2 september 2015, een dag die de rest van ons leven zou veranderen. We waren enkele maanden getrouwd. Ik was net gestopt op mijn job en we hadden 2 weekjes vakantie voor ik aan mijn nieuw job zouden beginnen.
Gezien we dat jaar al naar Zuid-Afrika en Ibiza geweest waren, zochten we het iets korter bij en gingen we vrienden bezoeken die we in Zuid-Afrika hadden leren kennen. Een tussenstop in Normandië bracht ons in de Meyrals, een klein dorpje in de Dordogne.
Ik was met m’n pil gestopt, nog niet lang. Dus zwanger zijn, daar was ik nog niet echt mee bezig. Ik voelde me wel moe. Maar dat zal wel van het werk geweest zijn, dacht ik. Geen enkele hersencel die een link legde met een eventuele zwangerschap.
Na enkele dagen in Frankrijk keek mijn man me aan “heb jij eigenlijk je regels al gehad?” Even denken, nee. Maar dat kan wel hoor. Ik ken mijn cyclus nog niet echt. Geen paniek. Als het woensdag niets is, halen we een test.
Dinsdag even bij de apotheek langs geweest, een test van €2 gekocht, zonder verwachtingen. Er stond op de bijsluiter dat je de test best ’s morgens doet. Ik was stiekem wel nieuwsgierig maar ik kon wel wachten tot de volgende ochtend. ‘s Avonds bij het slapengaan nog even herhaald dat we er geen hoop op moesten hebben, dat de kans toch wel heel klein zou zijn dat ik van de eerste keer zwanger zou zijn, ik was niet misselijk, … Kortom, geen indicatie op een mogelijke baby.
Bij het ontwaken keken we elkaar aan.
“Ik zal die test maar eerst eens doen zeker.”
“Ha ja, juist. Doe maar.” Antwoordde mijn man.
Opperste concentratie. Proberen om juist op die stick te plassen, wegleggen en wachten.
“En?” vroeg mijn man.
“Ik denk dat ik een streepje zie.” Maar we zullen nog even wachten.
“Ik ben zwanger denk ik.” Stampelde ik, vol ongeloof.
Ik merkte een lichte vorm van paniek bij mijn man. Hij werd bleekjes. Zei niet veel meer.
“Ha maar, dat streepje is niet zo donker als dat andere streepje?! Krijgen wij een baby? Oh nee, een baby. Wat nu?!”
De positieve test werd een weekje later door een bloedafname bij de huisarts bevestigd. Mijn man geloofde het pas toen we voor de eerste keer het hartje hoorde kloppen bij de gynaecoloog. Lees ook hier dat verhaal.
2 september 2016.
Eén jaar na die fameuze “deze streep is niet zo donker als die andere streep-test” zijn wij de trotste ouders van een geweldige dochter.
Eén jaar na die “oei, wat nu?!” ben ik al terug aan het werk en heb ik die geweldige dochter in de crèche afgezet.
Eén jaar na die “oei, ik mag eigenlijk niet meer drinken” kan ik me geen leven zonder Mona meer voorstellen. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel zou kunnen houden van zoiets kleins.
Eén jaar na die “rustig, we hebben nog kei veel tijd” denk ik “Damn, wat gaat de tijd toch echt snel.
Mona, 2 september 2016
