Oscar is bijna 21 maanden. In oktober wordt hij twee jaar. Niets in mij dat ooit dacht dat hij nog steeds niet zou doorslapen. Maar kijk, kinderen, het is altijd een beetje een verrassing hé.

De keren dat Oscar doorsliep zijn nog steeds op twee handen te tellen. Uiteraard weet ik ook wel dat baby’s niet hoeven door te slapen (al is hij geen baby meer). We geven hem dan ook alle tijd van de wereld om dat te doen. Maar dat neemt niet weg dat het best zwaar en heel vermoeiend is.

De nachten zijn goed of slecht

Oscar zijn nachten zijn de laatste maanden ofwel goed, ofwel slecht. Tussenin, daar doet hij niet meer aan mee. Op een goede nacht moeten we “maar” drie tot vijf keer uit bed. Soms, heel soms, zelfs niet. Dan is hij snel getroost met zijn tutje en slaapt hij vlotjes verder. Op een slechte nacht is het kermis van ongeveer 1u tot 5u om dan tussen 5u30 en 6u30 klaarwakker te zijn. We hebben gemiddeld recht op drie tot vier goede nachten om dan weer een weekje slechte nachten te hebben. En dat is zowat een constante de afgelopen maanden.

Oorzaak

“Maar hoe komt dat dan dat hij zo slecht slaapt?” krijg ik vaak als reactie. Geloof me, wij hebben ons ook al suf gezocht naar oorzaken. En we probeerden ook al tal van mogelijke oplossingen.

We gingen naar de kinderarts voor een medische check. Het manneke blijkt kerngezond. Gelukkig.
We gingen langs bij de osteopaat. Maar ook dat zorgde niet voor het verhoopte mirakel.
Ik probeerde meer eten. Ik probeerde minder eten.
We lieten hem overdag meer en minder slapen.
We zagen geen verschil in drukke dagen of rustige dagen. Crèche dagen of thuisblijf dagen.
Hij slaapt op verplaatsing niet beter of slechter.
We draaiden het bed al in elke mogelijk windrichting en verplaatsten het. Iets met aardlijnen ofzoiets, je weet nooit.
Ik gaf hem slaapdruppels. Dat hielp niet.
We legden hem in het reisbed op onze kamer.
Ik stak het al op volle manen en nieuwe manen.

Je noemt het, we hebben het geprobeerd. Hij gaat elke avond rond hetzelfde uur slapen volgens eenzelfde slaapritueel.

Nabijheid

Na bijna twee jaar met een minimum aan slaap en het falen van heel wat mogelijke oplossingen hebben we er zelf de diagnose van ‘nood aan nabijheid’ op gekleefd. Whatever works for us, toch?

Maar ik geloof ook echt dat het dat is. Oscar kan midden in de nacht beginnen roepen, krijsen, huilen en boos zijn. Heel erg boos. Van zodra iemand van ons de kamer binnenkomt legt hij zich weer neer. Ga je de kamer uit, is hij er opnieuw.

We probeerden hem al meermaals mee in bed te nemen maar dat is op dit moment geen oplossing. Oscar is het beste te vergelijken met een dronken octopus die op zoek is naar zijn sleutels. Niemand slaapt nog. Ook een reisbedje op onze kamer hielp niet. Hij werd daar heel erg boos van.

Op zulke nachten is er dus iemand van ons die bij hem op de kamer op de slaapzetel gaat liggen. Oscar wordt dan om de vijf minuten even wakker om te checken of je er nog bent. Heel gezellig is dat. Als je geluk hebt kan je na een half uurtje ninja-gewijs de kamer uit sluipen. Dat kent een wisselend succes.

Gevolg

Ik ben intussen al een tijdje gestopt met die ‘waarom’ vraag en het aanvaard voor wat het is. Oscar is gewoon niet de beste slaper van de klas en ik blijf geloven dat het ooit betert. Oscar heeft nabijheid nodig en die proberen we hem dat ook te geven.

Maar ik ga daar niet onnozel over doen. Ik ben moe. Heel moe. De ene dag gaat het goed. Dan heb ik tonnen energie, ben ik goed gezind en kan ik de wereld aan. De andere dag kan je me bij elkaar vegen. Het is best heftig om al bijna twee jaar door te komen op een minimum aan slaap.

