Nog niet zo heel lang geleden schreef ik een blog over het wachten in de wachtzaal van intensieve. Een wachtzaal waar we toch al bijna 2 maanden plaatsnamen op de bruine plastic stoelen. En hoe hard ik uitkeek om naar “de” kamer te gaan. Je merkt het, ik spreek in de verleden tijd. Want weet je wat, we zijn naar “de” kamer.

Wat is “de” kamer?

“De” kamer is op een normale afdeling. Of wat normaal is in een ziekenhuis. In elk geval niet meer op intensieve. We volgen nu de paarse pijlen en nier meer de roze. En een enorm voordeel van die paarse pijlen zijn de ruimte bezoekuren. Geen vaste uren met maximum 3 personen gedurende 15 minuten op mama haar kamer. Want geloof me, dat was echt heel pittig. Dat was thuis komen van het werk, Mona in haar bed leggen, zelf snel iets eten en naar Leuven vertrekken.

Al zal het nog een lange weg worden

Dat we nog een tijdje die paarse pijlen gaan mogen volgen weten we ook wel. Maar mama doet zo hard haar best.

Ze kan ondertussen ook terug praten en ik moet zeggen dat dat echt een pak makkelijker communiceren is. Zowel voor haar als voor ons. En na al die weken terug kunnen praten met mijn moeder deed enorm deugd. Toen ze me vertelde dat ze ons had horen huilen aan haar bed tijdens haar coma brak mijn hart (opnieuw) in 1.000 stukken.

Maar het gaat dus elke dag een klein beetje beter. Al is het fysiek en mentaal niet te onderschatten. Want ze komt écht van heel ver. En dat lijkt ze soms zelfs een beetje te vergeten. Ze wil dat alles van de eerste keer lukt. Jullie kunnen wel raden van wie ik mijn ongeduld heb zeker?

En er is nog goed nieuws

Mama vecht voor haar 4 kinderen maar ook voor haar 2 kleinkinderen. Mijn Mona is niet langer het enige kleinkind. Vorige week kreeg ze er een ienieminie neefje bij, Elias. Mona gaf hem al zoentjes en smeerde al wat smeerkaas op zijn hoofdje. Kwestie van meteen te laten weten wie de oudste is.

Mama heeft 4 dagen moeten wachten om haar kleinzoon te zien. Maar zaterdag was het zover. Ik was graag een vlieg geweest, want het was een verrassing. Kleine Elias zal wel opnieuw wat extra moed geven aan die mama van ons.

En hoe gaat het met ons?

Wij zijn oké. Maar ik ga niet liegen, het is druk. Ik moet dringend op zoek naar een poetshulp want ik kan mijn huishouden niet bijhouden. Ik loop mijzelf wat voorbij en voel me soms echt een kip zonder kop. Credits naar mijn lieve man die mij dagelijks voorziet van een gezonde maaltijd, een dikke knuffel en veel begrip.

Maar vrijdagnacht vertrekken wij voor 10 dagen op vakantie naar Oostenrijk. Ik hoop dat de berglucht en de 100% quality time met mijn gezin wat rust in mijn hoofd kunnen brengen.