Wat mis ik mijn zwangerschapsverlof

Oke, de titel is misschien wat dramatisch. Ik ben nu een 2-tal maanden weer aan het werk en dat doet me goed. Werken aan projecten, doelstellingen halen, een beetje creativiteit en het contact met m’n leuke collega’s (we gaan nu ook meteen zien wie van mijn collega’s m’n blog leest). Maar soms, zo heel soms, mis ik toch wel mijn zwangerschapsverlof.

Oke die eerste weken van dat zwangerschapsverlof waren niet top. Veel te moe (zowel ik als de baby), gesukkel met de borstvoeding en slecht weer. Maar eigenlijk ben ik dat alweer bijna vergeten. En die laatste weken hebben dat ruimschoots goedgemaakt.

Maar dit mis ik toch echt:

De wandelingen. Gewoon, overdag kunnen gaan wandelen met de baby. De winkeltjes eens doorlopen en pauzeren voor een koffie op een terrasje. We gaan nu ook nog wandelen, maar dat is dus niet hetzelfde.
Babbeltjes met vreemden. Blijkt dat een baby hét ideale onderwerp is om een gesprek aan te knopen. Wanneer ik dan op een terrasje zat was er altijd wel iemand die me aansprak. Meestal was dat een “oooh, dat is nog een kleintje hé?” Waarna er met complimenten werd gegooid als “en zo een schoontje.” Waarop ik dan trots en uitgebreid begon te vertellen. Bevalling en al kregen ze dan te horen.
Als het dan toch nog eens slecht weer was kon ik hele dagen Netflix kijken. Ik wacht al vol spanning op seizoen 2 van “Jane the virgin.”
Tot 10u samen in bed snoezelen. Niet dat Mona tot 10u sliep (dat zou pas geweldig geweest zijn). Haar ochtendvoeding gaf ik in bed en daarna vielen we samen opnieuw in slaap. Lekker gezellig bij elkaar. En dan wakker worden met dat schattig snoetje naast me. Daar heb ik zo van genoten.
De hele dag in pyjama blijven. Gewoon, omdat het kon.
Als de baby niet in haar wiegje wilde slapen, sliep ze toch gewoon bij mij, op mijn buik. Nu valt ze niet meer in slaap op mijn buik…
De vriendinnen die langskwamen voor wat gezelschap, of we gingen samen lunchen. Ik had wat hulp met de baby en we konden gezellig bijpraten. Oh wat mis ik die lunch’kes!
Baby-daten met mijn collega mei-mama’s. Gewoon uren kunnen praten over de baby, pampers, eten, vermoeidheid, … en niemand die dat raar vond.
De hele dag amper iets nuttig gedaan hebben (buiten zorgen voor de baby dan) en toch mega-fier zijn dat je de vaatwas hebt uitgeladen (self five!).
De momenten alleen met m’n dochter. Nu moet ik haar veel meer delen dan toen. Misschien een beetje egoïstisch, maar hey, ik heb haar op de wereld gezet hé.

“Als het leukt wordt, moet je terug gaan werken” hoorde ik wel vaker. Het klopt wel een beetje. Mona is volgende maand 6 maanden. Er is veel interactie, ze lacht heel veel, het is echt een super toffe baby. En ik ben soms bang, bang dat ik veel ga missen. Dat ze gaat kruipen op de crèche, gaat stappen bij moeke en haar eerste woordje gaat zeggen tegen oma. Ik hoop dat ze allemaal zo slim gaan zijn om het me niet te vertellen en gewoon gaan zeggen “ze kan het bijna.” En dat het dan in het weekend, bij mij, voor de “eerste” keer echt lukt.