Help

Ik probeer zelf niet teveel te zeuren over de slechte nachten en de vermoeidheid. Ik ben van nature een positief persoon. Maar af en toe eens ventileren helpt. Ook naar andere ouders is ons verhaal misschien een hart onder de riem. Een troost, al is het een kleine, te weten dat ze niet de enige zijn die ’s nachts wakker zijn.

Wat kan je doen om ouders met een slechte slaper te helpen?

Je kan tips geven. Dingen die je zelf hebt geprobeerd of hebt gelezen. Doe dat zeker want de gouden tip zou er zo maar eens moeten tussen zitten. Maar overdrijf er ook niet mee. Ouders die al maanden of zelfs jaren niet meer deftig slapen hebben al heel veel geprobeerd. Vaak de meeste belachelijke dingen eerst. Wat voor jou werkt, werkt niet noodzakelijk voor hen.

Wanneer een ouder tegen je dat dat ze moe is omwille van die slopende nachten, reageer dan NOOIT met iets als “ik begrijp je helemaal. Ik heb vorige week ook een nacht slecht geslapen door de hond van de buurman.” Als je neergebliksemd wil worden moet je dat vooral zeggen.

Je kan echt wel een hulp zijn. En dat doe je niet door te zeggen dat ze maar eens iets moeten laten weten als ze hulp nodig hebben. Trust me, de kans dat ze dat uit zichzelf gaan doen is niet groot. Je zadelt niet zomaar je beste vriendin op met je nachtelijk monster. Ken je de ouders goed en wil je écht helpen, wees dan zeer concreet. Zeg bijvoorbeeld dat je het kindje op een welbepaald moment komt halen en je er een nachtje op gaat passen zodat de ouders tenminste een keer wat kunnen slapen. Je staat er misschien niet om te springen, maar één nachtje minder slapen, je zal het wel overleven. Geloof me.

Maar ja, wanneer … ?

Iets met pot en ketel en zwart enzo. Ik ben hier zelf ook schuldig aan. Ik zou bijvoorbeeld ook veel meer moeten helpen bij te tweeling van mijn broer en schoonzus. Door Corona was/is dat niet zo evident, maar toch.

En eerlijk, het is ook niet simpel hé. We hebben een job, een huishouden, eigen kinderen, je moet wat tijd voor jezelf proberen in te plannen en je partner niet uit het oog verliezen. En dan is het 23u voor je eindelijk in de zetel of je bed ploft. Eerlijk, wanneer zou je nog tijd moeten vinden om te helpen met iemand anders zijn kinderen?

Wat wil ik nu eigenlijk zeggen?

Deze blog gaat zowat alle kanten uit. Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Deze blog is er geen om te klagen en te zagen. Misschien wel om wat te ventileren. Misschien eerder een blog voor mijzelf, om het wat van me af te schrijven, want dat helpt. Maar ook eentje voor andere ouders met slechte slapers.

Ouders die al maanden of zelf jaren ’s nachts uit hun bed strompelen. Ouders die de kriebels krijgen van het geluid van de tut die op de laminaat valt. Ouders die meer dan eens hun hoofd stoten of in het donker plat op hun buik een tut zoeken onder het bed. Ouders die soms hun geduld verliezen, vloeken, boos worden op zichzelf, hun partner en de kinderen. Ouders die moe zijn en als eens een traantje laten omdat het even wat teveel is en zich alleen voelen in hun strijd tegen de vermoeidheid.

Wel, voor al die ouders, weet dat jullie niet alleen zijn. Dat er nog ouders zijn zoals jullie. Weet dat, wanneer je ’s nachts uit je bed rolt, er heel wat andere ouders met je meerollen. Je bent niet alleen, je doet niets fout, je doet het niet slecht. Integendeel. Je beantwoordt aan een vraag, een nood, van je kind. En dat is het allerbeste wat je je kind kan geven.

PS: Oscar, ik zie je graag. Overdag misschien iets liever dan ’s nachts. Mijn liefde voor je is onvoorwaardelijk en hangt niet samen met mijn hoeveel slaap (gelukkig). Maar wanneer ik je over een jaar of 16 eens om 5u30 uit bed zet na een nachtje stappen, gun me dat moment. Want dat is dan iets waar ik heel veel jaren heb op gewacht. Tenzij je dan nog tussen ons zou slapen, maar die kans acht ik behoorlijk klein.