Eens even geen ontbijtrecept, reisverslag of huwelijks topic maar iets serieuzer. Ik wou het graag even hebben over een topic die mij al enkele dagen bezig houdt, hunting for fun. Sinds wij ons (verwaarloosd) hondje Ozzy hebben geadopteerd (English bulldog resort) is mijn hart voor dieren alleen meer groter geworden. Ik kan tegen zulke verhalen dus gewoon niet tegen. Het raakt mij emotioneel en ik word er ook gewoon heel erg boos van.

Cecil

 

We hebben deze week allemaal het verhaal gehoord van Cecil. De leeuw uit Zimbabwe die op  afschuwelijke wijze werd vermoord door een tandarts met teveel geld. Ik heb het hele verhaal  wat gevolgd en ik gruwel ervan. Als ik foto’s zie van lachende jagers met hun prooi komt er een  dierenrechtenactiviste in mij naar boven die een einde wil maken aan heel dit gedoe.

 

De tandarts was bovendien niet aan zijn proefstuk toe. Hij heeft al heel wat (bedreigde!) diersoorten op zijn palmares staan. Voor de tandarts valt het dik tegen dat hij ‘per ongeluk’ een bekende leeuw neerhaalde en daarmee wereldwijd zelf opgejaagd wild werd. Had het ‘maar’ een gewone leeuw geweest had er misschien geen haan naar gekraaid. Want jagen voor grof geld is in Afrika big business. (En helaas ook daarbuiten). Ik heb veel problemen met deze activiteit. Maar om het niet te uitgebreid te maken focus ik mij even:

  1. Met het geld redden we de andere dieren
    Een argument dat vaak wordt gebruikt om deze praktijken te verantwoorden. Ik wil best geloven dat het onderhoud van een reservaat best wat centjes kost. Maar ik ben ervan overtuigd dat er al heel wat andere activiteiten worden georganiseerd (voor toeristen) die voor voldoende opbrengsten zorgen.
    Verder ben ik ervan overtuigd dat je de dierenwereld zoveel mogelijk met rust en wild moet laten. De circle of life zal zijn ding wel doen en bepalen wie overleeft.
    Typisch de superieure mens die denkt dat hij mag beslissen welk dier mag leven en welk dier de jager voor veel geld mag omleggen. Welk recht hebben wij om te beslissen over het leven van een dier in de wildernis?
  2. Trots
    Misplaatse trots! Want geloof mij, wij zijn in Zuid-Afrika geweest, er is niets moeilijk aan het doodschieten van een wild dier! Die beesten lopen daar gewoon rond, vaak op enkele meters voor je neus. Het is alsof je in België een koe zou neerschieten. Een fazant neerschieten is moeilijker dan een giraf. En het zijn echt ongelijke wapens. Zelfs het snelste dier kan niet weglopen van een kogel/pijl. Ik snap dus echt niet waaruit je de kick, laat staan trots, kan halen van het neerschieten van een weerloos beest.

Deze week kwam ook de gedachte in mij op dat ik zelf misschien wat hypocriet ben. Ik eet vlees, maar zou nooit een koe kunnen slachten voor een stuk vlees. Zelfs geen kip of een vis. Maar eigenlijk staat dat hier helemaal los van. Jagen (en slachten) voor eten vind ik nog altijd iets anders dan (bedreigde) diersoorten te vermoorden, alleen omdat jij zin hebt in een dure hobby.

Maar gelukkig hebben dieren in het verleden ook al van zich afgebeten. Olifanten, denk maar aan Tyke, die hun circus-baas vertrappelen, leeuwen die hun jager aanvallen, … Op zo’n momenten laten ze duidelijk zien hoe klein wij als mens zijn. En ik hoop echt dat er ooit een einde kan komen aan het jagen.
En voor de tandarts in kwestie, jammer voor hem, maar hij was de verkeerde man op de verkeerde plaats met de verkeerde leeuw. Ik hoop dat de zielen van al de beesten die hij al vermoordde hem straffen. Ik hoop dat hij nu voelt hoe het is om opgejaagd te zijn en dat zijn carrière is afgelopen.
Mijn tip: werkstraf, zet hem in de bush in Afrika om de dieren te beschermen. En de centen die hij teveel heeft mag hij doneren aan organisaties die zich inzetten om deze dieren te beschermen.
Karma always comes back around

Prachtig ras hoor, die mensheid. Jagen voor fun, olifanten en neushoorns doden voor hun slagtanden, … Als de mensheid zo blijft verder doen kan ik mijn kinderen nooit de wilde beesten in de Afrikaanse natuur tonen. We maken het allemaal kapot. Alleen maar voor het geld, roem en ego.

Gelukkig is het nog steeds een minderheid. En zijn er heel wat mensen en wereldwijde organisaties die zich dagelijks inzetten om een einde te maken aan al dat dierenleed. En dan heb ik het niet alleen over de grote beestjes maar evenzeer de kleinere in eigen land, bv The english bulldog resort. Dieren hebben geen stem, en wij hebben die wel. En het is aan ons die te laten horen en hen te beschermen tegen ‘de grote boze mensen’. Want er lopen wat vreemde exemplaren rond op deze aardbol.

Foto’s tijdens onze safari in Zuid-Afrika. Zo kort komen de dieren. Niet echt moeilijk om ze neer te schieten hoor.