Een tijdje geleden deelde ik al een blogje met jullie met tips voor de potjestraining. Mid augustus hadden wij 1,5 week verlof zonder vakantieplannen en was Mona net 2 jaar en drie maanden. Dat leek ons een prima moment om werk te maken van die potjestraining. We zijn intussen alweer bijna twee maanden verder en het gaat eigenlijk goed. Hoe wij het aanpakten? Dat deel ik graag met jullie.
De voorbereiding
Maanden voor haar tweede verjaardag toonde Mona een grote interesse in het potje. Er volgden zelfs enkele succesvolle momentjes op dat potje maar we hebben er op dat moment niet echt mee doorgezet. Nog te klein, dachten we. De interesse was ook even snel weg als ze gekomen was en dat potje werd onderdeel van de decoratie.
Omdat we mid augustus anderhalve week verlof hadden zonder echte plannen leek ons dat de ideale timing om het te proberen, voor echt deze keer. In het beste geval zou ze zindelijk zijn voor de komst van haar broer in oktober en ruim op tijd om naar school te gaan in januari. In het slechtste geval probeerden we het gewoon later dit jaar opnieuw.
Een tweetal weken voor dé dag zette we het potje even uit het zicht (in de hoop de nieuwsgierigheid te wekken als we het zouden terugzetten) en begonnen we met het boekje ‘Fien op het potje’ te lezen. Enkele dagen voor start vertelden we haar dat we de pamper binnenkort zouden uitlaten en we op het potje zouden gaan plassen.
Hopla, we gingen ervoor!
Dag één, woensdag
Op de eerste dag wisselde we Mona’s pamper ’s morgen bij het opstaan met een onderbroekje. Ik had in de Hema 7 slipjes gekocht en ze mocht er eentje kiezen. Ik vertelde haar dat de pamper vanaf nu enkel nog om te slapen was. Ze knikte. Het was behoorlijk warm en ik liet haar rondlopen in een shirt en haar slipje.
De eerste dag was een behoorlijke ramp. Ik kwam niet toe met mijn 7 slipjes. Het ene ongelukje volgende het andere op. Met één succesvol plasje op het potje als uitzondering. We hadden beslist geen beloning te geven maar ze kreeg wel een enthousiast applaus en mocht haar plasje mee wegspoelen in het toilet. Geweldig vond ze dat.
Een vermoeiende dag, ik had al twijfels over het slagen maar we besloten het toch nog even vol te houden. Idealiter toch zeker tem zondag en dan zouden we evalueren.
Dag twee, donderdag
We gingen extra slipjes kopen en verder wijzigden we niets. Ze liep rond in een slip en ik vroeg regelmatig of ze moest plassen. We hadden minder ongelukjes maar een echt succes zou ik het niet durven noemen.
Dagen drie, vier en vijf. Weekend.
Ik was het ondertussen al serieus beu om altijd thuis te zitten. We namen de fiets en fietsen naar de paardenstallen wat verder in de straat. Zonder pamper. Living on the edge. We haalden ongelukvrij terug ons huis en ik had er weer wat meer moed op.
Maar we zagen haar gedrag stilaan veranderen. Ze wist immers heel goed wanneer ze moest plassen. Maar ze hield op tot ze echt niet meer kon. Ze begon dan heel nerveus rond te lopen en te vragen om te gaan slapen. Wat gelijk stond met een pamper. We legden haar ook effectief in bed, met pamper, maar slapen wou ze dan toch niet en die pamper bleef droog.
Wat volgende waren een drietal dagen van heel veel geduld. Het was vooral kwestie om Mona te laten plassen op dat potje. Van zodra ze nerveus werd bleven we in haar buurt en stimuleerden we haar om op het potje te gaan zitten. Wat we dan deden was puur tijd rekken. Heel rustig deden we dan bijvoorbeeld haar sokjes uit, voetje wat afgeven, sokjes weer aan. Slipjes/broek eens uit en aan. Gewoon alles om haar rustig te laten zitten. Ze huilde niet hoor. En dan kwam die pipi uiteindelijk wel. De eerste keren ging dat gepaard met tranen. Maar ze kreeg dan een luid applaus van ons. En ja, op zaterdag zijn we overstag gegaan voor een kleine belonging. Voor een plasje kreeg ze enkele rozijntjes. En dat leek te werken. Keerzijde van de medaille: de dagen nadien volgden er enkele zogenoemde ‘rozijnenplasjes.’ Enkele druppels in ruil voor rozijntje. Eigen schuld dikke bult zeker.
Na een week
Op zondag-maandag leek ze echt de klik te hebben gemaakt en ging ze gewoon uit zichzelf naar haar potje om een plasje te doen. Op uitstappen nemen we trouwens een reispotje mee. Het is geen must, maar wel heel handig. Als ze moet plassen als je onderweg bent kan je haar gewoon op dat reispotje zetten. En ook op locatie hoef je niet snel snel op zoek naar de toiletten.
Winkelen met Mona en haar reispotje
Twee maanden later
We zijn ondertussen een bijna twee maanden verder en het gaat erg goed. Er gebeuren nog wel ongelukjes, zeker als ze moe is of druk bezig is met iets en wij haar vergeten te herinneren aan een plasje loopt het nog wel eens mis. Het reispotje gaat meestal nog mee, al lukt het grote toilet, mits wat hulp, ook wel.
