verbruggen en het leek eigenlijk alsof het nooit anders was geweest. Met twee vingers in de neus, die twee klein patatjes.

Maar ik moet mijn mening herzien

Oscar wordt volgende week één jaar. Ja, je leest dat goed: één jaar! “Is dat nu niet heel snel” hoor ik je tot hier denken. Awel ja, ik vind dat dus ook. Maar dat is voer voor een andere blogpost.

In februari ging ik terug aan het werk. Eerlijk, ik was daar absoluut niet klaar voor. Vooral emotioneel zag ik er ontzettend tegenop en mijn motivatie was dan ook ver zoek. Maar ik was vrij snel ingewerkt en ook die maanden zijn voorbij gevlogen.

Vind ik van één naar twee nu nog altijd zo makkelijk?

De eerste drie maanden na Oscar zijn geboorte waren ‘a walk in the park’. Een rustige lentewandeling bij een aangename zeebries over het strand. Een herfstwandeling in het bos met een cosy sjaal, goed ingepakt. Een terrasje met de zon op je snoet en een Aperolleke in de hand. Zoiets.

Sinds ik terug ga werken is het een race over een hindernissenparcours, een mijnenveld, Jurrasic Parc met een constante dreiging van een orkaan. Alles is lava.

Dus ja, ik kom wat terug op die eerste blogpost.

Waarom vind ik nu zoveel pittiger?

Vooral de organisatie vergt enorm veel. Een kind naar de opvang, de andere naar school. Mijn man en ik werken gelukkig niet ver van huis en hebben flexibele uren. De ene doet Oscar naar de crèche, de andere Mona naar school. Elke dag is plannen wie er op tijd stopt met werken zodat Mona niet te lang in de naschoolse opvang moet blijven. En op maandag en woensdag zorgen de grootouders ervoor dat Mona van school wordt gehaald.

Meestal zijn we rond 18u thuis mét kinderen. Die zijn dan eigenlijk allebei super moe van hun dag op school of in de opvang. Rond 19u gaan ze beiden slapen dus dat betekent: eten maken, spelen (want ondanks dat ze zo moe zijn vragen ze logischerwijze veel aandacht), opfrissen, verhaaltjes lezen en bed in. Dat is ocharme één uurtje dat we samen met onze kindjes hebben.

We hebben minder tijd voor elkaar als koppel. Toen het nog enkel Mona was planden mijn man en ik geregeld een avondje uit. Bioscoop, uit eten, … Maar sinds het er twee zijn, zijn die avonden zeldzamer. Het is niet zo evident om opvang te vinden voor beide kindjes en een overnachting is al helemaal een gedoe.

En ja, die nachten. De omgeving staat niet bepaald te springen om Oscar ’s nachts in huis te halen. Dat is hier nog het grootste verschil van al. Mona sliep als baby snel mooie blokken. Oscar, tja, dat is een ander verhaal. Op zijn bijna één jaar sliep hij welgeteld één keer door. Per ongeluk denken we.

De drukke jobs, het huishouden, de vermoeidheid, … Het is de combinatie van dit alles die me doet zeggen dat de overgang van één naar twee kindjes voor ons dus best een pittig verhaal is. Eentje waar ik geen moment van zou willen missen want wat zie ik die twee mannekes graag. Maar pittig, dat wel.

Hoe ervaren jullie die overgang van één naar meerdere kindjes?