Peuters en hun kuren, het gaat nog even duren voor ik dat ga begrijpen. Soms is ze dagen of weken niet om aan te spreken. Dan is dat plots over en is ze de vrolijkheid zelve. Heeft ze energie voor tien en is slapen niet langer een topic op de to-do lijst. En dan zit je om 23u beneden in de zetel boekjes te lezen.

Gisterenavond, Mona had een dagje doorgebracht bij moeke & vake zodat wij hier thuis wat konden verder werken aan onze to-do lijst en de geboortelijst konden finaliseren. Eens thuis had ze nog energie op overschot. Met de auto’s spelen, play-doh, kleuren, lopen, … En elke keer ik het woord “slapen” nog maar in de mond nam, had mevrouw wel een andere activiteit om zich mee bezig te houden. Ik begon zo het gevoel te krijgen dat ik aan het lijntje werd gehouden.

20u30 vond ik het welletjes geweest en stopten we haar in bed na de gebruikelijke routine. Mits wat gemor viel ze behoorlijk snel in slaap en nestelden manlief en ik ons in de zetel voor een Netflix serie. Maar na een goed uurtje werd Mona wakker. Huilend. Verschillende troostpogingen later hadden wij geen zin meer in strijd en drama en kwam ze dus terug mee naar beneden.

Geen traan meer. Blij, energiek, boekjes lezen en een uitleg voor tien. Ze snoepte papa ook nog een ijsje af. Daar zaten wij dan. 23u op een maandagavond onze peuter (een beetje) ijs te voederen in de zetel voor tv. Ik denk niet dat dit in het lijstje staat van voorbeeldig ouderschap. Maar Mona was super flink, ging nog op het potje en rond 23u30 wilden mijn man en ik toch ook wel gewoon gaan slapen.

Mona opnieuw in haar bed, moeder en vader in dat van hen. Opnieuw gehuil en toen het eventjes stilletjes werd bleek mevrouw gewoon aan haar poortje te staan. Ik deed een ultieme poging haar in slaap te krijgen door bij haar in bed te kruipen. Maar er is daar gewoon geen plaats meer voor een Mona, een mama én een zwangere buik. Ondertussen had ze ook al mijn zwangerschapsworst afgetroggeld.

Dan maar mee in bed zeker

Manlief had het gehad en nam Mona op logement in het grote bed, netjes tussen ons in. Gelijk een echte kwam ze stoer met één arm op mij leunen en vroeg ze al hangend “ben je moe mama? Wil je slapen?” Mijn man en ik lachten ons een kriek. Dat kon ze toch echt niet meer menen?

Het licht mocht niet uit (geen idee van waar dat ineens komt) dus kreeg ze haar nachtlampje. Een uur, ik overdrijf echt niet, heeft ze dat lampje aan en uit gedaan. Zéker niet irritant ofzo.

Rond 1u moet ze in slaap gevallen zijn. Ik denk dat zij behoorlijk goed heeft geslapen. Mama en papa net iets minder. Een hoofd op je hoofd, een voet in je zij of nek is niet bepaald slaapbevorderend. Iets na zeven stak er iemand een vingertje in mijn neus en mond en probeerde er iets mijn ogen open te wringen. Ik deed nog een ultieme poging te doen alsof ik nog sliep maar ook dat had ze vrij snel door. Moeder kon opstaan met de woorden: “Goeiemorgen mama. Heb je goed geslapen? Ik heb heel goed geslapen.”

Vervelend? Nee eigenlijk niet. We hebben er eens heel goed mee gelachen. En het feit dat we deze week nog vakantie hebben helpt natuurlijk ook wel. Zo samen slapen is zo heel af en toe wel eens fijn. Maar ik hoop dat dat slapen gaan vanavond toch net iets vlotter mag verlopen.