Hieperdepiep, ik had het zelf niet echt in de gaten maar het is vandaag exact 3 jaar geleden dat ik mijn eerste blogbericht het wereld wijde web instuurde. Al 3 jaar. Een officieel moment waar ik toch even wil bij stilstaan.

Waar het allemaal begon

Ik heb altijd al graag geschreven (en gepraat ook wel). Dat begon al van jongs aan. Een tekstje schrijven voor de schoolkrant, ik deed niet liever. Ik wou graag journaliste worden, maar omwille van de vele “pas op, daar is geen vast werk in”-waarschuwingen koos ik maar voor een andere opleiding. Ik begon mijn professionele carrière in een reclamebureau en later in commerciële functies. De enige teksten die ik schreef waren mails.

Ik speelde al een tijdje met de idee om wat te gaan schrijven. Het was mijn man die me meesleurde naar een avond waarin bloggers kwamen vertellen over hun werk. Het inspireerde me. Maar ik zag niet meteen iets om over te schrijven dat interessant genoeg was voor anderen om te komen lezen. Een reisblog leek me geweldig, maar daarvoor reisden we niet genoeg. En over fashion of beauty had ik nu ook niet bepaalde veel zinnigs te vertellen.

Dan maar een ‘ik doe maar iets’ blog

Daar kan je schrijven over zowat alles wat je bezig houdt. We waren in 2015 in volle huwelijksvoorbereidingen dus schreef ik daar al eens een blogje over. Ik schreef over onze adoptiemops Ozzy. De reizen die we deden kwamen uitgebreid aan bod op de blog. Of zaken in de actualiteit die me bezig hielden. Ik schreef ongeveer 1 berichtje per maand en die werden gelezen door een kleine 200 personen die maandelijks een bezoekje brachten aan mijn blog. Zelfs mijn eigen familie las/leest mijn blog niet.

En toen werd ik zwanger

Na ons huwelijk volgde nog een Ibiza reis en een vakantie naar Frankrijk. Daar ontdekten we de zwangerschap en is de blog stilaan geworden wat hij nu is, een mama/gezinsblog.

Het aantal blogs posts ging omhoog, net als het aantal volgers en lezers van de blog. En dat was leuk meegenomen.

Waarom toch bloggen?

Een blog is een persoonlijk verhaal, een eigen mening. Je geeft je lezers inkijk in je leven en daar schreef ik recent nog enkele bedenkingen over. Maar de blog bracht me al op plekken waar ik anders nooit zou geraakt zijn. Het heeft me nieuwe vriendschappen opgeleverd en ja, ik krijg af en toe wel eens iets opgestuurd (een pak minder dan je zou denken, geloof me). Ondertussen ben ik zelfs freelancer geworden en help ik ondernemers bij het schrijven van teksten en het beheer van hun social media.

Maar ook als dat allemaal zou wegvallen, zou mijn blog blijven bestaan. Gewoon omdat het ontstaan is uit een passie en het plezier om te schrijven, te vertellen en te delen. De reacties en steun (zoals bij het verhaal van mijn mama) zijn een stimulans om verder te blijven doen.

Door te bloggen heb ik het gevoel meer stil te staan bij alles in mijn omgeving, bij Mona en haar ontwikkeling en de relatie met mijn man. Soms kan ik over de kleinste dingen een hele blog schrijven. En dat zijn stuk voor stuk mooie herinneringen. Gebeurtenissen die ik zonder de blog misschien al vergeten was (of zeker vergeten was, want bijna 2 jaar post zwangerschap nog steeds zwaar last van zwangerschapsdementie). Het is soms een soort dagboek, maar dan eentje zonder slotje en “top secret” op.

De meeste gelezen blogs

Uiteraard worden niet al mijn schrijfsels even vaak gelezen. Dat is logisch en ook helemaal niet erg. Ik probeer trouwens om die focus niet zozeer op die cijfertjes te leggen. Het aantal bezoekers, het aantal volgers, het aantal likes en reacties, … Want die online wereld kan soms ook wel competitief zijn. En eerlijk, daar heb ik het heel moeilijk mee. Ik probeer mijn focus te leggen op kwaliteit en authenticiteit. Ik laat jullie meekijken in ons persoonlijk leven en dat bewaak ik graag met de nodige mama-zorg.

Maar dit zijn doorheen de afgelopen 3 jaren de vijf blogs de het meest gelezen werden:

  1. De 10 geboden van het babybezoek
  2. Mijn 7 moederprincipes (waarover ik toch niet zo principieel blijk te zijn)
  3. 10 dingen die je de uren na je bevalling kan verwachten
  4. Een week van (wan) hoop
  5. Komt er een 2e kindje of niet? 

Mijn persoonlijke favorieten? Dat is de brief die ik Mona schreef enkele dagen voor de bevalling. Mijn bevallingsverhaal lees ik ook af en toe nog eens en dan pink ik meestal een traantje weg. En Tomorrowland door mijn mama-ogen vond ik een hele leuke om te schrijven. En nee die is niets gesponsord, helaas.

Wat willen jullie nog graag lezen?

Er zijn misschien onderwerpen die jullie als ouder bezighouden of vragen die jullie hebben. Zijn er zulke onderwerpen die jullie graag (meer) aan bod willen zien komen op de blog? Laat het me gerust weten. Dan bekijk ik graag of ik er iets zinnigs over te vertellen heb.

Tot slot: Bedankt…

Om af te sluiten zou ik jullie graag met heel mijn hart bedanken om hier mijn schrijfsels te komen lezen en om zo lief voor mij te zijn. Een gezin, een job, sociale verplichtingen en hobby’s, … het is niet altijd even evident om tijd vrij te maken en hier te komen lezen. En jullie doen het toch maar en daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor.