Vandaag bereikte ik een professionele mijlpaal, ik werkte mijn laatste vrijdag. Vanaf 1/12 (wat meteen op een vrijdag valt) werk ik 4/5e. En dat voelt vreemd aan, maar tegelijk ook bevrijdend.

Waarom een 4/5e?

Wel, ik had mij altijd al voorgenomen om minder te gaan werken als Mona naar school zou gaan. Idealiter zou ik dan op woensdag thuis zijn. Dat kon ik in de voormiddag mijn huishouden wat doen, gaan sporten en in de namiddag wat extra quality time met haar doorbrengen. Maar de gebeurtenissen van de laatste maanden hebben die plannen in een stroomversnelling gebracht.

De meeste onder jullie weten dat mijn mama al een tijdje in het ziekenhuis ligt. Al bijna 5 maanden ondertussen. En we zijn er nog niet. De combinatie van mijn fulltime job, het huishouden (waar mijn man gelukkig enorm in helpt), het moederschap, de blog en de bezoeken in het UZ zorgen voor een hoog tempo.

En dan moet je keuzes maken

“Stop dan met de blog” hoor ik sommige denken. Ja, dat was een mogelijkheid. En eerlijk? Ik heb het ook even overwogen. Ik bepaal natuurlijk zelf hoeveel of hoe vaak ik schrijf, maar de blog neemt een groot deel van mijn tijdsbesteding in. Ik ben er toch zeker 3 avonden per week mee bezig. Vaak ook in het weekend. En dat is het schrijven alleen. Ik neem ook graag mijn foto’s zelf, dus dat komt er ook nog bij. Dus ja, stoppen met de blog zou me enkele uren per week extra opleveren.

Maar alleen al de idee om ermee te stoppen maakte me triest. De blog is het laatste jaar een belangrijk deel van mijn leven geworden. Ik heb er al ontzettend veel leuke nieuwe vriendinnen door gemaakt. Het aantal lezers neemt maand na maand toe en jullie reacties zijn zo ontzettend fijn. En ik moet ook zeggen dat ik van jullie de afgelopen 5 maanden heel regelmatig de vraag krijg hoe het met mij en mijn mama gaat. Die steun is echt hartverwarmend.

De blog werkt in zekere zin ook therapeutisch. Waar andere ontspannen of hun gedachten verzetten door te koken, te gaan sporten of te lezen, doe ik dat door te schrijven. Had ik mijn blog niet gehad om te ventileren weet ik niet of ik die voorbije maanden zo “goed” zou doorgekomen zijn.

Dus de piste van stoppen met de blog was al snel geklasseerd

Dan blijft er niet ontzettend veel over. Ik ben al minder gaan lopen (oeps, dat was niet het plan), en verder heb ik eigenlijk niet echt hobby’s die veel aandacht vragen. Minder afspreken met vrienden vond ik ook maar een sombere gedachte. En Mona afgeven vond ik ook wat triest. Bovendien zou ik dan over wat anders moeten gaan bloggen 🙂

Na wat denkwerk was 4/5e de enige keuze die juist aanvoelde

Ik lanceerde mijn 4/5e voorstel bij mijn man. Hij was eigenlijk meteen mee, oef. Dan de werkgever. Met knikkende knieën ging ik naar mijn manager. Dat zijn niet meteen de gesprekken die ik vaak en graag voer. Maar ook hij had begrip voor de situatie en al vrij snel had ik een akkoord.

En vandaag werkte ik dus mijn laatste vrijdag, voor onbepaalde tijd. Ik vind het een vreemd gevoel, een beetje beangstigend zelfs. Maar het is ook een geruststellend, bevrijdend gevoel. Die extra dag geeft me de mogelijkheid mijn huishouden wat bij te werken, mama eens rustig te gaan bezoeken zonder constant tegen de klok te moeten racen. Ik laat jullie weten hoe het me bevalt.

Werken jullie allemaal fulltime?