Elke fase heeft zijn charmes. Dat klopt wel. Peuter-Mona is helemaal anders dan baby-Mona. Een leuke Mona, eentje die haar plan trekt en niet gauw onder de indruk is van een ‘Mona-dat-mag-niet-vinger.’ Maar we zitten momenteel met een niet zo’n leuk neveneffect van die fase: een mama-fase.

Waarom is dat niet leuk?

“Moeder, zaag niet, dat is toch kei schattig” hoor ik je denken. Ja hoor, ik vind mijn dochter die met open armen en luid “mamaaaaa” roepend aangerend komt hartverwarmend. Maar het probleem is dat dat gedrag enkel naar mij neigt. Of toch van zodra ik in de buurt ben.

Als mijn man alleen is met Mona is er geen probleem. Dan is ze flink en is papa haar grote vriend. Van zodra ik erbij kom is ze een stuk flauwer, heeft ze het moeilijker om alleen te spelen en krijgt papa minder aandacht.

En geloof me, dat is niet leuk

Oke, nee, ik lieg. Heel in het begon vond ik dat stiekem wel een beetje leuk, het favorietje zijn van onze dochter. Maar dat blijft niet leuk. In eerste plek vind ik het enorm jammer voor mijn man. Ik schep er absoluut geen plezier in om haar papa te zien weigeren en haar naar mij te zien komen. Zijn hart breekt en dat van mij ook. Maar ook voor mij is het niet leuk. Ik ken geen moment rust, ben de enige die haar mag pakken, de enige die haar mag troosten. En als dat dan gebeurt tijdens een wandeling van een dik uur is de pret er al helemaal af.

Ze gingen op papa-dochter-dag

Op 2 januari moest ik terug aan het werk. Mijn man ging een hele dag op stap met Mona naar Planckendael. Ze hadden beiden een geweldige dag en Mona praat er nog over. Ze was de hele dag super flink. En het effect van zo een dag op haar mama-focus was duidelijk merkbaar. Of toch een dag of drie.

Wat kunnen we nog doen?

Ik las al verschillende artikels over die voorkeur bij peuters voor een bepaalde ouder. Het zou heel erg normaal zijn en zelfs goed voor hun ontwikkeling en hechting. Allemaal goed en wel maar we zouden het toch fijn vinden als er opnieuw wat evenwicht is.

Moet ik strenger zijn voor haar? Moet ik haar naar papa sturen als ze naar mij komt? Moeten mijn man en Mona meer papa-dochter momenten inlassen? Moet ik misschien gewoon eens een weekend verdwijnen? Of laten we het beter gewoon passeren?

Is dit herkenbaar en hebben jullie de magische oplossing? Of wie geeft mij de verlossende “het is een fase” boodschap?