Na het vieren van de eerste verjaardag is je baby geen baby meer maar een peuter. Uiteraard blijf je als mama wel “mijn baby” zeggen. En ik zag Mona ook echt nog als mijn baby. Maar ineens is het daar, de dag dat je beseft, nope, dit is geen baby meer maar een peuter. En ik moest even slikken. Want ineens heeft ze zo van die peuter kuren en talenten die me nog niet waren opgevallen.

De 10 talenten van een peuter

Hun neus aan alles afgeven
Direct een leuke om mee te starten. Deze periode is er nogal veel snot. Snot dat je probeert af te kuisen met een zakdoekje. Maar het verdwijnt ook plots als je niet snel genoeg bent. Aan je schouder, aan hun mouw. Snot, overal snot.

Nee zeggen als ze ja bedoelen en visa versa
De meest uiteenlopende vragen worden hier met “ja” en “nee” beantwoord. Hoe zeer ze zelf ook overtuigd lijkt van haar antwoord en ze goed weet wat ze wil, worden die twee nogal eens door elkaar gehaald. En oh wee als jij dan niet hebt begrepen dat ze eigenlijk het andere bedoelde. Tja, ik voed een vrouw op zeker.

Dingen doen waarvan je niet wist dat ze het konden
Ik hield Mona tegen als ze uit bed of de zetel wilde kruipen. “Laat haar eens doen, ze kan dat zelf” zei manlief. “Yeah right” dacht ik. Maar jawel, madam laat zich rustig naar beneden glijden.

Oh, dan ga je snel plassen en laat je de deur van de gang en het toilet op een kier. Ze zal er wel komen bijzitten dacht ik. Tot ik wat geluiden boven me hoorde. Vreemd. Met mijn broek half opgetrokken liep ik naar de trap. Op 2 treden na zat ze boven. Ik wilde haar niet laten schrikken dus ging ik rustig achter haar aan. Zij mega trots toen ze boven kwam. Ik met een bonzend hart, knikkende knieën mijzelf erop wijzend nooit de deur nog open te laten.

Dramatisch huilen, inclusief tranen en snikken
Drama en theater, we hebben een potentiële Oscarwinnares in huis. Wanneer ze iets niet mag of iets niet naar haar zin is gaan de sluizen open. Tranen, snikken. Ik weet soms niet of ik er nu mee moet lachen of medelijden moet hebben. Arme duts toch. Heel de wereld zo tegen je hebben.

Praten en je vol onbegrip aanstaren als je het niet snapt
Mona is aan babbelkous. Ze kan best al wel wat woordjes maar het merendeel van haar getetter is een zelf verzonnen taal. Ze kan dan een hele uitleg doen en je vol onbegrip aanstaren met een “maar enfin, snap jij dat nu niet”-blik in haar ogen. Heel erg schattig.

Veralgemenen
Op sommige dagen is alles een appel en iedereen Mona.

Als ik jou niet zie, kan jij mij niet zien
Ze hebben zo hun eigen manier om verstoppertje te spelen. Mona doet haar handjes voor haar ogen waarop wij dan paniekerig haar naam moeten roepen tot zij terug te voorschijn komt. Ze doet dat ook door zich te bukken of haar hoofd te verstoppen. Pret verzekerd!

Een voorkeur voor een persoon hebben
Wij zitten nu in een mama-fase. Al de rest is prima tot ik binnenkom. Dan is het al mama wat de klok slaagt, mag niemand anders haar pakken en moet ik zelf niet proberen haar neer te zetten zonder het bovenvermelde theatraal gehuil tot gevolg. Ja dat is vermoeiend. Maar stiekem geniet ik daar ook van. Want wie weet wanneer we weer naar een andere fase gaan en mama weer van geen tel meer is.

Ze hebben een enorme wilskracht
Vallen, opstaan en weer doorgaan. Dat lijkt hun motto. No matter hoe vaak ze vallen, ze blijven in zichzelf geloven. Yes we can! En hup, ze is weer weg. Kunnen we nog wat van leren hoor.

Deugenieterij uithalen
“Als ze stil zijn, moet je gaan kijken” hoorde ik al vaker. Blijkt te kloppen. Meestal is ze dan iets aan het verstoppen, de hond aan het versieren of zit ze ergens aan waarvan ze weet dat ze er eigenlijk moet afblijven. Zoals in het kaarsvet van mijn net uitgeblazen kaars. Oeps. En als je dan komt kijken voelt ze zich ook mega betrapt. Echt, dat gezicht is goud waard.

Maar het is zo leuk

Ik ben eigenlijk een beetje blij dat we het baby tijdperk achter ons hebben gelaten. Hoewel ik sommige dingen ook wel mis. Maar daar kom ik in een andere blog op terug. Ze begrijpt nu best al veel en er is een stuk meer interactie. Elke fase heeft zijn charmes zeggen ze. Maar ik ga nu toch maar verder genieten van deze fase. Je verveelt je geen seconde als ze erbij is. Maar ik ben toch ook altijd een beetje blij als ze gaat slapen. Rust.

Hebben jullie ook zulke getalenteerde peuters?

peuter

Mijn gekke kleine meid