Vandaag ben ik 28 weken zwanger, net in trimester drie dus. Met nog een 12 weken te gaan begint die zwangerschap plots heel erg snel te gaan. En we hebben best nog wel wat te doen.

Het begint allemaal wat moeizamer te gaan

Ik begin te merken dat ik fysiek sneller op mijn grens zit. De combinatie van de warmte, een peuter, werk en die buik die alsmaar dikker wordt is niet meer zo evident. Ik moet sneller gaan zitten of liggen om even terug op adem te komen. De conditie is inmiddels ver beneden nul gezakt. Ik die met de trap naar boven ga ziet er hetzelfde uit als de persoon die de finishlijn van een marathon overloopt.

De fijne motoriek lijkt ook stilaan weg te vallen. Ik laat verdacht veel vallen. Tot op heden blijft de schade gelukkig wel beperkt.

Tegen de avond aan voelt mijn buik ook gewoon echt zwaar aan. En net zoals bij Mona trekt die regelmatig stevig samen wat een zeer onaangenaam gevoel op de buik en blaas tot gevolg heeft. Mijn werkoutfit ruil ik dan ook snel in voor een joggingbroek met (veel te korte) niet-zwangerschapstop. Comfort voor elegantie.

Maar hé, nog maar 12 weken. Dus ik probeer vooral niet teveel te zagen en te genieten van die laatste zwangerschap.

Ondertussen is het wel dikke feest in de buik

Het valt op, zoonlief houdt van beweging en een feestje op tijd en stond. Volgens mijn man was dit bij Mona ook zo maar dat ben ik dan vergeten. Die zoon is echt heel actief en geeft regelmatig een stevige stamp. Als hij zo wat verder doet wringt hij zichzelf over enkele weken zelf vrij denk ik.

“We hebben nog tijd” of niet …

“We hebben nog tijd” is hier ondertussen het standaard antwoord op de vraag of we al een naam, doopsuiker, geboortekaartje of geboortelijst hebben. Maar wanneer je dan mama’s die in dezelfde periode uitgerekend zijn foto’s ziet posten van de doopsuiker of reeds gewassen babykledij begin ik toch lichtjes te panikeren. Want wij hebben nog steeds geen naam voor onze zoon. Het is te zeggen. Ik heb een naam, mijn man heeft een naam. Maar het is niet dezelfde. Laat staan dat al de rest al in orde is.

Relaxter bij een tweede

Ik merk trouwens dat dat hier de algemene tendens is. We schieten gewoon veel later in gang met alles. Bij Mona lag die geboortelijst al bijna 5 maanden op voorhand vast om maar iets te zeggen. Nu moet ik mijzelf eraan herinneringen om die dingen in te plannen en om eindelijk die afspraak voor de suikertest vast te leggen.

Bij Mona kon alles niet snel genoeg gaan. Nu lijkt de tijd mij af en toe in te halen.

Maar dat wil  niet zeggen dat ik er minder naar uit kijk. Integendeel. Ik vind die momentjes bij de gynaecoloog nog steeds geweldig. Maar bij Mona telde ik de weken, dagen en uren af tot de controle. Nu denk ik “oh oei, is er alweer een maand voorbij?”

Maar de crèche en de babyborrel liggen al wel vast. Dat is ook al iets hé.

Grote zus Mona

Hoe Mona omgaat met de komst van haar broer? Ik vind dat heel moeilijk te zeggen. Ze is ook nog te klein of het effectief te beseffen en zich erop voor te bereiden denk ik. We praten wel over broer, het boek “Saar wordt grote zus” is absoluut een van haar favorieten en ze komt regelmatig “hallo” zeggen tegen de buik en haar broer. Die daden zet ze dan kracht bij door trots te verkondigen dat ze grote zus wordt en dat ze geen ruzie zal maken met haar broer.

Maar afgelopen weekend waren we op babybezoek en toen de baby op mijn arm in slaap was gevallen vond ze het welletjes en zei dat herhaaldelijk “baby weg hé mama.”

Mona zal dus, net als ons, eventjes tijd nodig hebben om aan de nieuwe gezinssituatie te wennen. En die tijd gunnen we haar en onszelf van harte.