We jumped for love,
Less sleep, more love,
Mommy is due with baby #2
Hip hip hooray, another little baby is on the way.

Wij verwachten een twee kindje

Bijna 15 weken was het ons kleine geheimpje. Een geheimpje dat van enkele milimeters groeide naar een foetus met de afmeting van een citroen. Maar ik mag het eindelijk vertellen, Mona krijgt er in oktober een broertje of een zusje bij (ja, wij weten het al).

We hebben wel even getwijfeld

Zoals jullie een tijdje geleden op de blog konden lezen twijfelden wij aan de komst van een tweede kindje. Maar in het najaar begon het bij mij toch te kriebelen. Ik voelde dat er plaats kwam voor een tweede kind. En liet het idee even rijpen. Tot mijn man op een dag thuiskwam en tijdens het wegzetten van de boodschap zei: “Ik heb eens nagedacht over dat tweede. Voor mij is het goed. Maar dan wel nu.”

Niet echt de ideale timing

Ik ben nog niet zo lang geleden van job veranderd. Hoe gelukkig ik ook ben met de zwangerschap, je nieuwe werkgever gaan vertellen dat je over een aantal maanden bevalt is niet iets waarvoor ik stond te trappelen. Ik begin trouwens een patroon te ontdekken, want hetzelfde overkwam me toen ik net aan de slag was bij mijn vorige werkgever. Ik zal dus maar stoppen met van job te veranderen, want als daar elke keer een kind van verder komt… Maar gelukkig reageerden ze bij Intracto begripvol en enthousiast. Oef!

Relaxed maar tegelijk ook nerveus

Ik merk dat we over het algemeen relaxter zijn dan bij de zwangerschap van Mona. Vooral mijn man dan. Hij is de rust zelve en vergeet regelmatig dat we over enkele maanden met vier zijn. In vergelijking, na de eeste echo van Mona (op 7 weken) was hij in grote paniek. Hij zou vader worden en er was nog niets. Geen kamer, geen doopsuiker, geen kaartje. Lijkbleek was hij toen we buiten kwamen bij de gynaecoloog.

Maar dat we nu rustiger zijn maakt het geheel niet minder spannend. Ik heb mijn paniekmomentjes. Met ons drietjes hebben we opnieuw een prima evenwicht gevonden. Ik heb een geweldig leuke peuter in huis waar ik ongelofelijk veel van hou.
“Oh help, ik ga terug moeten opstaan ’s nachts! En wat als het een huilbaby is? Of als het niet helemaal gezond is? Ga ik Mona nog genoeg aandacht kunnen geven? En ik ga dat nieuwe kindje echt even graag zien als Mona?” Om maar enkele van de hersenspinsels te noemen die in mijn hoofd passeren. Wel één gekke kronkel, ik kijk nu al uit naar de bevalling. Ik herinner mij alleen nog het mooie en al de rest lijk ik te romantiseren. Benieuwd hoelang ik dat nog blijf denken.

En hoe reageert Mona?

Ze ligt er niet wakker van. Als ik vraag waar de baby is trekt ze mijn jurk omhoog en wijst ze naar mijn navel. Of ze steekt haar buik naar voor en wijst naar zichzelf. Ik heb al wel meermaals een “mama dikke buik” uitspraak gehoord. Dat belooft voor de komende maanden.

Maar het is officieel, ik (of wij, zoals je wil) ben zwanger. Jullie zijn bij deze gewaarschuwd voor zwangerschapsspam en gezaag over mijn zin in steak tartaar en rosé wijntjes deze zomer.

De foto

De inspiratie voor de aankondigingsfoto haalde ik trouwens in een familiealbum uit het jaar 1988. Het werd dus een beetje een symbolische foto. Maar daarover vertel ik jullie binnenkort meer.

zwangerschapsaankondiging zwangerschapsaankondiging zwangerschapsaankondiging