22 april 2016. De ochtend die begon zoals elke andere. Aan mijn ontbijt, al scrollend door Timehop. Die herinnerde me aan onze vakantie in Florida 2 jaar geleden. Het was exact 2 jaar geleden dat mijn vriend me ten huwelijk vroeg in de Bahama’s. Eraan terug denkend gaf me een warm een liefdevol gevoel. 2 jaar verder zijn we bijna een jaar getrouwd en verwachten we ons eerste kindje.
Maar het was ook de ochtend waarop er bommen ontploften, niet zo heel ver meer van ons. Op weg naar m’n werk, in de file op de E314 scheurde de ene politiewagen na de andere langs me heen. Loeiende sirenes. Constante nieuwsupdates op de radio.
En ik legde mijn hand op die dikke buik. Dochterlief was wakker. Gelukkig nog niet in staat om al die gruwel te horen en te zien. De tranen sprongen me in de ogen. Wat nu?
Ik wil proberen een bijna perfecte mama te worden. Het zal een leerproces zijn. Zowel voor haar, mijn man als voor mijzelf. Maar met vallen en opstaan zou het wel lukken. Wat kon er immers mis gaan?
Ik zou haar proberen op te voeden tot een respectvolle, liefdevolle en vrolijke meid. Haar recht helpen als ze zou vallen. Haar tranen drogen. Haar helpen als ze het nodig heeft. Ik zou haar beschermen, heel m’n leven lang.
Maar hoe bescherm je je kind van dit soort blind geweld? Van bommen, schoten, terreur.
Ik ga dat niet kunnen. Mijn man ook niet.
Wat doen we toch? Is het wel verstandig om een baby op deze wereld te zetten? Welke toekomst gaat mijn kind hebben? Gaat ze opgroeien tussen haat en geweld, in een wereld waar het ieder voor zich is? Gaat ze nog dezelfde vrijheden en keuzes hebben die ik heb gehad?
Paniek, afschuw en onmacht overvallen me. Nu zit dat kleintje nog veilig in mijn buik, altijd bij mij. Niemand kan eraan. Over 7 weken is dat niet meer het geval. Dan is ze kwetsbaar. En wij ook. Dan is het niet meer enkel ons leven. Maar ook dat van onze dochter. Haar leven, haar toekomst.
Haar gewassen mini-kleding opplooien, sporten en een nachtje slapen brengen kalmte in mijn hoofd en mijn hart. Ik ben weer net iets meer mijn positieve zelve dan gisteren. Mijn (naïeve) geloof in de goedheid van de mens komt terug.
Er zijn gelukkig nog altijd meer goede dan slechte mensen op deze wereld.
Er zijn zoveel mooie plaatsen op deze aarde die ik onze dochter wil laten zien en ontdekken.
We moeten kinderen maken. Creatieve, respectvolle, vrolijke, lieve, … mensen op deze wereld blijven zetten. Misschien zit er eentje tussen die al deze gekheid kan stoppen.
Ik wil jou in een doosje doen.
Je beschermen tegen het leven.
Maar je zal moeten dansen in de zon,
en leren vechten in de regen.
Lief leven
“Zonder liefde kan de hemel niet bestaan.” Luister zeker eens eens naar Bart Peeters, hemel
