Eén van de taboe’s rond een kinderwens is toch wel een voorkeur te hebben voor het geslacht van je kindje. Je hoort geen voorkeur te hebben, maar vooral de wens van een gezonde baby. Er zijn waarschijnlijk heel wat (aanstaande) ouders voor wie het geslacht absoluut niet belangrijk is. Maar ik geloof ook dat er sommige wel degelijk een voorkeur hebben.

Zal ik beginnen?
Ik had een voorkeur.

Het is te zeggen, jaren voor er sprake was van een baby had ik een voorkeur voor een jongen. Ik zag mijzelf meer als een jongensmama. Echt een goede, rationeel onderbouwde reden had ik daar niet echt voor. Jongens leken me gewoon makkelijker. Minder drama. Minder gedoe met kleding. Ik zag mijzelf al elk weekend naar de voetbalmatchen rijden, blauwe plekken kussen en builen verzorgen.

Ik was zelf ook geen meisje meisje. Ik speelde wel eens met de poppen. Maar ik kroop liever over muren, klom in bomen en jawel, ik heb gevoetbald (bij de jongensploeg). En ik heb jaren geweigerd om jurkjes te dragen. Geen roze prinsessengedoe voor mij dus. Sorry mama…

Maar de laatste jaren was die voorkeur sterk afgenomen. Je wordt wat ouder en gezondheid stijgt in de prioriteitenlijst. En toen ik zwanger was voelde ik al redelijk snel aan dat het een meisje was. De vrienden in de omgeving waren overtuigd van een jongen. Maar nee, het voelde aan als een meisje. De NIPT test bevestigde mijn vermoeden, zwart op wit, de baby is een MEISJE.

Slik!

Hoewel ik niet echt verrast was, moest ik echt wennen aan dat idee. Moest het toch een jongen geweest zijn, was dat waarschijnlijk ook het geval geweest. Maar ik heb wel tientallen keren aan mijn man gevraagd of het oké was. Of hij niet teleurgesteld was. Misschien wilde hij liever een stoere zoon. Bij hem trouwens geen spoor van paniek. Hij moest me meermaals gerust stellen.

Gelukkig was ik snel helemaal gewend aan het feit dat we een dochter zouden krijgen. In eerste instantie vermeden we nog de roze decoratie en kleding. Maar ook dat heeft niet lang stand gehouden. Hoe meer roze, hoe beter. Ondertussen is het al zo ver gekomen dat ik onder mijn voeten krijg van mijn man als ik een mintgroen truitje koop in plaats van roze. “Kom Mona, we gaan een roze sjaaltje aandoen, dan heb je tenminste iets roze aan” klinkt het dan, met de bijhorende verwijtende blik naar mij.

Ik vind het nu helemaal geweldig om een meisjesmama te zijn. De kledij, de kleine prulletjes. Geen zaterdagochtend in de regen met een lauwe koffie langs een voetbalveld maar met een cava in de warme cafetaria van de balletzaal (Ajb Mona, ga niet voetballen zoals je moeder). En als het er op een dag van komt, ga ik mee haar trouwjurk kiezen. Mijn man die zijn dochter naar het altaar brengt. Ik krijg een schoonzoon in plaats van een schoondochter en ook daar ben ik blij mee (of toch een schoondochter, maar dat maakt niet uit). En misschien is ze zelf ooit zwanger en kan ze bij mij en op mijn blog terecht voor al mijn uitstekende goede raad.

Misschien moeten meerdere ouders even wennen als ze het geslacht van de baby te horen krijgen. Maar je went er echt heel snel aan. En eens die baby er is, kan je het je echt niet anders meer voorstellen. Ik kan me nu echt geen jongensbaby meer voorstellen. Maar wie weet, ga ik ook dat ooit gewoon moeten worden. Ik geloof ook dat het karakter veel meer bepaalt dan het geslacht. Mijzelf als perfect voorbeeld van een meisje dat geen meisje meisje behandeling wou (tenzij het mij uitkwam).

“Als de baby maar gezond is.” Het is zo cliché, maar zo verdomd waar. En of het dan een jongen of een meisje is, is helemaal niet belangrijk.

PS: de foto’s in deze blog zijn genomen door Philipe Valerio op 36,5 weken zwangerschap en 1,5 weken na de geboorte van Mona. Topfotograaf, topmens.

newborn shoot newborn shoot