Het is weer zover. We kunnen stilaan gaan aanschuiven aan de kersttafel en over enkele dagen tellen we alweer af naar een nieuw jaar. Ligt het aan mij of hebben we nog maar net 2018 ingezet?

Het was hier best een bewogen jaar. Er is veel veranderd in 2018. Vorig jaar brachten we de eindejaarsperiode nog door met Mona en onze mops Ozzy. Niet wetende dat we een jaar later een andere gezinssamenstelling zouden hebben. Dat het de laatste Kerst van Ozzy zou zijn. De laatste kerst met één kind. Vandaag zitten we hier met een flinke peuter die bijna naar school gaat en ben ik head over heels verliefd op onze twee maanden jonge zoon, Oscar.

Een kerst zonder Ozzy

Ozzy is er dit jaar jammer genoeg niet meer bij. Geen ovenhapjes die stiekem aan hem gevoederd worden, geen hondensnoepjes onder de kerstboom. Geen mops die pronkt met een mooie feeststrik. Geen Ozzy voor het eerst in vele jaren. Ozzy is ondertussen al een half jaartje overleden en het gemis is nog steeds groot. En nu we onze eerste kerst zonder hem gaan vieren valt dat des te meer op. Oscar heeft hem nooit mogen kennen. We missen je lieve man.

Geen kerst in het UZ (en daar zijn wel blij mee)

Vorige eindejaarsperiode lag mama nog in het ziekenhuis en trokken we naar het UZ Leuven voor een aperitief. Sinds juni van dit jaar is ze thuis, al lag ze nog wel enkele keren terug in het ziekenhuis. Momenteel is ze thuis en zet ze kleine stapjes richting herstel. In 2019 staat er opnieuw een operatie op het programma. Maar dit jaar ook geen kerstdiner bij mama thuis. We gaan met de broers, zus, hun partners en kindjes uit eten. Zonder mama, want zij kan nog niet eten en dat is nog te moeilijk.

En ook dit nog

In maart startte ik op mijn nieuwe job, korter bij huis, bouwde ik mijn bijberoep wat uit en bleef ik aan deze blog schrijven.

Ik moet niet lang nadenken over het hoogtepunt van 2018 want dat is zonder twijfel de geboorte van Oscar. Ik kan met geen woorden omschrijven hoeveel liefde er dit jaar is bijgekomen en hoe compleet ons gezin nu voelt. Ik ben een gelukkige, trotste mama van twee geweldige kindjes.

Dieptepunten waren er helaas ook. Mama haar gezondheid die zeker beter is maar nog niet zoals het zou moeten zijn. De relatie met mijn vader die er nog amper is en het overlijden van Ozzy.

Maar opnieuw ben ik ontzettend dankbaar voor afgelopen jaar. De ups & downs.

Mijn wensen voor 2019

Een nieuw jaar gaat traditioneel gepaard met wensen. Voor mijzelf heb ik er niet zo heel veel. Van mij mag hier alles wat verder gaan zoals het nu is. Met een grote hoop op een verbetering in de gezondheid van mama. En dat ons gezinnetje gezond mag blijven. Voor de rest zorgen we zelf wel.

Ik heb natuurlijk ook wel enkele wensen voor jullie. Hier komen ze!

Ik wens jullie een goede gezondheid. Een cliché om mee te starten. En ik beloof ook niet om de clichés te vermijden. Een goede gezondheid is zo belangrijk en vaak besef je dat pas als het minder goed gaat.

Ik wens jullie liefde. Liefde om te geven en te krijgen. Zie elkaar graag en spreek dat ook uit. Wees zeker dat je geliefden weten dat je ze graag ziet.

Wees dankbaar voor wat je hebt. Je kan altijd meer willen. Meer geld, meer verlof, meer kinderen, een groter huis, verdere reizen. Maar kijk ook naar wat je al hebt en wees daar dankbaar voor.

Ik wens jullie een open blik. Eentje die verder kijkt dat wat je kent. Een blik die open staat voor nieuwe dingen en ontdekkingen.

Ik wens jullie durf. Durf om te proberen, te dromen, te veranderen, te proeven en te doen.

Ik wens jullie moed. Moed om de dingen die minder goed lopen op te vangen en te dragen.

Ik wens jullie een fantastisch eindejaar en een mooi, gezond en liefdevol 2019 toe.

Fijne feesten!

Annelies, Wesley, Mona & Oscar