18 oktober 2018. Mooie datum hé? Het is ook de datum waarop ik zou moeten bevallen. Zou moeten, want tot op heden, geen baby.

Ik had niet verwacht nog rond te lopen/waggelen

Ik weet het wel, het zijn maar schattingen. Uiteindelijk is het de baby zelf die beslist wanneer hij er klaar voor is. Mona heeft zich aan die datum gehouden maar dat zijn geen garanties, zo blijkt.

Eerlijk? Ik had echt niet gedacht dat ik nog zou rondlopen. Meer dan bij Mona heb ik al weken last van harde buiken, voorweeën en voel ik ‘down under’ vanalles bewegen. Maar al die extra werking heeft dus nog niet tot de geboorte geleid.

Ik had gehoopt mij rond deze tijd te storten op een buffet van préparé, steak tartare, sushi, spiegeleitjes, koffiekoeken (de diabetes) en te nippen van een glaasje rode wijn (borstvoeding, dus met mate). Maar niets, nada, noppens!

Geen inleiding, ook niet door de diabetes

Zoals jullie weten heb ik zwangerschapsdiabetes. Rond 34 weken kwam daar nog een asymmetrische groeiachterstand bij. Maar die hebben we intussen mooi ingehaald. De baby wordt nu geschat op een 3kg à 3kg200.

Ondanks de diabetes is er geen sprake van inleiding. Dat zou enkel het geval geweest zijn indien in ook insuline zou moeten krijgen. Wat niet het geval is geweest. Het blijft dus wachten. Tenzij ik te ver overtijd ga natuurlijk.

Hoe ik me ondertussen voel

Ik voel me oké. Al ben ik toch wat ongeduldig aan het worden. De dagelijkse berichten helpen daar ook niet echt in. Hoewel ik ze apprecieer en weet dat ze heel goed bedoeld zijn.

Mentaal ben ik wel oké. Beetje meer gespannen, nerveus, maar oké. Het kind zal er vroeg of laat wel uitkomen. Maar fysiek heb ik het gewoon een beetje gehad. Die buik zit gewoon in de weg en hindert me in dagdagelijkse activiteiten. Ook met Mona kan ik niet doen wat ik zou willen en dat begint me te storen. Ik wil mijn lijf terug.

De baby blijft heel actief en vrolijk in het rond stampen. ‘Fijn’ denk je dan. Maar dat gewoel begint ook gewoon echt pijn te doen doordat hij zo laag zit. Hij raakt daarbij regelmatig een zenuw waardoor het lijkt alsof er daar beneden iemand een breinaald steekt. Er is gewoon niet genoeg plek meer voor mijn organen én een baby. Not so much fun anymore dus.

Hij mag zijn entré zo stilaan gaan maken

Ik ben nu een goeie week thuis van het werk en ik begin me een beetje te vervelen. Alles wat ik kan opruimen is opgeruimd. Mijn was en strijk zijn bijgewerkt. Alles staat klaar. En ik weet dat er vele van jullie nu denken “geniet nog van de rust.” En dat doe ik ook wel. Het zetelke in, Netflix op, eens gaan wandelen want hoera voor dat mooie weer. Maar toch. Ik heb het zo stilaan wel gehad.

Ik wil graag gewoon bevallen en mijn zoon in mijn armen hebben, hem voorstellen aan mijn man en zijn zus. Ons leven als gezin van vier starten.

Hij mag komen.