Maandagavond deelde ik een berichtje op mijn Instastories waarin ik heel eerlijk moest bekennen dat het even niet meer ging. Ik was moe, radeloos. Ik twijfelde om het te delen. Het wereldwijde web zit niet te wachten op een zeurende moeder die wat oververmoeid is. Maar ik deelde het toch. Omdat het eerlijk is. Als het goed gaat schreeuw ik dat immers ook van de daken en is mijn feed gevuld met foto’s van een gelukkige peuter.

En ik heb een fantastische peuter, een lieve man en we verwachten over enkele weken een tweede kindje. Oké het loopt hier niet altijd zoals het moet en ik heb hier wat familiale issues enzo. Maar het is een voorrecht om dit te mogen meemaken en over het algemeen ben ik oprecht een happy mama. Ik ben voorstander van positieve berichten over het moederschap, zonder te liegen.

Ik wil niet klagen en zagen. Het ouderschap is nu eenmaal niet altijd “a walk in the park”. Er zijn periodes waarin het soms even wat moeilijker gaat. Zware nachten, vermoeidheid of karaktervolle kinderen. Maar ook die zware fases gaan over en uiteindelijk vergeet je alles snel met een dikke knuffel en een zoen. Dus nee, ik wil echt niet teveel zagen maar soms loopt het over, gaat het niet meer en heb ik een pauze nodig.

Het contrast tussen de Mona van een maand geleden en die van nu kan bij momenten niet groter zijn. Ik herinner met nog levendig mijn fierheid toen ik verslag uitbracht van onze vakantie in Toscane. Ik had dé voorbeeldpeuter. Geen kuren, geen gedoe. Alleen maar lachen en lief zijn. Een heerlijk kind waarvan ik er gerust nog tien extra zou aankunnen. Maar sinds een week of drie lijkt het tij te keren en is mijn voorbeeld peuter bij momenten veranderd in een mini monstertje.

Is dit dan de peuterpuberteit?

De laatste drie weken waren pittig. Driftbuiten, hysterie, gekrijs. ’s Nachts wakker worden om dan bij ons in bed te eindigen. Al was het maar om nog een beetje slaap te hebben. Er waren zeker ook rustigere dagen, maar die waren eerder uitzondering dan regel.

Afgelopen weekend bereikten we een hoogtepunt. Of dieptepunt, zoals je wil. De ene hysterische bui volgde de andere op. Ze weigerde te slapen (zowel overdag als ’s nachts) en werkelijk alles werd een strijd. Elke poging werd onthaald met een “nee, das nie leuk!”. Elke poging tot troost mislukte. En geloof me, we hebben werkelijk alles geprobeerd.

Daarbovenop kreeg ze ook nog eens last van maag en darmen en werd ik zelf ook ziek. Tel daar de aanhoudende hitte bij (die ik echt kotsbeu ben) en mijn zwangerschap en dat wordt gewoon een tikkende tijdbom.

En die tijdbom ontplofte maandag

Mijn man en ik hadden een dagje verlof genomen. We zouden met de schoonouders naar zee gaan maar die plannen borgen we op. De rest van de dag was een fiasco. Mona was wakker van 7u tot 22u. Het ene drama na het andere. Mijn man en ik wisselde elkaar af, de enige die haar aanwezigheid langer dan een uur kon verdragen was Mona zelf. Uiteindelijk viel ze rond 22u in slaap, ik naast haar op een matrasje op de grond.

Wat een moeder twijfelen kan

Over het algemeen ben ik best zeker over mijn kwaliteiten als mama. Ik leer nog elke dag bij, maar een gelukkige Mona neemt vele twijfels weg. Maar wanneer ze zich zo gedraagt als de laatste weken komt die twijfel toch kijken. Dan vraag ik me af wat ik over het hoofd zie, waarom ik haar niet gekalmeerd of getroost krijg. Dan voel ik me rotslecht als ik haar een nachtje bij mijn geweldig lieve schoonouders laat omdat mijn man en ik gewoon echt moeten slapen. Dan ben ik boos op mijzelf omdat ik mijn kalmte niet kon bewaren en heb geroepen tegen haar. Wat de situatie er niet bepaald op verbeterde. Dan voelt het alsof ik faal.

En ja, ik denk dan, net als jullie misschien: “moeder, stel u niet zo aan. Het is een fase, dat gaat wel over en voor je het weet ben je dit weer allemaal vergeten”. En daar zit zeker waarheid in. Ik weet dat het niet elke dag feest, rozegeur en maneschijn kan zijn. Ik weet dat het soms moeilijker is, zo van die dagen dat je je kind even niet meer zo leuk vindt en liefst van al even (echt, heel even) zou wegtoveren.

Maar soms gaat het gewoon niet meer. Dan is het én te warm én ben je te zwanger én te moe én te leeg en dan lukt het eventjes niet meer. En dan heb ik even een pauze nodig. Een moment om even tot mijzelf te komen. Ik besef dat het een fase is. Maar eerlijk, deze is heel pittig en heeft lang genoeg geduurd. Het mag gaan stoppen. Ik wil mijn lieve, vrolijke peuter terug.

Einde klaagpost.