Vijftien weken moederschapsrust. Vijftien weken om de laatste zwangere dagen op te vangen en om dan samen te zijn met je kleintje. Voor sommige mama’s veel te kort, voor andere (meer dan) lang genoeg. Wat ik vergeten was van die weken thuis moederen is dat het soms best eenzaam kan zijn.

Hoezo, je bent toch nooit alleen?

Klopt, je bent nooit echt alleen natuurlijk. Je baby is 24/7 bij je en hier loopt er ook nog een peuter rond. Mona gaat drie dagen per week naar de crèche en in januari gaat ze naar school. Maar ook de dagen dat ze hier is, kan ik me wel eens alleen voelen.

Mijn man gaat werken, net zoals mijn broers en zus en heel wat vriendinnen. Afspreken of wat gezelschap hebben thuis is dus niet zo evident. Dan betekent dat ik vaak “alleen” ontbijt en lunch.

Het is niet zo dat ik niet buiten kom hoor. Integendeel. Ik trek regelmatig de winkelstraat hier wat verderop in, ga een koffietje drinken of ik ga wandelen in het bos. Maar ook dat doe ik “alleen” met Oscar. En hoe zeer ik geniet van die momenten en te pronken met mijn zoon, ik mis dan wel eens een babbel.

Ik ben nochtans elke dag in contact met vrienden en vriendinnen. Online dan. What’s app groepjes en andere social media zijn hier dagelijkse kost. Ik krijg door de blog ook vaak berichtjes van lezers en volgers. Maar dat online contact is toch niet helemaal hetzelfde als een échte babbel.

En ik spreek wel af met vriendinnen of familie hoor. Ik heb het geluk er enkele te hebben die ook met zwangerschapsverlof zijn. Of ik word al eens uitgenodigd op een event met de blog. Dus ik zit ook niet in een sociaal isolement.

Waar wil ik nu eigenlijk naartoe met deze post?

Ik weet het zelf niet zo goed. Ik voel me niet ongelukkig, integendeel. En op maandag ben ik soms zelfs blij dat de bende het huis uit is. Dan ben ik op mijn gemak na een druk, luid weekend. Maar ik merk dat ik soms echt nood heb aan een face-to-face gesprek met een volwassen gesprekspartner. Of gezelschap tijdens het eten.

Ik geniet van mijn moederschapsrust, heel veel zelfs. En het vliegt ook echt voorbij. Maar het is op de een of andere manier ook best een eenzame periode.

Zijn er nog mama’s die dat soms zo ervaren? Of stel ik mijzelf wat aan?