Vandaag tien maanden geleden werd mama opgenomen in het ziekenhuis voor een routine kijkoperatie. Er waren twee overnachtingen voorzien en ze zou dus snel weer thuis zijn. Hoewel ze daar zelf niet zo een best voorgevoel bij had, wat niet geheel onterecht was zo achteraf bekeken, hadden wij er het volste vertrouwen in.

Maar het liep anders

Maar die 2 nachten werden er 304 en we blijven tellen. Twee weken coma, drie maanden intensieve zorgen en het vervolg op de paarse pijl, verdieping vier.

10 maanden, 43 weken of 304 dagen. Mama ligt al de periode van een volledige zwangerschap + een platte baby van vier weken in het ziekenhuis. Al vier seizoenen. Ze werd opgenomen in de zomer, miste de herfst en de winter en ondertussen is het alweer lente. Op het moment van opname had ze één kleindochter. Ondertussen is er een kleinzoon bijgekomen. En hij is ook al 8 maanden. Oh en kleinkind nummer drie is ook al onderweg. Ze miste Kerstmis, Nieuwjaar en Pasen. Op het moment van opname liep Mona nog niet, ondertussen geraakt ze aan de lichtschakelaars (wat trouwens behoorlijk vervelend is). Ik stak al een €75 in de parkeerautomaat. Ik reed al meer dan 5.000km om haar te gaan bezoeken.

En ze blijft zo moedig

Na een operatie in januari en eentje enkele weken geleden zijn er weer enkele stapjes in de goede richting gezet. Kleine stapjes en beetje bij beetje komen we er wel. Al vraagt het enorm veel geduld, moed en volharding van haar kant. En ondanks alles blijft ze ongelofelijk sterk. Zaagt ze eigenlijk amper (wat ze terecht meer zou mogen doen) en maakt ze toekomstplannen. Ze blijft koppig en geeft zonder filter een mening over onze potentiële babynamen. En ik bewonder haar zo hard voor die moed en instelling.

Wanneer ze naar huis komt? Die vraag durft ze al een tijdje niet meer stellen aan de dokters. We houden rekening met een eerste verjaardag in het UZ Leuven. Al hopen we haar deze zomer toch opnieuw thuis te mogen verwelkomen.