Genderneutraal opvoeden, het is al een tijdje een ‘hot’ topic. Het werd ook verkozen tot meest irritante woord van 2017. Ik zie er regelmatig opiniestukken over verschijnen en ook op Instagram zie ik meer en meer shops die zich erop richten. En ook onder de vrienden met kinderen wordt er gretig op los gediscussieerd. Ik ben dan ook zo een persoon die meestal over alles wel een mening heeft, maar om een of andere reden lig ik hier niet wakker van.

Ik ben er niet tegen, maar ik ga er ook niet om strijden

Toen ik kind was, was ‘genderneutraal’ helemaal nog geen woord. Ik ben de oudste van een gezin van vier. Ik heb twee broers en een zus. Speelgoed werd gewoon gedeeld. Ik speelde met mijn broer met de auto’s en hij mee met de poppen.

Ik was een echte kwajongen. Ik had als kind lange tijd kort haar. Ik klom in bomen, over muren en ik heb zelfs enkele seizoen voetbal gespeeld in de jongensploeg van KFC Houtvenne. Echt gebeurd. Tijdens mijn tienerjaren weigerde ik rokje en jurkjes te dragen. Mijn plechtige communie heb ik in een broek gedaan. Tot grote frustratie van mijn moeder. Maar kijk, al bij al is het redelijk goed gekomen.

genderneutraal opvoeden

Ik met mijn kort kopke

Hoe doen wij dat met Mona?

Ik wil van Mona liever geen poppemie maken. Ik hoop dat het een stoere meid is die van aanpakken weet, zich niet laat doen en weet wat ze wil. Eentje die zich niet laat tegenhouden door vooroordelen en stereotypen. Maar dan in een roze tutu 🙂 Al heb ik ooit gezworen dat er geen roze in huis kwam.

Mona speelt ook met auto’s en als ze later wil gaan voetballen is dat oké voor mij. Al hoop ik stiekem dat het iets indoor wordt waarbij ik in de winter rustig in een warme cafetaria mijn cava’ke kan drinken in plaats van met een lauwe koffie in de koude langs de zijlijn van een veld te staan.

Op vlak van kledij gaat het hier alle kanten op. Van een jeans en een sweater tot een jurk en een roze strik. En ja, ik doe haar graag die jurkjes aan. Over enkele maanden/jaren heb ik er toch niets meer aan te zeggen. Maar veel van die genderneutrale kledij is zo donker. Grijs, beige, zwart en wit,… ik zie toch graag wat kleur bij mijn meisje.

We laten haar zichzelf ontdekken

Ik ben dus niet per se voor of tegen genderneutraal opvoeden. Maar ik wil er ook niet echt mee bezig zijn. Ik wil vooral Mona zichzelf laten ontdekken en experimenteren. Speelgoed, kleding-, studie- en beroepskeuze,… ze moet vooral doen wat ze zelf graag doet. Betekent dat genderneutraal? Misschien wel.

Hoe denken jullie erover?

Wat is jullie gevoel bij dat hele genderneutrale verhaal? Passen jullie het bewust toe en waarom dan? Ik ben erg benieuwd naar hoe jullie dit aanpakken. Want als ik hier nu echt de boot aan het missen ben hoor ik dat ook graag.