“En, is dat nu anders, zo een tweede zwangerschap?” is een vraag die ik de laatste weken vaker te horen krijg. Ik had er zelf nog niet echt bij stil gestaan. Maar dat alleen al geeft eigenlijk het antwoord een beetje weg. Want ja, het is anders.

Been there, done that?

Het is geen ‘been there, done that’ gevoel, als dat je kan gerust stellen. Want het blijkt dat mama’s zich zorgen maken dat het niet meer hetzelfde gaat zijn als bij het eerste, dat het minder bijzonder is. Wel nee, dat is het niet. Toch niet in mijn geval.

Ik was die eerste weken even onzeker en ongerust als bij de eerste zwangerschap. Angst voor wat er mis kon gaan. Opluchting bij het horen van die eerste harttonen.

Die eerste voorzichtige trapjes voelden even bijzonder. De stevige trappen en het gewoel dat ik nu te verwerken krijg is even fijn/vervelend als bij het eerste.

En ja, ik blijf elke keer uitkijken naar dat bezoek bij de gynaecoloog, dat mannetje op het scherm te zien en te horen dat alles goed gaat met hem. Of het nu je eerste of zevende zwangerschap is. Ik denk dat dat zo blijft.

En net zoals bij Mona is de zwangerschapsshoot en de newborn shoot ingepland.

Je vergeet gewoon ook veel van dat eerste

Mijn eerste zwangerschap dateert van 2015-2016, niet zo gek lang geleden dus. Maar ik blijk gewoon veel vergeten te zijn. Hoe fijn die stampjes aanvoelen, hoe vervelend het is als je je schoenen niet meer aankrijgt, hoe het scheren van je bikinilijn op gevoel gebeurt en je blij bent met slecht weer want dan hoef je die benen niet per sé te scheren. Telkens wanneer ik nu iets opmerk of even zaag wijst mijn man erop dat dat bij Mona ook zo was. Waarop ik hem dat vol ongeloof aankijk.

Maar het is toch anders

Geen enkele zwangerschap is dezelfde denk ik. Dat is hier bijvoorbeeld al heel duidelijk door de zwangerschapsdiabetes die er niet was bij Mona.

Het is vooral vermoeiender

Tijdens je eerste zwangerschap kan je al je energie en aandacht op jezelf richten. Ben je moe? Dan doe je gewoon een dutje. Na een vervelende nacht kan je wat langer blijven liggen en wil je na een drukke werkdrag graag om 19u in de zetel ploffen kan dat perfect. Maar als je al een kindje hebt rondlopen is dat niet zo evident.

Na een weekend achter je peuter te lopen ben je KO, voelen je voeten aan als olifantenpoten en weet je geen blijf meer met je rug. Samen een dutje doen met een peuter kan helpen, maar als die peuter minder moe is dan mama valt ook dat plan in het water.

En Mona zit momenteel in een geweldige fase waarin ze weigert te gaan slapen. Ze blijft dan mee op tot wij gaan slapen en eindigt meestal ook bij ons in bed. Zo is er tenminste één van ons drie die slaapt. En nee, het zijn niet mama en papa.

En toch lijkt het sneller te gaan

En hoewel alles zwaarder is lijkt de tijd wel tien keer sneller te gaan dan tijdens die eerste zwangerschap. De naam, geboortelijst, doopsuiker en kaartjes lagen al lang klaar tegen de tijd dat ik er nu nog moest aan beginnen. Ineens staan al je bezoekjes bij de gynaecoloog ingepland en realiseer je je dat je al in dat laatste trimester zit en die baby er wel eens sneller zou kunnen zijn dan je denkt.

En er is ook lichte paniek

Waar ik bij de eerste zwangerschap niet echt verder had gedacht dan de zwangerschap en de bevalling (ik had er niet echt bij stilgestaan dat ik dat kind ook ging moeten opvoeden) realiseer ik me nu des te meer dat er binnenkort een extra mensje gaat zijn.

Gaan wij dat wel kunnen? Wat als ze me allebei tegelijk nodig hebben? Hoe gaan we dat doen met de crèche en de school? Gaan wij alles en iedereen nog in de auto krijgen of moeten we misschien een bus kopen? Een aanhangwagen misschien? Hoe gaat Mona reageren op haar broertje? Ga ik dat nog eens aankunnen, die slapeloze nachten?

Nog veel vragen, weinig antwoorden. Maar eigenlijk ben ik ook nog zeer relax. Dat eerste hebben we al twee jaar goed in leven kunnen houden, dat tweede zal ook wel lukken dan zeker.

Hebben jullie een tweede (derde, vierde, …) zwangerschap anders ervaren?