Mijn blog is ooit gestart als een plek waar ik schreef over dingen die mij bezig hielden, ons huwelijk, reizen, … Toen werd ik zwanger en ging het vooral over die zwangerschap en sinds de geboorte van Mona is het een mamablog geworden, om er een label op te kleven. Vooral met de bedoeling om stil te staan bij alles wat ons overkomt, te ventileren, te documenteren, te inspireren en om nooit meer te vergeten. Vrij onschuldig dus. Maar ik vraag me de laatste tijd regelmatig af of ik misschien te veel deel?

En ik ben daarin zeker niet alleen

Heel wat bloggers gingen me hierin al vooraf. Onlangs las ik op Mama Baas een artikel over een mama die bewust geen foto’s van haar kinderen online zet. En ze was niet de enige. In de reacties kon ik heel wat verhalen lezen van mama’s met dezelfde instelling. En toen ik gisteren een artikel las over een Russische website waar pedofielen massaal kinderfoto’s uitwisselen dan trek ik even bleek weg.

Het is allemaal maar onschuldig. Toch?

Ikzelf denk regelmatig na over de vraag of ik niet teveel deel. Ik heb er ook wel eens discussies over met vriendinnen, kennissen en onlangs ook nog tijdens een lunch met collega’s. “Chapeau dat je het doet, maar ik zou het zelf nooit doen” krijg ik dan te horen.

Doordat die blog zo een persoonlijk verhaal is komt Mona er natuurlijk regelmatig in ter spraken. In tekst maar ook in beeld. Ik let erop dat het telkens mooie, deftige foto’s zijn. Zeker geen naakt onder de navel. Maar hoe ik het ook probeer te verantwoorden, feit is dat Mona geen toestemming geeft om die foto’s te delen. Een foto die ik mooi, lief, schattig en onschuldig vind, vindt zij over 8 jaar misschien mega gênant.

En is het ook allemaal zo onschuldig? De foto’s die op die pedofielen website stonden waren blijkbaar ook onschuldig. Ouders die vakantiefoto’s deelden op Facebook en Instragram zonder kwade bedoelingen, met veel liefde en trots voor hun kind. Net als ik. Maar ik mag niet vergeten dat niet iedereen naar die foto’s kijkt zoals jij en ik. Dat er personen zijn die op een hele andere manier en met heel andere gedachten die foto’s bekijken en misbruiken. En dat wil je toch echt niet met je kind laten gebeuren.

Ik kan ermee stoppen wanneer ik wil, of als Mona het wil

Hoelang ik nog ga blijven bloggen weet ik niet. Zolang ik het leuk blijf vinden en het kan blijven zien als een hobby blijf ik verder doen. Ben ik het op een dag beu, dan kan ik de hele boel offline halen en stopt het. Als Mona er op een dag een probleem mee heeft ga ik er ook niet over discussiëren. Dan kan ik ook altijd nog op zoek naar een andere onderwerp om over te schijven.

Conclusie, ik doe nog wel even verder.

Zolang mijn gevoel en dat van mijn man goed blijft, blijf ik bloggen over ons gezinsleven, over Mona. Mét foto’s. Ik heb altijd al nagedacht over wat ik online deel. Er staan tal van blogs bij mijn concepten die ik nooit heb gepubliceerd en ook nooit zal publiceren. Gewoon omdat het te persoonlijk is en het wereldwijde web er geen boodschap aan heeft. Maar soms moet ik gewoon iets van me kunnen afschrijven en dan blijft dat voor eeuwig in mijn concepten staan.

En ook wat die foto’s betreft denk ik na voor ik het publiceer. De bad foto’s en blote billen foto’s blijven netjes in mijn privé archief staan. Dat zijn ook de afspraken die ik hierover maakte met mijn man. Ik weet het, ook die zogenaamd onschuldige foto’s die ik wel deel kunnen in de verkeerde handen terecht komen. En ja, die gedachte maakt mij misselijk. Maar het is ook mijn taak als moeder om op een verantwoorde manier hiermee om te gaan en om mijn dochter dit ook te leren. Mensen met slechte bedoelingen zijn van alle tijden, zowel offline als online.

Hebben jullie hierover afspraken met jullie man? Delen jullie foto’s van jullie kinderen online en kijken jullie hierbij jullie privacy instellingen na? Laat het me gerust weten. Ik ben benieuwd of het jullie ook bezighoudt.