Lieve Mona,

vandaag vieren we je eerste verjaardag. Of beter, deze week. Voor je mama is het vandaag nogal een emotionele dag. Ik kijk al weken uit naar je eerste verjaardag. Je feestje plannen, een cadeaulijstje opmaken en de decoratie kiezen. Je papa is ook al weken met je taart bezig. Maar eigenlijk keek ik er ook een beetje tegenop.

Want je eerste verjaardag betekent dat er al een jaar opzit. Je gaat officieel het peuter tijdperk in. Ik kan niet geloven dat je ooit in de kleine babymaatjes hebt gepast. Of zoals je papa het zo romantisch omschrijft, we houden je al een jaar in leven.

Maar wat een jaar

Ik was helemaal klaar voor je. Ik had babyboeken gelezen, met vriendinnen gepraat, blogs gelezen. Wist ik veel dat theorie en praktijk niet helemaal hetzelfde waren. Niets, geen enkel boek, kon me voorbereiden op jou, om mama te worden.

De eerste weken waren een rollercoaster. Ik zat in een soort overlevingsmodus. De borstvoeding kende een moeilijke start. Ik was doodmoe. Soms werd het me allemaal teveel en dan kwamen de tranen.

Maar het werd beter. Rustiger. Leuker. Ik voelde me steeds beter in mijn rol als mama. Onze interactie groeide en ik genoot intens.

En wat laat je me genieten

Ik vind het heerlijk om je met je blokken heel het appartement te zien rondkruipen. Het lijkt alsof je een spoor wil achterlaten om de weg terug te vinden. Ik vind het fantastisch om je heel de badkamer onder water te zien zetten. Ik vind het vreselijk (handig) om je te zien staren naar Bumba. Want dat lijken de enige 5min op een dag waarop je eens gewoon even blijft stilzitten. Want je hebt echt geen zittend gat. Ik vind het beangstigend om te zien dat jij geen angst hebt. Mama’s hart kan dat nog niet zo goed aan. Ik vind het schattig om je bezig te zien met Ozzy. En hoe je denkt dat elke hond een Ozzy is, ook al is die 5x groter. Ik vind het grappig om je te horen lachen met je papa. Oh hoe je “kijk” roept en je vingertje wijst naar iets wat ik niet kan zien. Mijn hart breekt als je je pijn doet en dramatisch huilt. Ik smelt als je “mama” roept en je armpjes strekt om opgepakt te worden.

Lieve Mona, geen enkel boek kon me voorbereiden op het gevoel dat ik vandaag heb. Je hebt me breekbaar gemaakt. Kwetsbaar. Emotioneel. Je leert me relativeren. Ik geniet nog meer van het leven, van de kleine dingen. Ik zie je papa nog liever dan ik al deed. Ik kan niet meer van je houden dan ik nu doe. En toch weet ik dat ik dat morgen toch zal doen.

Ik wil dat je weet ik mijn best doe om een goede mama te zijn voor je. Maar dat is niet altijd makkelijk. Ik ben soms bang dat ik er niet genoeg voor je ben. En ik maak ook fouten. Maar ik hoop dat je weet en voelt dat ik ongelofelijk veel van je hou.

De komende dagen ga je omringd zijn door mensen die heel veel van je houden om samen met ons die eerste kaars uit te blazen. Je grootouders, tantes en nonkels, meter en peter en onze vrienden die eigenlijk ook een beetje familie zijn. Jij zal het waarschijnlijk allemaal nog niet echt beseffen. Maar weet dat je geliefd bent.

Wat ik eigenlijk wou zeggen is, gelukkige verjaardag lieve meid. En als mama af en toe een traantje wegpinkt zijn het happy tears, echt waar.

Liefs,
Je mama