Uit een vliegtuig springen, dat stond al lang op mijn lijstje. To-do lijst, bucket list, … noem het zoals je wil. Ik moest het eens gedaan hebben. Liefst voor m’n 30e. Maar de tijd heeft mij ingehaald. En aangezien je zoiets zwanger beter niet doet, was ik dus plots 30. En dus nog steeds niet uit een vliegtuig gesprongen.
Maar voor mijn 30e verjaardag kreeg ik dus een mooi cadeau van de (schoon) broers, (schoon) zussen, de mama en de papa. Een tandemsprong. En afgelopen zondag was het zover.
“Ben jij niet zenuwachtig?” vroegen manlief en supporters met herhaling. “Nee, eigenlijk nog niet. Het zal pas komen eens ik in dat vliegtuig zit denk ik.”
Aangekomen in Schaffen zag ik er al een hoop uit de hemel neerdalen. Tijd voor een eerste moment van een klein “paniekske”. Dat is toch wel heel hoog. Slik.
Met wat vertraging (bijna een uur!) was het tijd voor de briefing. Nu ja, briefing. De man met wie ik ging springen legde me het materiaal uit en de posities die ik tijdens de sprong zou moeten aannemen. Hij praatte heel erg snel. Ik probeerde te volgen en te onthouden. Maar veel verantwoordelijk zou ik niet hebben. Dat was me al snel duidelijk. Ik zou wel mogen sturen. Oke, dat kan ik wel. Ik knuffelde m’n dochter en gaf haar nog enkele dikke zoentjes. Je weet maar nooit he….
En daar gingen we dan. Met z’n allen een wagentje op, naar de vertrekbaan. Ik, nog een vrouw en een hele hoop (oudere) mannen. Allemaal solo springers, buiten mijzelf dan. Bon, die lijken hier allemaal heel relaxed. Korte babbel met een man die al meer dan 100 jumps achter z’n naam had. Die had dat toch ook al elke keer overleefd.
Daar stond het vliegtuigje. Ik was plots banger van dat kleine, gammele, ding dan van de sprong zelf. Omdat we de enige tandem aan boord waren, moest we achteraan plaatsnemen. En daar gingen we dan, de lucht in.
Nu moeten we toch wel bijna op hoogte zijn hé? Nog niet halfweg? Wat?! Mijn tandem begon alle gordels vast te maken.
Eens de 4km (4km!!!!) hoogte bereikt, ging het luik open. De eerste sprongen uit het vliegtuig, alsof ze nooit iets anders gedaan hadden. Geen moment van twijfel. Gewoon, springen. Ik dacht dat ik, eens over de rand, even zou twijfelen, panikeren, bij het zien van de hoogte. Maar daar heb je dus geen tijd voor. Voor ik het goed en wel besefte waren we uit het vliegtuig. Meteen mijn veiligheidsbril kwijt. Die was dan ook veel te breed voor mijn smal hoofd.
Ik keek naar beneden en zag alles in miniatuur. Ik voelde mijn gezicht trillen zoals je dat ziet in de film. De koude wind sneed langs mij. Ik vloog. Dan voelde ik een klopje op mijn schouder, dat was het teken dat de parachute ging open gaan. Ik zette me schrap. Maar niet schrap genoeg. Ik voelde een snok, een knak in mijn rug (hier kom ik dadelijk nog even op terug).
En daar hingen we dan. Mijn tandem wees me enkele bekende plaatsen aan. Ik voelde de zon op mijn gezicht branden. Ik keek rond me, zover ik kon zien. Genoot van de absolute stilte.
Mijn tandem maakte me iets losser, want het moet gezegd, vreselijk comfortabel hing ik daar nu niet.
Ik mocht ook even de parachute besturen. Dat bleek best leuk te zijn. Ik voelde me nogal op mijn gemak zo hoog boven de grond en mocht enkele rondjes maken. Ik hou van dat kriebelende gevoel in mijn buik!
En daar zag ik ze dan, mijn supporters en de buggy met m’n dochter in (haar zag ik natuurlijk niet, te hoog en te klein). En de cirkel waarin we gingen landen. Tijd om mijn benen op te trekken en me klaar te maken om mee te lopen. Dat bleek niet nodig. Plof en we stonden stil.
Terug met beide voeten op de grond. Trots en gelukkig dat ik dit mocht meemaken. Wat een ervaring. Wat een gevoel. Ook een gevoel van pijn. Auw, mijn rug. Die knak tijdens het openen van de parachute. De pijn werd erger en erger. Ik had moeite met het oppakken van Mona, die ocharme 5kg weegt. Bewegen ging ook niet meer zo soepel.
Een bezoek aan de huisartsenwachtpost maakte duidelijk dat er een spier in mijn rug gekwetst was. Daarom dat ik dat dus wilde doen voor mijn 30e. Met wat pech gescheurd. Met de borstvoeding mocht ik enkel paracetamol tegen de pijn nemen en manlief mocht een zalf inmasseren. “Eén keer en nooit meer zeker?” vroeg de dokter.
Het was absoluut een ervaring die ik iedereen kan aanraden. Of ik het nog eens zou doen weet ik niet. Misschien ooit de cursus volgen voor een solo jump.
