Mona werd onlangs vier en Oscar is ondertussen korter bij zijn tweede verjaardag dan bij zijn eerste. Die zwangerschappen en bevallingen liggen dus al eventjes achter mij. Maar wanneer ik dan met zwangere vriendinnen en collega’s praat over die bevalling valt het op hoeveel ik op die relatief korte tijd al ben vergeten. Inspiratie genoeg voor een lijstje:

10 dingen die je vergeet over bevallen.

De pijn van de weeën

Die weeën deden pijn. Maar de intensiteit daarvan en hoe pijnlijk die nu ook weer exact waren vergeet je snel. Bij Mona duurde het een dag of vier om dat te vergeten, bij Oscar een minuut of tien.

Tijdens de zwangerschap van Oscar wist ik uiteraard nog wel dat ik had afgezien tijdens de bevalling van Mona. Maar ik had dat intussen toch wel wat romantischer gemaakt dan het was.

Toen in de auto onderweg naar het ziekenhuis de weeën in alle hevigheid losbarstte heb tegen mijn man gezegd “ik snap echt niet wat ik hier zo plezant aan vond.”

Voor de bevalling maken vele vrouwen zich zorgen dat ze een wee niet gaan herkennen. Je krijgt dan als cliché antwoord “als je twijfelt, is het geen wee.” Clichés zijn clichés omdat ze waar zijn. Je zal het wel voelen als het zover is.

Wat zijn persweeën?

Nog zo eentje, persweeën. Euhm, is dat dan anders dan een normale wee? En hoe herken ik dat dan? Trust me, you’ll know. Maar ook dat vergeet je. Tot je volgende bevalling toch.

Adrenaline

Bij een bevalling raast de adrenaline door je lijf. Bij Oscar lag ik tussen de weeën door te bibberen met heel mijn lijf op dat bed. Ik kreeg dat ook helemaal niet onder controle en vroeg de vroedvrouw wat dat in godsnaam was. Adrenaline zei ze.

Ik was met Oscar op zulke korte tijd naar heel intense weeën gegaan en die adrenaline ging oncontroleerbaar door me heen. Ik ben ’s nachts bevallen en heb de rest van de nacht ook geen oog meer dicht gedaan. Het was een voorbode voor de maanden die zouden volgen bleek achteraf.

Geen schaamte

Nog zoiets waar je ik me op voorhand wat zorgen over maakte. Ik zou daar naakt liggen. Naakt hé. En niet elegant naakt. Bij Mona gaf ik mijn man op voorhand de duidelijke instructie om op zijn minst mijn bovenlichaam bedekt te houden. Bleek dat dat op het moment zelf het minste van mijn zorgen was. Voor schaamte of zelfbewustzijn over mijn naakte lijf was geen tijd. Ook de zorgen of mijn haar wel goed zou liggen en de waterproof mascara bleken geen issue om het moment zelf.

Gelukkig waren mijn teennagels wel gelakt. Ze zouden daar anders nogal een gedacht over mij gehad hebben.

The ring of fire

I fell into a burnin’ ring of fire
I went down, down, down
And the flames went higher
And it burns, burns, burns
The ring of fire, the ring of fire

Johnny Cash

Dat nummer heeft sinds mijn bevalling een zeer andere betekenis gekregen. ‘The ring of fire’ tijdens een bevalling, ik had daar nog nooit van gehoord. Tot mijn baby met het hoofdje kwam piepen en de wee wegviel en ik dus lag te wachten op de volgende wee. Twee keer. Elk kind heeft mij dat gelapt. Pijnlijker dan eender welke wee of perswee ervoor. It burns like hell! Maar je vergeet dat. Echt. Ik kan er zelfs al om lachen.

De verliefdheid

Dat gevoel van negen maand je baby te hebben gedragen. Je hebt ertegen gepraat, voor gezongen en wat tegen geduwd. Je voorgesteld hoe hij of zij er zou uitzien, uitgekeken naar de controles en de echo’s, nagedacht over de naam en dan is het zover, jouw baby in je armen. En klein slijmerig hoopje mini-mens. Helemaal van jouw. Helemaal zelf gemaakt.

En dan begint het pas. Want je kent elkaar helemaal nog niet. En dan komt het besef “ai, wij hebben nu een echt mensje om voor te zorgen, in leven te houden en op te voeden.”

Bij Mona had ik wat tijd nodig om mij mama te voelen. Maar verliefd was ik snel. Bij Oscar was ik al mama en smoorverliefd vanaf het moment ik hem aannam. En dat gevoel wordt alleen maar sterker.

Het netbroekje en verband

Haaaa, deze vergeet je ook. Gelukkig. Als je dacht dat je er tijdens je bevalling onelegant uitzag, wacht dan maar tot je dat netbroekje en die drie lagen verband aankrijgt.

Naweeën

Dan heb je urenlang afgezien om te bevallen, persweeën gehad en die ring of fire doorstaan. En wat krijg je dan … juist, naweeën.

Naweeën krijg je doordat je baarmoeder terug aan het krimpen is en die zijn dus heel nuttig en belangrijk. Wanneer je borstvoeding geeft zijn ze vaak nog nét iets intenser.

Na Mona vielen die naweeën mee. Na Oscar niet. Blijkbaar worden ze erger per kind. Van horen zeggen.

De eerste keer naar het toilet

Naar het toilet gaan is een doodnormaal gebeuren waar je amper bij stilstaat. Tot je bent bevallen.

Ik ben twee keer bevallen zonder epidurale en heb er geen scheurtje of knip aan overgehouden. Maar van Mona had ik enkele schaafwondjes. De eerste keer plassen deed dus minstens evenveel pijn als het bevallen zelf. Ik ben tot weken na de bevalling naar het toilet gegaan met een fles met een sportdop water met kamillosan in of onder de douche.

De eerste grote boodschap na een bevallig is trouwens ook wat vreemd.

Mag ik nog eens?

Kriebels of kippenvel bij het lezen van bovenstaande? Voor ik mama werd vond ik zulke verhalen vreselijk. Toen mijn mama en mijn zus vroeger samen naar ‘Babyboom’ keken kon ik niet ver genoeg uit de buurt zijn. Maar nu vind ik het fantastisch mooie herinneringen. Ik kijk er altijd op terug met een ontzettend warm gevoel en zelf een beetje heimwee. De pijn de ongemakken, … je vergeet dat. Misschien niet snel en misschien nooit helemaal. Maar je geeft het op zijn minst een plaats.

Enkele uren na de bevalling van Oscar wou ik eigenlijk opnieuw. Ik beval graag. Dat klinkt gek, ik weet het. Maar het is wel waar. Ik heb twee keer mijn bevalling heel bewust meegemaakt, de pijn, de controle over mijn lichaam. En ik vond het tot op heden het mooiste wat ik in mijn leven mocht meemaken.

Het bevallingsverhalen van Mona en Oscar staan trouwens ook op de blog.