Begin augustus 2017 schreef ik een blog met de vraag of er een tweede kindje zou komen of niet. Een blog waar veel reactie op kwam. Zoals jullie ondertussen weten is die tweede in productie en hebben we het antwoord op die fameuze vraag dus gegeven.

We hebben echt getwijfeld

Op het moment dat ik die blog over de twijfel publiceerde waren we er eerlijk waar helemaal niet uit. Ik moet zelfs bekennen dat, het moment waarop ik op die publicatie knop drukte, ik eerder neigde naar het scenario waarin Mona enig kind zou blijven. Praktisch, organisatorisch,… leek het de beste keuze. En ook mijn hart zat overvol met Mona.

Maar toen kwam er plots toch ruimte vrij

In het najaar spookte de idee van een tweede kind opnieuw door mijn gedachten. De geboorte van Mona’s neefje zat daar waarschijnlijk voor iets tussen. Ook wanneer ik Mona met andere kinderen zie spelen en zie zorgen voor haar neefje kon ik er niet omheen dat Mona een geweldige grote zus zou zijn. Net zoals haar mama. 🙂 Het begon te kriebelen en ik voelde dat er ruimte kwam voor een tweede kind.

De echt “kwade” periode zijn we immers al een tijdje door. Mona is een goede slaper, een prima eter en een geweldig leuk kind. En zo elke ochtend uitgerust opstaan, op den duur gaat dat ook vervelen (uhm uhm).

Het moest nog wat rijpen

Hoewel ik er steeds meer van overtuigd was dat ik graag dat tweede kindje wou was mijn man nog niet helemaal mee. We hadden nog tijd en ik wilde hem niet onder druk zetten en liet het dus rustig op zijn beloop. Tot hij op een dag thuis kwam en de boodschappen aan het uitladen kwam er plots uit het niets de mededeling  “Ik heb eens nagedacht over dat tweede kind hé. Voor mij is het goed, maar dan wel nu.”

Die “nu” is natuurlijk wel relatief. Ik zat nog met een spiraal en je plant die baby uiteraard niet nu. Maar toch, hij was mee. Ik was in de war, in paniek en gelukkig tegelijk.

Zwanger!

En dan was het zo ver. De positieve zwangerschapstest. Iets waarvan je weet en hoopt dat het kan gebeuren, maar toch niet lijkt door te dringen eens het zover is.

Net als bij Mona heb ik het geluk een (tot op heden) prima zwangerschap te hebben. Al kijk ik stiekem wel een beetje op tegen een lange, warme zomer. Maar daar hebben we het nog eens over.

En ondanks de twijfels die er waren omtrent dat tweede kindje beleven we de zwangerschap in alle rust. Vooral mijn man vertoont weinig panieksignalen en heeft de “bwa, dat komt wel goed. Dat eerste loopt hier toch ook nog rond”-houding.

En natuurlijk kijken we enorm uit naar het kindje dat ons gezin compleet gaat maken. Maar tot dan ga ik gewoon nog even genieten van mijn klein gezinnetje van drie (sorry Ozzy, vier) en van dat buikje.