Ooit al eens een vlieg willen zijn in de crèche? Wel, ik dus ook. Enkele ochtenden in de week laat ik daar mijn meest kostbare bezit achter. Maar ik had eigenlijk geen flauw idee wat er in de crèche met haar gebeurde. Was er enige vorm van structuur of deed iedereen maar wat? Zijn de begeleidsters een beetje lief voor de kindjes? Zijn de kindjes lief voor elkaar? Kortom, genoeg vragen om eens een dagje mee te gaan volgen in de crèche. Ik legde de vraag voor aan De Witte Wolk in Heist op den Berg, de crèche waar Mona gaat. Ze waren meteen enthousiast en afgelopen dinsdag was het zover.

In mijn hoofd zou het een dag pure chaos zijn. Huilende kinderen die aan elkaars haren trekken. Een battle om te eten en overal snot. Als je al met zo een instelling vertrekt kan het blijkbaar alleen maar meevallen.

Ik begon mijn ochtend met Mona zelf af te zetten in de rode groep. Ik zou die groep ook vermijden om het voor Mona niet te verwarrend te maken. Mijn focus zou ook wat afdwalen vreesde ik.

Van de rode groep trok ik een verdieping omhoog naar de allerkleinsten. De groep waar Mona tot einde december ook deel van uitmaakte. Er waren 4 inieminie kleine baby’s. Help, Mona is al een reus! Het was er een rustige dag. Niet zoveel spannends te beleven daar eigenlijk. Integendeel, er heerste rust en gezelligheid. De baby’s spelen en worden geregeld van positie en plekje gewisseld om het interessant te houden. Ze doen hun dutjes wanneer ze moe zijn en eten wanneer ze honger hebben. Elk op hun eigen tempo.

Bij de baby’s

Eens de baby’s een 8 maanden zijn, mogen ze naar een groep op het gelijkvloers. Hier zijn de leeftijden gemengd van 8 maanden tot 2,5 jaar. Bedoeling is dat de kleintjes veel leren van de grotere en die grotere leren zorgen voor de kleintjes.

Ik dus naar beneden, naar de blauwe groep. Ook hier niet de chaos die ik me voorstelde. De kinderen waren bijna allemaal toegekomen en rustig aan het spelen.

In de groene groep was het wat drukker, daar waren ze met 12 kindjes, 2 begeleidsters en een stagiaire. En die dames hadden daar alles onder controle. De groene groep was wat luidruchtiger, de karaktertjes iets groter. Maar ook niet al te veel drama.

“Hm, dit gaat toch niet té saai worden?” vroeg ik me af.

Wat me vooral opviel was de aanwezige structuur in elk van de groepen. Elke groep begon met de ontvangst van de kindjes en een vrij spel moment. Tijdens dat spelmoment staat al gauw heel de ruimte ondersteboven en eens iedereen goed is toegekomen is het tijd om op te ruimen. Dat gebeurt onder de vakkundige gezangen van de begeleidsters (ik moet de lyrics van dat opruimlied nog eens vragen). Als alles mooi is opgeruimd (ook hier gaan de credits voornamelijk naar de begeleidsters) gaan alle kindjes samen zitten en zingen ze het ‘Goedemorgenlied.’ Alle kindjes die vandaag in de groep zijn worden bij naam genoemd en hun foto hangen ze op het bord. Daarna is het tijd om de handjes te wassen, wat trouwens zeer gedisciplineerd gebeurde, en een koekje.

De allerkleinsten werden op tijd in hun bedje gelegd. Voor de grotere kindjes was het opnieuw tijd om te spelen, liedjes zingen, verhaaltjes luisteren, schilderen en knutselen. ’s Middags was het tijd voor lekkere, huisgemaakte, patatjes en een stevig dutje.

Tijd voor een koekje

Schilderen! En dat zag er zo leuk uit.

En dan werd het plots wel heel stil in de Witte Wolk.

Ook na de dutjes was er veel entertainment voor de kinderen. Spelen, verkleden uit de verkleedkoffer, zingen en fruit eten. In elke groep werken ze trouwens rond een bepaald thema. Deze week was de in de blauwe groep de boerderij, in de rode groep ziek zijn en in de groene groep muziek.

Tussendoor werden er pampers gecontroleerd, kinderen op potjes gezet en verschoond.

En dat verliep allemaal enorm gemoedelijk. Veel minder drama, gehuil en snot dan ik mijzelf had voorgesteld. Ofwel zijn het allemaal super begeleidsters in De Witte Wolk, ofwel zijn de kindjes gewoon méga braaf. Ofwel had ik het mijzelf gewoon té erg voorgesteld. Wie zal het zeggen.

Tijd om te dansen

Spelen en verhaaltjes luisteren, wat een leven!

Er is een duidelijk structuur in de crèche, een duidelijke taakverdeling onder de begeleidsters. Maar binnen die structuur is er ruimte voor flexibiliteit, eigen invulling en aandacht voor elk kind.

Is het zoals thuis? Nee natuurlijk niet. Thuis heb ik er eentje. Jij misschien twee, drie, vier, … Thuis is het mijn dochter, mijn huis, mijn manier van mama zijn. Misschien moeten ze in de crèche al eens iets langer wachten op eten. Misschien moeten ze al eens wat langer huilen als ze wakker zijn vooraleer ze uit bed gehaald worden. Er worden al eens tutjes afgepakt en “zeversjaaltjes’ verwisseld. En ja, de aandacht moeten ze delen met de andere kindjes.

Maar de begeleidsters deden allen super hard hun best om die kleintjes een fijne dag zonder mama en papa te geven. Op tijd en stond een snotneus afkuisen, een traan drogen en een dikke knuffel geven. Ik had echt het gevoel dat ze “hun” kleintjes echt graag zien.
En geef toe, zoveel speelgoed als in de crèche hebben wij echt niet thuis. De kinderen worden er constant bezig gehouden met spelletjes, knutselen, liedjes en voorlezen. Ik denk dat me dat thuis zelfs niet eens altijd zou lukken.

En ik? Ik heb mijn roeping niet gemist. Ik vond het echt fijn zo een dagje meevolgen en hier en daar een handje toesteken. Een verhaaltje voorlezen aan 6 aandachtige peuters was ook nieuw voor mij. Ik was ’s avonds echt moe. Maar ze zorgen daar goed voor onze schatten. Ik ben weer wat geruster.

Mijn Mona