Ondertussen ben ik 11 maanden mama van twee. En applausje voor mijzelf want iedereen is gezond, volgt zijn/haar curve en doet min of meer wat ze zouden moeten kunnen voor hun leeftijd. En we leren bij, elke dag. Ook ik over dat moederen en ouderschap enzo. 

6 dingen waar je bij een twee kind wat soepeler in wordt 

Schermtijd 

Ik weet niet meer exact hoe oud Mona was toen ik haar voor het eerst bewust voor de tv heb gezet. Ik kan me vergissen, maar ik denk niet dat het onder het jaar was. 

Oscar, tja… die zat een pak sneller voor tv. Wanneer je je ‘s morgens wil klaarmaken is het gewoon even heel handig om die twee voor tv te zetten. No mess, no stress. 

Eten 

Wanneer Mona haar melk weigerde was ik al snel op zoek naar een oorzaak. Koorts, ziek, tanden, … Dat zorgde altijd voor wat onrust en stress. Oscar die zijn fles weigert? Goh ja, hij zal dan sevens wel drinken zeker. Wat in 90% van de gevallen ook zo blijkt te zijn. Hij haalt het in elk geval ’s nachts in. 

Groenten- en fruitpap, daar was ik bij Mona ook heel consequent in. Zoveel mogelijk op vaste tijdstippen en elke dag proberen. Bij Oscar heb ik, puur uit gemakzucht, al eens een papje over geslagen en vervangen door een fles. En het uur waarop hij eten krijgt varieert ook. Denk ik. Want ik hou die klok lang zo niet meer in de gaten als bij zijn zus. Ondertussen is Oscar trouwens een vlotte eter geworden en die dagelijkse porties groenten, fruit (en al eens een boke en een koekske) gaan er goed in. 

En ja, Oscar proefde rond 7 maanden van een ijsje… Dat zou nu eens iemand moeten geprobeerd hebben met Mona 🙂 

Wat ze wanneer moeten kunnen 

Ken je dat, die maandelijkse nieuwsbrieven met info over de ontwikkeling van je kind? Telkens met een opsomming van de dingen die hij/zij al zou moeten kunnen. Of het vergelijken met leeftijdsgenoten? Het zoontje van vrienden werd enkele uren na Mona geboren, een prima referentie was dat. Alleen trok die referentie zich al recht toen Mona niet eens deftig kroop. 

Nu lees ik dat deel van de nieuwsbrieven nog amper en vergelijk ik ook een pak minder. Gewoon omdat ik weet dat het een indicatie is, dat elk kind zijn/haar tempo heeft en dat het allemaal wel goed komt. 

Speelgoed 

Bij Mona keek ik telkens goed naar welk speelgoed ik haar gaf en of het geschikt was voor haar leeftijd. Maar nu is het een mix van Mona’s speelgoed en Oscar zijn babyspullen. En ja, dan knabbelt Oscar al eens aan een puzzelstukje en speelt Mona plots weer met dat babyspeelgoed.

Ritme 

Bij Mona hielden we rekening met haar ritme en de momenten waarop ze een dutje deed. We probeerden op die momenten ook zoveel mogelijk thuis te zijn. Maar nu Mona geen dutje meer doet trekken wij er in het weekend graag op uit. En dan krijg ik al eens de vraag op Instagram “hoe doen jullie dat met de dutjes? Houden jullie daar rekening mee?” Wel, eigenlijk niet echt. Als Oscar moe is slaapt hij in de auto, de buggy of de draagzak. 

Of ik er al aan gedacht heb dat net zoiets misschien de oorzaak is van de slechte nachten? Het zou kunnen. 

Het lot van een tweede

Baby Mona, die werd bij momenten behandeld alsof ze van glas was. Breekbaar. Wanneer ze nog niet zo stabiel zat en al eens omviel zou ik bij wijze van spreken in staat geweest zijn om naar de dokter te rijden om te checken of alle vitale functies nog oké waren. 

En dan is er een tweede, met een heel enthousiaste zus. Zo eentje die hem graag knuffelt maar iets te hard knijpt. Het aantal keren dat ik al zei “Mona, niet zo hard. Laat hem los. Stop ermee. Ga van hem af.” is niet meer te tellen. En Oscar? Goh, hij vindt dat hilarisch. “Maar mama, kijk, hij lacht” krijg ik dan van Mona. Tot zover mijn ouderlijk gezag. 

Uiteraard blijven we voorzichtig en houden we ze goed in de gaten, maar die kleintjes kunnen dus meer verdragen dan je denkt. 

En zo merk ik toch hier en daar verschilletjes tussen baby één en baby twee. Hoe ervaren jullie dat?