Einde week zes in de Corona lockdown. Al zes weken volgen wij netjes de regels en blijven wij in ons kot. Af en toe met wat gezeur en gevloek, maar wel met begrip en respect. We keken uit naar de persconferentie met de toelichting van de beslissingen die de veiligheidsraad zou nemen. Maar eerlijk, wat een zever was dat nu seg!

Ik snap er niets van

Wie mij kent of hier wat volgt weet dat ik van nature een giga positief persoon ben. Mijn glas is altijd half vol en ik zoek altijd naar het goede en het positieve. Bijna altijd vind ik dat ook. Maar vandaag niet. Nu ben ik mijn positivisme kwijt en ben ik gewoon een gigantische zeur. En boos, dat ook. Want ik snap er echt niets meer van.

Natuurlijk had ik niet verwacht dat de veiligheidsraad vrijdag zou zeggen “Voila, dat hebben jullie nu eens goed gedaan lief Belgenvolk. Vanaf nu is alles weer normaal en kunnen jullie me z’n allen terug je goesting doen.”

Positief, niet (zó) naïef, zei ik hé.

Maar wat ze nu hebben beslist, daar zijn ze mij volledig kwijt.

Vanaf vier mei mogen we opnieuw gaan werken. Oké, thuiswerk blijft de norm. Maar op deze manier worden veel mensen echt afhankelijk van de goodwill van hun werkgever. En geloof me, niet elke werkgever is zo flexibel en begripvol als diegene waar wij werken. Want hoe kunnen wij nu op vier mei gaan werken als mijn kindjes thuis zitten? Een kleuter van bijna vier (daar kom ik dadelijk nog op terug) en een peuter van 18 maanden. Mona is nu al wel een behoorlijke plantrekker. Maar haar alleen thuis laten met haar broer is misschien toch wel wat overdreven. En nee, ook dat thuiswerken met kinderen is niet gemakkelijk. Na zes weken nog steeds niet.

En mijn ontplofte inbox op Instagram en Facebook maakt duidelijk dat vele ouders er geen idee van hebben hoe ze dit moeten gaan organiseren. Ik heb nogal een sterk vermoeden dat er in die veiligheidsraad niemand zit met jonge kindjes. Want die lijken ze compleet vergeten te zijn.

Vanaf 18 mei gaan de scholen dan weer open. Of toch een beetje. Niet voor iedereen en niet allemaal tegelijk. Over de kleuterschool is nog geen beslissing genomen maar er zou wel opvang worden voorzien, ook voor de kinderen van ouders in niet-cruciale sectoren. Ha ja, want we moeten werken. Ik ga dan misschien een beetje kort door de bocht. Maar als we dan weer gaan werken en kinderen naar school kunnen als opvang, dan gaan er naar mijn gevoel best wat kinderen in de school zijn. Wat is dan nog het punt? De juf van de instapklas hier is trouwens oma. Zij mag eigenlijk niet op haar kleinkind passen, maar wel op de kleuters.

En begin dit als school nu maar eens allemaal te organiseren.

Dat er iets moest gebeuren om onze economie terug wat in gang te trappen snap ik volledig. We mogen dus binnenkort weer allemaal gaan shoppen. Maar met vrienden en familie afspreken mag nog steeds niet. Want vrienden die je vertrouwt niet te liegen over hun gezondheid in je tuin krijgen is blijkbaar risicovoller dan in den H&M een wildvreemde in je nek te voelen niezen. Vanop anderhalve meter afstand dan. (En ja, naast positief ben ik ook sarcastisch).

Alle winkels terug open. Om niet te discrimineren en hen elk dezelfde kansen te geven. Leg dat maar eens uit aan een restauranthouder die alle mogelijke moeite wil doen om zijn restaurant op minder capaciteit met inachtname van alle maatregelen te heropenen. Die moeten nog minstens tot juni de deuren gesloten houden. Maar gelukkig mogen we wel terug allemaal prullen gaan kopen in den Action.

En geen feestje voor Mona’s vierde verjaardag

Mona wordt op 11 mei vier jaar. En wat kijkt dat kind daar naar uit. En ik weet het, ze is niet de enige die jarig is tijdens deze lockdown. En ik besef ook dat dit niet het einde van de wereld is en al zeker niet de grootste zorg. Maar het is niet plezant hé! Ik had nog een klein beetje hoop op een mini feestje hier thuis. Maar die werd dus ook aan diggelen geslagen. We gaan vieren, natuurlijk, onder ons en later volgt er dan wel een feestje.

Of misschien geef ik wel gewoon een feestje in de JBC. Die hebben een speelhoek, dat is ook meegenomen.

Samengevat

Om het allemaal wat proberen te begrijpen heb ik het voor mijzelf even samen gevat

  • de winkels gaan terug open maar we kunnen beter niet gaan winkelen
  • de poetsvrouw mag langskomen, moeke en vake niet
  • de bedrijven mogen opnieuw openen maar telewerk blijft de norm
  • geen vrienden/familie op bezoek, tenzij je ermee afspreekt in den Hema. Met mondmasker en voldoende afstand van elkaar
  • de kleuterscholen gaan niet open maar de kinderen mogen wel allemaal naar de opvang. Op school.

Zoiets toch? Ligt dat nu echt aan mij of is dat niet helemaal logisch? Voor het mentale welzijn was duidelijk geen ruimte meer op de agenda. De PowerPoint moest ook nog gemaakt worden.

Nee ik ga niet rebelleren

Ik schrijf deze blog nogal kort op het nieuws. Op een moment waarop ik boos ben, gefrustreerd ook. Op zulke momenten schrijven en dat dan ook nog eens publiceren is niet altijd een goed idee. Maar naast positief ben ik soms dus ook wat impulsief.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben heel blij voor de winkels dat ze weer kunnen openen. Zeker voor al die zelfstandige die stilaan weer wat licht zien. En ik ben blij dat bedrijven stilaan kunnen heropstarten. Dat mensen weer aan het werk kunnen. Ik vind alleen de volgorde van dit alles nogal bizar en ik begrijp de keuzes niet helemaal. Het zal ook een serieuze organisatorische uitdaging worden veel velen van ons. Zowel professioneel als persoonlijk.

Maar geen zorgen, dat wil niet zeggen dat ik ga rebellen of foert zeg. Ik roep ook absoluut niemand op om dat te doen. Ook wij gaan netjes de regels blijven volgen en zoveel mogelijk in ons kot blijven. En zoeken naar een manier om dit de komende weken en maanden georganiseerd en dragelijk te houden. Maar af en toe eens goed zagen kan ook opluchten.