Een peuter in huis, het zorgt voor leven. Om het even mooi te vernoemen. Ze vertonen eigenschappen van een tornado die op enkele minuten tijd én de blokken én de kleurpotloden én de boerderij kunnen uitladen om dan toch maar een boekje te gaan lezen. De andere dag lusten ze kaas, de dag nadien is het “ni lekker” en wordt die boterham door het huis gegooid.

Ik kan het soms allemaal niet zo goed volgen. Thans doe ik ook gewoon echt mijn best en probeer ik zo goed en kwaad mogelijk mijn dochter gelukkig en blij te maken. Maar dat lukt niet altijd, getuigen deze voorvallen.

Dingen die ik deed die Mona boos maakten:

  • Ik deed haar sloffen aan. Onmens dat ik ben. Welke moeder laat haar kind nu sloffen dragen?
  • Ik deed haar kleding aan. Ze wou het zelf doen, maar ze kan dat nog niet én dat duurt een eeuwigheid voor ze doorheeft dat het niet gaan lukken.
  • Ik deed haar kleding uit omdat ze in bad moest … Logisch toch?
  • Ik zei dat ze van de lichtknop moest afblijven. Want de een of andere keer tuimelt ze zo eens van haar verzorgingstafel. Bovendien is dat licht aan/uit spelletje best vervelend.
  • Ik zei dat ze geen TV mocht kijken. “TV kijkeeeee” en veel tranen tot gevolg.
  • Ze vroeg een boterham met kaas, die kreeg ze. Maar ze wou geen kaas. Misschien wou ze andere kaas?
  • Ze wou een mandarijntje (of een “bombommetje” zoals zij het noemt), ik gaf haar dat maar het moest banaan zijn. Had ik moeten weten zeker?
  • Ik haalde haar van haar potje omdat ze al 10 minuten aan het spelen was. “Op potje zitteeeee” en opnieuw veel tranen.
  • Ik zei dat ze niet op mijn droogrek mocht klimmen. Wegens gevaarlijk enzo. Ik was de pretbederver.
  • Ik zei dat ze de plasticine niet mocht opeten.
  • En ook de verf mocht ze niet opeten.
  • Ik was vergeten om langs de paardjes naar huis te rijden.
  • Ze moest in de winkelkar blijven zitten terwijl ze wou rondlopen.
  • Ze wou nog koekjes maar kreeg dat niet.
  • Ze mocht niet met haar eten gooien.
  • Ik zei dat ze niet op Ozzy (de hond) mocht gaan zitten.
  • Ik zette de kinderliedjes af in de auto omdat ik ook eens wat gewone muziek wil luisteren.
  • Papa was opgestaan voor haar. Ze moest mama hebben. Of omgekeerd.
  • Ze mocht in het UZ Leuven niet met de fiets door de inkomhal rijden.
  • Het was dinsdag, 7u ’s morgens. Ze wou gaan zwemmen. Maar dat ging niet. Wegens zwembad nog niet open en mama moest gaan werken.

Meestal is het gewoon grappig

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Over het algemeen is Mona een aangenaam, fijn en makkelijk kind. Maar als ze moe en/of honger heeft (de combi is echt een ramp) heeft ze een kort lontje en kan ik niet veel goed doen. Hoe we ermee omgaan? De ene keer beter dan de andere. Ook dat hangt wat van mijn gemoed op dat moment af. Maar meestal is het wel gewoon grappig.

PS: voor zij die de foto van deze blog niet passend vinden bij het artikel: jullie hebben volledig gelijk. Maar ik heb dus echt amper foto’s van een boze Mona. En gelukkig is de overgrote meerderheid van de tijd gewoon een super vrolijke, energieke peuter. En dat zijn meer mijn fotomomentjes 🙂