Kaka op het potje
De grote boodschap op het potje kwam er trouwens was pas vorige week. Ze bleef dit in haar pamper doen en zei dan wel zelf “eigenlijk moet het in het potje hé.” We hebben er weinig belang aan gehecht maar misschien was een extra stimulans wel de trigger om haar toch te overtuigen. We zijn voor die grote boodschap dan toch gestart met stickertjes te kleven en dat heeft het dus gedaan. Want sinds vorige week lukt dat ook op het potje.
Ik deed wat research en blijkt dat het helemaal niet zo uitzonderlijk is dat het even duurt voor die grote boodschap ook op het potje gaat. Het is een kwestie van geduld en tijd en vooral niet boos worden als het niet op het potje gaat.
Mijn tips
Tot slot deel ik graag enkele tips met jullie uit onze eigen ervaring potjestraining
- Start ermee op een moment dat het in de agenda past. Niet tijdens een drukke werkweek of een periode waarin jullie veel plannen voor uitstapjes hebben. Idealiter heb je de marge om een dag of drie-vier gewoon thuis te blijven zitten en jullie daar bezig te houden
- Ga meteen voor een slipje. Met pamperbroekjes voelen ze geen natte broek. Een onderbroek overdag, een pamper om te dutten/slapen. Dat is voor hen ook heel duidelijke communicatie. Heb je een lange autorit voor de boeg waarin je denkt dat ze in slaap gaan vallen kan een pamper bijvoorbeeld wel weer even. Wij leggen haar dat dan ook zo uit en ze lijkt dat ze begrijpen.
- Haal een reispotje in huis. Het kost niet gek veel geld en het kan je heel wat stress besparen onderweg en op locatie. Bekijk het als een extra sjakkos ofzo 🙂
- Geduld, geduld en nog eens geduld. Echt, de potjestraining staat of valt ermee. Het heeft geen zin te staan roepen bij ongelukjes of hen op dat potje te dwingen. Je gaat er meer een afkeer tov het potje mee creëren dan dat het goed gaat doen. Ongelukje? “Geen probleem schat. Dat is niet erg, kan gebeuren. Gaan we volgende keer op het potje proberen?” Ookal komen ze net van het potje zonder resultaat en plassen ze 5 seconden later in hun broek. Whoesaa, adem in en uit. Gij zult geduldig zijn!
- Geef het tijd. Stop niet meteen als dag één een tegenvaller is. Eigenlijk moet je het zeker een viertal dagen tot een week geven.
- Gaat het echt niet, stop ermee. Als je kindje er niet klaar voor is of nog niet aanvoelt wanneer het moet plassen heeft potjestraining geen zin. Pamper terug aan en probeer over enkele weken nog eens.
- Belonen of niet belonen? Er zijn ouders die een afkeer hebben van beloningssytemen. Andere maken hele collages met te verzamelen stickers en cadeautjes. Wij gaven rozijntjes (die ze ondertussen trouwens meestal gewoon vergeet te vragen) en ze kreeg een puzzel. Beslis daar dus vooral zelf over.
- Vergeet het niet tegen de crèche en opvang te vertellen. Na een goeie week vakantie ging Mona terug naar de crèche en grootouders. Het is belangrijk dat zij op de hoogte zijn en het gewoon verder zetten en dus niet plots die pamper terug gaan aandoen. Praat extra met de verzorgsters in de crèche zodat je goed op de hoogte blijft van hoe het daar verloopt en of er problemen zijn.
- Voorzie voldoende slipjes en reservekledij. Wij hebben nu een goeie 20 slips voor Mona en dat is oké. Zorg ook voor voldoende reservekledij tijdens een uitstap en in de crèche. Kies bij voorkeur voor makkelijke broeken die ze zelf aan- en uit krijgen.
- Het is ook handig om voor jezelf een reserve tshirt bij te hebben. Zeker in het begin.
Veel succes met de potjestraining!
Goofball
Wat ik me afvroeg toen ik dat las: was er bij jullie in de crèche/opvang geen training? Bij onze kindjes werd het altijd vanaf 2 jaar spelenderwijs geïntroduceerd. dus niet een intensieve week maar vanaf 2 jaar met leeftijdsgenootjes vaak op potje gaan, stickertjes bord wie plasje gedaan heeft zodat ze weten wat bedoeling is, samen doen met vriendjes is ook stimuli enz.
Vanaf dan deden we thuis hetzelfde om de consistentie aan te houden. Na enkele maanden deden we het dan thuis ook wel intensiever in het weekend af en toe zonder pamper (inclusief alle ongelukjes).
Bij onze oudste heeft dat gewerkt, maar pas opeens een klik vlak voor hij naar school ging.
Bij onze jongste werkt het helemaal niet. Quasi alle weekends in de zomer heeft hij in blote billen rondgehold, met massa’s ongelukjes en soms succes. Maar doorgaans “pipi komt niet” als hij op potje zit en later is het dan toch in de pamper/broek. Hij is naar school vertrokken met pamperbroekjes in samenspraak met de juffrouw die na 2 dagen beaamde “hij voelt het nog echt niet eh”. We blijven hem regelmatig op potje zetten, tegenwoordig vindt hij het supercool om op WC met verkleinbril te gaan proberen maar hij is nog steeds niet klaar om die pamper echt af te laten. We gaan nu na 2 grote maanden hem met rust te laten (buiten af en toe mee te laten gaan op toilet) wel weer wat opdrijven en weer eens proberen zonder pamper.
Maar goed, zo zie je. Het ene kind is het andere niet en het ene is er veel vroeger voor klaar dan de andere. Biologisch gezien is een kind er in feite maar gemiddeld rijp voor op 4 jaar, dus je erin opjagen of het forceren heeft toch geen zin.