Het is internationale vrouwendag vandaag. En geheel onverwacht werd ik vanmorgen wakker met toch een klein feministisch kantje. Misschien is dat omdat ik sinds 10 maanden de mama ben van een dochter. Wie zal het zeggen.

Ik weet niet of ik mijzelf een feministe kan noemen. Misschien niet. Toch geen “die hard.” Ik vind dat vrouwen trots mogen zijn op hun lichaam en dat lichaam mogen tonen op de manier waarop zij zich er comfortabel bij voelen. Ik ben pro borsten en bh’s.

Maar ik ben ook tegen

Maar ik ben wel tegen het feit dat de topfuncties nog altijd meer bekleed worden door mannen. Want ik ben ervan overtuigd dat met hier en daar wat meer vrouwelijke charme, de wereld er heel wat anders zou uitzien. Ik ben tegen het feit dat mannen nog altijd meer verdienen dan vrouwen in dezelfde functie. Ik ben tegen het feit dat vrouwen nog te vaak voor de keuze gezin of carrière worden gesteld. En ik ben wel tegen heel wat andere zaken die me wat gaan afleiden van wat ik eigenlijk wil zeggen.

En in vergelijking met andere landen, hebben wij het als vrouw hier niet al te slecht. Het kan en moet beter. En hopelijk is er opnieuw weer heel wat veranderd tegen de tijd dat mijn dochter haar tienerjaren eraan komen. Dat is dan tenminste als we Trump niet teveel gaan volgen.

Toevoeging 8 maart 2018

Vandaag, 8 maart 2018 sta ik nog steeds achter de tekst die ik hier neerschreef. Maar ik zou graag een stukje toevoegen. Want op internationale vrouwendag gaat het veel over “equal payday”, het stimuleren van vrouwen tot een carrière en meer vrouwen in topfuncties. 

Ik vind dat allemaal stuk voor stuk heel belangrijk en meer dan de moeite om voor te strijden. I’m all in! Maar ik vind ook dat vrouwen/mama’s vooral zelf zouden moeten kunnen kiezen wat ze met hun professionele leven doen. Wil je de combi gezin/job of topfunctie aangaan is dat prima. En dan moet je daarvoor ook evenveel betaald worden als een man. Maar verkies je eerder om wat gas terug te nemen in functie van je gezin en dus niet zozeer die carrière te willen nastreven, moet dat ook prima zijn. Niet elke mama heeft de ambitie om in het directiecomité te zetelen. Net zo min niet elke mama zich in de rol van huismoeder kan vinden. 

En dan nu verder met de versie van 2017. 

Ook op praktisch vlak hebben we het al eens moeilijker

Jaren geleden had ik als mama een voorkeur voor een jongetje. Ik zag mijzelf meer als jongensmama. Dat vertelde ik hier al. En misschien is dat ook wel doordat jongens het in deze wereld nog altijd nét iets makkelijker hebben. En dan heb ik het nog niet eens over loonkloven of carrièrekeuzes. Maar over kleinere dingen die ons het leven iets lastiger maken. Ontharing, menstruatie, anticonceptie, hormonen of niet kunnen plassen waar we willen.

Maar een vrouw is ook het allermooiste wat er bestaat

Maar eigenlijk is een vrouw toch het allermooiste wat er bestaat. Over ons lichaam is echt goed nagedacht. Die borsten zijn niet alleen mooi in een leuke jurk, maar ook gewoon super nuttig. Kijk maar naar je baby die zoekt naar de borst bij de geboorte.

Ons lichaam is erop voorzien een kind te creëren. Na de geboorte van Mona heb ik amper kunnen bevatten hoe zij ooit in die buik (technisch gezien baarmoeder) heeft gezeten. Ons lichaam laat een ieniemienie zaadje en eitje uitgroeien tot een mensje van 50cm en 3kg100 (in mijn geval). Ons lichaam voorziet die baby 9 maanden van alles wat het nodig heeft. En we slagen er dan ook nog eens in om dat gewicht en lengte door een opening van 10cm te duwen. Of met een keizersnede, al om het even. Maar we doen het toch maar.

En als die baby er dan is slagen we erin om alle ballen in de lucht te houden. We nemen alle rollen op ons: werknemer, vrouw, partner, vriendin, zus, echtgenote, boze mama, lieve mama, troostende mama en sukkelende mama.

Loopt dat altijd allemaal van een leien dakje? Nee, helemaal niet. Dat beweren we ook niet.

En voor dat, top vrouwen en beste mama’s, verdienen wij een dikke duim, een schouderklopje, een bos bloemen, een high five.

Dus, als die kinderen vanavond in bed liggen kiezen wij de film en zetten wij ons in de zetel met een glas champagne (wijn of gin tonic zijn ook goed) en chocolade. En dit terwijl manlief onze voetjes masseert en fluistert hoe fantastisch we zijn. Want dat, dat verdienen we.

Béyonce was right. We do run te world.