Enkele dagen geleden realiseerde ik me plots dat we, zonder het goed en wel te beseffen, in een “het is jouw beurt” relatie verzeild zijn geraakt.

Ik had het moeten zien aankomen

Het begon eigenlijk al jaren geleden met het uitlaten van Ozzy, onze mops. We wonen op een appartement en de hond ’s avonds een plasje laten doen betekent dus uit de zetel komen, naar beneden, de garage door en naar buiten. In de zomer valt dat nogal mee. Bij vriesweer is dat absoluut niet fijn. Tel daar nog een hond bij die zich niet laat opjagen en dan kom je dus in een “het is jouw beurt, ik ben gisteren al geweest” discussie terecht.

Om die discussie stop te zetten besloten we een beurtrol in te voeren. Zo laten we elk om de beurt Ozzy buiten voor zijn plasje. Een duidelijke afspraak.

En dan komt er een baby

De eerste maanden nam ik de nachten voor mijn rekening. Ik was nog thuis en mijn man moest gaan werken. Het leek me logisch. Maar dat zwangerschapsverlof is helaas van beperkte duur en voor je het weet sta je weer in de file op weg naar je werk. Mijn man heeft het geluk een iets vastere slaper te zijn dan ikzelf, dus tegen de tijd dat hij Mona had gehoord en uit bed was gesukkeld was ik eigenlijk al terug. Al kan dat ook een bewuste tactiek zijn.

Tijdens de zwaardere periodes waarin Mona het kot op stelten zette hadden we afspraken. Alles voor 3u was voor mij, alles na 3u voor mijn man (of omgekeerd).

En ook het weekend is ondertussen een beurtrol geworden. Diegene die op zaterdag opstaat mag zondag blijven liggen en omgekeerd.

Hoe we daarin terecht zijn gekomen?

Het is organisch gegroeid. In het begin was het stilzwijgend. Dan keken we naar elkaar met de “ik ben net al geweest sta jij nu maar eens recht” blik.

Maar zo zijn we dus langzaam in onze “het is jouw beurt” relatie gesukkeld. Maar erg vind ik dat nu ook niet. Het is op z’n minst duidelijk.

Hebben jullie afspraken of is het bij jullie diegene die het beste kan doen alsof hij/zij slaapt die wint?