De laatste maand van het jaar is van start gegaan. Het is koud, de eerste sneeuwvlokken zijn gevallen, kinderen kijken uit naar Sinterklaas en hier en daar duiken de eerste Kerstbomen op. Het eindejaar is in zicht en dat doet me vooruit blikken op wat komen gaat. Maar ook terugblikken op wat is geweest. December maakt me altijd wat nostalgisch. En in die vlaag van nostalgie merkte ik op dat er heel wat dingen zijn die in mijn kindertijd vanzelfsprekend waren, maar die Mona nooit gaat kennen.

Een telefoonnummer opzoeken in het telefoonboek

Ken je ze nog? Die mega dikke telefoonboeken. Een witte en een gele variant. Wilde je een vriendinnetje bellen moest je aan de slag met het telefoonboek. Als je niet het exacte adres wist was het vaak een trial and error om bij de juiste persoon te belanden. Nu staat alles gewoon in de smartphone, what’s appen we, Facetimen we en kent mijn eigen man na 11 jaar mijn telefoonnummer niet eens van buiten.

Een vaste telefoon

Voor die trial and error hadden we trouwens een vaste telefoon. Als je geluk had was het er al eentje zonder draad en kon je in je eigen kamer gaan bellen. Ik wed dat onze kinderen niet weten wat ze zouden moeten doen met zo een vast telefoontoestel. Of hebben jullie er nog wel eentje? Een speelgoed telt niet hé.

Ruzie met de moeder om het internet

Ken je het nog? Die groene platvis (zo zag het er hier uit) die aan je computer hing om op internet te kunnen. Je moest eerst luisteren naar dat piepend en krakend geluid vooraleer je kon aanmelden op de chat.to.be en ‘asl’ voldoende was als openingszin. En als je je moeder beneden aan de trap hoorde schreeuwen dat ze moest bellen wist je hoe laat het was.

Een videocassette

Nadat je de nieuwste Disney in de bioscoop had gezien moest je een jaar wachten vooraleer de film beschikbaar was op een videocassette. Dat evolueerde naar een DVD en video on demand met de gekende Netflixen van deze wereld. YouTube bestond “in onzen tijd” uiteraard ook nog niet.

Een muziekcassette

Ik herinner me het nog alsof het gisteren was. Ik zat op mijn kamer naar de ultratop op de radio te luisteren en om ‘rec’ te drukken als mijn favoriete nummer eraan kwam. En boos dat ik kon zijn als de presentator te lang bleef praten! Die cassettes met walkman werden vervangen door CD’s en een Discman, een MP3 speler en nu staat gewoon alles op iTunes of Spotify. Ook dat gaat Mona dus nooit meer kennen.

Een echte TV

In mijn kindertijd waren TV’s niet flat en groot. Dat was een giga bak waarrond we met z’n allen verzamelden voor onze favoriete programma’s. Ieder op zijn eigen plek. Oh wee als je op de plek van je broer ging zitten want dan zat het ertegen.

Post

Nooit een gele briefkaart geschreven naar Samson & Gert? Ik dus wel. Of op vakantie gaan en adressen uitwisselen om een pennenvriendje te hebben. En dan elke dag die brievenbus gaan checken voor dé brief. En dat kon nogal duren hoor!

Bizar om het zo in een overzichtje te zien. Het lijkt allemaal nog niet eens zo lang geleden. En toch is er zoveel veranderd. Ik ben benieuwd welke veranderingen er de komende jaren op ons gaan afkomen. Maar dat het in onzen tijd zoveel beter was wil ik (nog) niet gezegd hebben.