Mona wordt in mei 2 jaar. Al twee jaar! “The terrible two” komen eraan. En aan het pit van mijn dochter te merken heb ik daar nu al schrik voor. Al durf ik ook wel zeggen dat we in die “ik ben twee en ik zeg nee” fase al een klein jaartje zitten.

Mijn peuter met pit

Toen we ontdekten dat er een meisje op komst was had ik een beetje schrik van een flauwe trien met veel tralalie en tralala. “Er mag iets inzitten” heb ik meermaals luid geroepen. Wel, ik kom daar wat op terug. Er zit wat veel in. Eigen schuld dikke bult…

Mona heeft nogal een sterk karaktertje. Ze zoekt de grenzen op en probeert ze te verleggen. Ze weet goed wat ze (niet) wil en houdt voet bij stuk. En ze kan boos worden. Heel boos. Dan maakt ze haar lijfje lang, haar rug bol en steekt ze haar buik naar voren. Ze trekt haar linkerschouder naar beneden en haar hoofdje kantelt in dezelfde richting. Dan wordt ze heel rood en huilt ze tranen met tuiten.

Er zijn van die momenten waarop ze mijn geduld zodanig op de proef kan stellen dat ik ze achter het behang zou plakken. Maar ook momenten dat ik eigenlijk mijn lach moet verbergen omwille van haar reactie. Zo rolde ze onlangs met haar ogen naar mij. Nog geen twee jaar hé!

En misschien moet ik strenger worden

Ik ben nogal pro positief opvoeden. Benadrukken wat ze wel goed doet en wanneer ze wel flink is en goed luistert. Maar ik val geregeld door de mand met mijn tactiek. De laatste tijd lijk ik vooral “Mona blijf daar af. Nee Mona, steek dat niet in je mond. Mona, kom hier. Mona nee” te zeggen. Tot zover de positieve opvoeding dus.

Ik wil ook niet roepen. Maar zo heel soms kan ik het echt niet laten en floept het er gewoon uit. Dan schrikt zij, ik schrik van mijzelf. Dan kijkt ze op en meestal heeft ze het dan wel begrepen.

Ik wil ook niet dreigen. Maar ik merk dat ik als wel eens de “moet ik je in de hoek zetten?” vraag op tafel gooi. Waarop ze dan doodleuk “ja” antwoordt. Ik heb ze trouwens nog geen enkele keer in de hoek durven zetten. Dat is toch echt zielig?

En daar zou het probleem wel eens kunnen zitten. Ik ben te soft. Ik ben niet streng genoeg. Nee is nee en geen “nee maar.” En ik vrees dat ze doorheeft bij wie ze welke stoten kan uithalen. Ik heb soms het gevoel dat mijn peuter met mijn voeten speelt. En daar heeft mijn man me ook al eens op gewezen.

Wat denken jullie?

Herkennen jullie mijn verhaal en vragen een beetje? Ik geloof ook niet in een strenge harde opvoeding. Maar ik denk wel te moeten toegeven dat ik iets meer op mijn strepen ga moeten staan. Wat denken jullie? Hoe proberen jullie je de weg hierin te vinden en hebben jullie tips voor mij?