Ik ben 26 weken zwanger en een van de meest voorkomende vragen die je als mama kan krijgen wordt vaker en vaker gesteld “en, ga je terug borstvoeding geven?”. Een vraag die ongetwijfeld meerdere onder jullie hebben moeten beantwoorden. En welk antwoord je ook geeft, eigenlijk is het nooit goed.

Bij Mona liep het anders dan verwacht

Bij Mona was ik mega zeker van mijn stuk. Ik ging voor borstvoeding. Of ik zou het op zijn minst proberen. Maar onze start verliep alles behalve vlotjes. Het romantisch beeld dat ik mijn dochter bij geboorte zou aanleggen en ze dorstig zou beginnen drinken werd al snel doorprikt. Mona hapte niet goed aan waardoor ik al snel met van die sexy tepelhoedjes zat te sukkelen. Daarbij kwam dan ook nog eens dat mijn productie maar niet op gang kwam. Op enkele druppels na viel er niets te eten. Geen stuwing, geen productie. Nada, noppens.

Dat resulteerde in een krijsende baby die honger had, een radeloze uitgeputte moeder. Ik kneep op mijn borsten om enkele druppels op te vangen in een lepeltje, deze vervolgers met een spuitje op te zuigen en aan mijn dochter te geven. Sorry voor de details, maar zo ging dat hier.

De derde nacht in het moederhuis kon ik niet meer. Mona krijste opnieuw heel de gang bij elkaar, ik huilde en probeerde om haar eten te geven. Rond 5u ’s morgens bood de vroedvrouw van dienst een klein flesje flesvoeding aan. Mona dronk nog niet de helft van wat ze mocht drinken en viel uitgeput in slaap. Ik ernaast.

Als mijn borstvoeding er zo zou gaan uitzien ging ik dat niet langer volhouden. Hier was echt niets leuk aan.

Na mijn moeilijke start schreef ik er trouwens een blog over. Ik ga die zelf ook nog maar eens herlezen denk ik.

Maar het werd beter

Maar het beterde. Dag vijf na de bevalling waren we thuis. Mijn borsten werden meloenen en hoera, daar kwam de melk! Mona hapte ondertussen ook correct aan en dankzij de steun van mijn man en lieve vroedvrouw aan huis waren we vertrokken. Eindelijk.

En wat doen we nu voor ons tweede kindje?

Ondanks de moeilijke start die ik had met de borstvoeding bij Mona ben ik er vrij zeker van dat ik het opnieuw ga proberen. Ik heb het gevoel dat ik nu veel beter weet wat me te wachten staat en heb een iets realistischer beeld dan twee jaar geleden. Al hoop ik stiekem wel dat die productie nu echt wat sneller op gang komt.

Maar ik twijfel soms toch ook

Maar eerlijk, soms slaat de twijfel toe. Dan overweeg ik toch flesvoeding. Om te beginnen omdat het niet betekent dat ik mijn kind minder graag zie of omdat het echt niet zoveel slechter is. Genoeg flesvoeding baby’s en peuters in mijn omgeving die heel gelukkig en gezond zijn. Maar ook praktisch. Ik vind het best handig als iemand anders eens een voeding kan overnemen. En ook omwille van Mona. Ze zou haar broertje al meteen kunnen voeden daar waar dat bij borstvoeding niet zal gaan.

Maar dan toch ook weer niet

En hoewel ik bovenstaande valabele argumenten vind om toch voor flesvoeding te gaan heb ik er dan weer een hele hoop om toch die borstvoeding opnieuw een kans te geven.

Ja de eerste weken heb ik kei hard afgezien, echt gehuild. Maar ik weet nu dat dat over gaat. Het is een kwestie van tijd en mijn verwachtingen zijn anders dan toen.

Mona, mijn man en omgeving kunnen op andere manier bonden en bijdragen aan de verzorging van onze zoon dan voedingen. Troosten, verschonen, een badje geven, … En na een 6-tal weken kan ik wel eens kolven zodat grote zus haar broertje eten kan geven.

Het klinkt misschien dom, maar ik wil mijn beide kinderen graag dezelfde start geven. Mona heeft borstvoeding gekregen en in mijn hoofd is het dan ook alleen maar eerlijk dat broer die ook krijgt. Ik vrees anders een schuldgevoel te hebben en alle eventuele (toekomstige) problemen te wijten aan het feit dat hij geen borstvoeding heeft gehad. I know, dat moederbrein werkt in mysterieuze wegen.

Hoe heavy ik het begin ook vond, toen het gedaan was had ik daar echt moeite mee. Na enkele weken had ik dat voeden onder de knie en zag ik er ook de voordelen van. Ik begon er zelfs van te genieten. En toen het verhaal dan stopte was dat toch ook even een emotioneel moment.

Dus ja, ik ga terug borstvoeding geven. Of ik ga het toch opnieuw proberen. Al mag de start nu iets vlotter verlopen dan met Mona. Duimen jullie mee?

Hadden jullie op voorhand een duidelijk keuze gemaakt en verliep alles zoals gewenst/gepland?